Είναι μερικές κατηγορίες ανθρώπων που όχι μόνο κατάφεραν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, αλλά επιλέγουν να ζουν απ’ αυτό σε δύσκολους καιρούς. Είναι αυτοί οι καλλιτέχνες που αποκαλούμε ηθοποιούς. Συνήθως μπορείς να τους ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος. Εκπέμπουν μια διαφορετική αύρα από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αν μπορούσα να πω μόνο ένα πράγμα για το οποίο ξεχωρίζουν, αυτό είναι το πάθος. Είναι παθιασμένοι μ’ αυτό που κάνουν. Οι ηθοποιοί έχουν έναν περίεργο και κατά μια έννοια μαγικό τρόπο να δίνουν ζωή σε οτιδήποτε άψυχο, σε αντικείμενα, σε λέξεις και να μετατρέπουν τη δημιουργία σε ζωή. Κάνουν οτιδήποτε πληκτικό να μοιάζει εξωπραγματικά ενδιαφέρον. Έχουν το ταλέντο να σε κάνουν να αισθάνεσαι.
Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος είναι ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος άνθρωπος που δεν χρειάζεται να τον γνωρίζεις πολύ καιρό για να καταλάβεις ότι είναι παθιασμένος με τη δουλειά του. Αρκεί μία συζήτηση μαζί του για να το διαπιστώσεις. Αγαπάει, υπερασπίζεται και εκπροσωπεί τη τέχνη του άξια. Στη διάρκεια της πορείας του, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος έχει βραβευτεί στο London Greek Film Festival ως καλύτερος ηθοποιός για την ερμηνεία του στην ταινία «Το Γάλα». Αυτή την περίοδο τον συναντάμε στο θέατρο Αθηνών στην παράσταση «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπυ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Πρόσφατα ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος σκηνοθέτησε τη “Δεκαετία του ’60”, στην παράσταση 7 αναζητήσεις που ανεβαίνει στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος έχει βρει στην υποκριτική το μέρος για να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι, το παιχνίδι ρόλων. Εγώ θα του ευχηθώ να συνεχίσει για πολλά ακόμη χρόνια να παίζει το δικό του αγαπημένο παιχνίδι και να μας χαρίζει μοναδικές ερμηνείες όπως μόνο εκείνος γνωρίζει.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Χριστίνα Ζαχαριά
Θα ήθελα αρχικά πριν ρωτήσω ο,τιδήποτε άλλο, να αναφερθώ στο όνομά σου. Παράγεται από την πρόθεση προ και το ουσιαστικό μήτις=σκέψη, δηλαδή αυτός που σκέφτεται εκ των προτέρων. Στη ζωή και στα επαγγελματικά σου είσαι Προμηθέας;
Θεωρώ πως ναι. Ιδίως στα επαγγελματικά μου. Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως κάνω πάντα τις σωστές επιλογές. Γενικά όμως πιστεύω ότι βασίζομαι αρκετά και στο ένστικτο. Ιδίως στο τρόπο που αντιμετωπίζω τους ρόλους. Δρω αρκετά ενστικτωδώς. Ωστόσο πάντα προσπαθώ να τα συνδυάζω και τα δύο. Επειδή όμως η τάση των ανθρώπων είναι να ζουν στο παρελθόν ή στο μέλλον και επειδή εγώ πάσχω απ’ το δεύτερο, προσπαθώ να μη σκέφτομαι τόσο πολύ. Όταν το μυαλό λειτουργεί διαρκώς σαν σκακιέρα χάνεται η ουσία.
Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Το κατάλαβα στα εφηβικά μου χρόνια. Στα χρόνια του Γυμνασίου έπαιξα πρώτη φορά σε μια παράσταση, σχεδόν τυχαία. Ενθουσιάστηκα όταν ανέβηκα πάνω στη σκηνή. Την ώρα της παράστασης ένιωσα κάτι που δεν το είχα ξανανιώσει. Ένιωσα τον χρόνο να επιμηκύνεται. Νομίζω ότι αυτή η εμπειρία με σημάδεψε. Βέβαια σε αυτή την ηλικία δεν ήμουν σε θέση να αποφασίσω. Όμως αυτή η εμπειρία εγγράφηκε τόσο έντομα μέσα μου που στα επόμενα χρόνια, την είχα πάρει ήδη την απόφασή μου.
Σε αντίθεση με τα άλλα επαγγέλματα οι ηθοποιοί αντιλαμβάνεστε νωρίτερα την αγάπη σας γι’αυτό και κατά συνέπεια το αποφασίζετε πιο νωρίς.
Είναι επάγγελμα πάθους και όχι λογικής. Το πάθος γεννιέται νωρίς στον άνθρωπο. Το ξύπνημα της άνοιξης είναι αυτό που φέρνει όλα τα επιτακτικά θέλω μπροστά. Πολλές φορές αυτά τα θέλω βέβαια ανατρέπονται στο μέλλον. Επειδή όμως είναι κάτι που θες να εκφράσεις και να βγάλεις από μέσα σου, γεννιέται νωρίς.
Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις του «Φάρου» συνεργάζεσαι και πάλι με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στο θεατρικό έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ». Πώς είναι να σε σκηνοθετεί θεατρικά ένας συνάδελφος σου; Υπάρχει καλύτερη επικοινωνία και κατανόηση μεταξύ συναδέλφων;
Νομίζω πως υπάρχει καλύτερη επικοινωνία. Ο ηθοποιός που αποφασίζει να σκηνοθετήσει, έχει μια ενσυναίσθηση παραπάνω. Αντιλαμβάνεται καλύτερα την κατάσταση του ηθοποιού που εκτίθεται. Καταλαβαίνει ότι ο ηθοποιός όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή είναι ευάλωτος. Ο Κωνσταντίνος είναι ευγενής και έχει πάρα πολύ χιούμορ. Το χιούμορ βοηθάει πολύ στη δουλειά μας. Γιατί αν δε γελάσεις πρωτίστως με τον εαυτό σου και μετά με τον διπλανό σου, δεν μπορείς να βγεις από τη λογική αυτοπροστασία που πρέπει να έχεις. Ένας άνθρωπος την ώρα που εκτίθεται το σίγουρο είναι ότι δε θέλει να κάνει λάθος, που θα αναγνωριστεί δημόσια και θα τον φέρει σε μειονεκτική θέση. Η έκθεση είναι η καθημερινότητα του ηθοποιού. Αν δεν μπορέσεις να σπάσεις αυτό τον έλεγχο δεν μπορείς να δουλέψεις. Ο Κωνσταντίνος βοηθάει πολύ με τον τρόπο του, την ευφυΐα, τη γλυκύτητα και το χιούμορ που έχει. Δουλέψαμε πολύ καλά και στην πρώτη μας συνεργασία. Παίξαμε μαζί για δύο χρόνια. Είναι φυσικά πολύ ιδιαίτερο να παίζεις μαζί με τον σκηνοθέτη σου.
Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Στο θεατρικό έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» υποδύεσαι το Νικ. Έναν αλαζονικό, καιροσκόπο και ανερχόμενο επιστήμονα. Ο Νικ έχει κοινά σημεία με τον Προμηθέα;
Όλοι οι ρόλοι έχουν κάτι κοινό με εμάς. Όπως οι άνθρωποι. Είτε τα κοινά σημεία είναι αυτά που έχουμε επιλέξει να φωτίσουμε και να εκθέσουμε είτε είναι αυτά που έχουμε επιλέξει να καταπιέσουμε μέσα μας. Η δυσκολία που συνάντησα στο Νικ είναι ότι έπρεπε να προσεγγίσω έναν χαρακτήρα ο οποίος πλασάρει πάρα πολύ την ομορφιά του. Είναι πολύ μακριά από εμένα. Δεν προσποιούμαι τον σεμνό. αλλά ακόμη και ο τρόπος που θα φλερτάρω απέχει πολύ απ’ αυτή τη λογική. Ήταν κάτι πολύ ξένο και με δυσκόλεψε αρκετά. Είχα πάντα έναν φόβο απέναντι σε αυτούς τους ρόλους. Τους θεωρούσα άχαρους. Όμως το να μετατοπίζεσαι λίγο και να νιώθεις ότι στο τέλος λειτουργεί είναι κάτι ηδονικό και λυτρωτικό. Σου δίνει την ευκαιρία να δώσεις τόπο σε αυτή σου την πλευρά. Πιστεύω ότι έχουμε μέσα μας όλες τις πλευρές. Επιπλέον, σχετικά με το ρόλο, και εγώ είμαι ένα φιλόδοξο άτομο, όχι βέβαια στο βαθμό που είναι ο Νικ. Ούτε καιροσκόπος εκ τους αποτελέσματος. Όλοι όμως όσοι έχουμε ένα στόχο, σίγουρα έχουμε πλευρές που είναι κοντά σε αυτή τη φύση. Άσχετα αν αυτός επιλέγει να φωτίσει αυτό το κομμάτι του.
Την περσινή χρονιά μπήκες για πρώτη φορά στα παπούτσια του σκηνοθέτη στην αισθηματική οπερέτα «Πρώτη αγάπη» στη Λυρική σκηνή. Πώς είναι να συνθέτεις μια παράσταση και να την παρακολουθείς από κάτω;
Όταν σκηνοθετώ έχω τρομερή αγωνία. Μεγαλύτερη απ’ όταν παίζω. Ως σκηνοθέτης έχεις μεγαλύτερη αίσθηση για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα απ’ ότι ως ηθοποιός που ενσαρκώνεις έναν χαρακτήρα σε ένα έργο. Ταυτόχρονα όμως έχεις λιγότερο έλεγχο, μιας και δεν έχεις τον έλεγχο της ζωντανής στιγμής. Και καλώς δεν έχεις. Αυτό το λέω και σαν ηθοποιός. Ο σκηνοθέτης θα σου οικοδομήσει όλο το σύμπαν, αλλά ο έλεγχος τελικά πρέπει να μεταβιβάζεται στον ηθοποιό που βρίσκεται επάνω στη σκηνή. Πρέπει να βιώσει τη στιγμή, να αφουγκραστεί το κύμα εκείνης της ημέρας, να το ακολουθήσει και να επικοινωνήσει με τους θεατές. Το να παρακολουθείς την παράσταση που σκηνοθέτησες είναι μια σύνθετη εμπειρία. Θα την παραλλήλιζα μεταφορικά με την εμπειρία της εξωσωματικής. Είναι πολύ προσωπικός ο τρόπος που προσέγγισα την οπερέτα. Βλέπεις άλλους ανθρώπους να τονίζουν τις λέξεις όπως θα τις τόνιζες εσύ, να κινούνται όπως θα το έκανες εσύ, ακόμη και να λένε λόγια που έχεις γράψει εσύ. Είχα γράψει ένα μικρό κείμενο για την παράσταση που ήταν πολύ προσωπικό και ήταν σοκαριστικό να το βλέπεις να παίρνει ζωή μέσα από διαφορετικές φωνές και σώματα. Ένιωθα εκτεθειμένος πολύ περισσότερο απ’ όταν είμαι επάνω στη σκηνή και ταυτόχρονα είχε μια τέρψη η έκθεση αυτή.
Σε φόβισε καθόλου η διαδικασία της σκηνοθεσίας;
Δεν αντιμετωπίζω με φόβο τη δουλειά. Η διαδικασία της σκηνοθεσίας δεν με φόβισε γιατί είχα μια βαθιά πίστη στο τι πάω να κάνω. Υπήρχαν άνθρωποι επίσης που πίστεψαν σε αυτό.
Αυτό σημαίνει ότι έχεις ξεπεράσει τους επαγγελματικούς σου φόβους ή δεν υπήρχαν ποτέ;
Το αντίθετο. Μικρότερος ήμουν ατρόμητος. Όσο μεγαλώνω οι φόβοι αυξάνονται. Όσο μεγαλώνει το αίσθημα της συνειδητότητας, μεγαλώνει και το αίσθημα κινδύνου. Τα κριτήρια σου αλλάζουν και αποκτούν μεγαλύτερο βάθος. Γίνεσαι πολύ πιο αυστηρός με τα χρόνια σε κάποια πράγματα και πιο δεκτικός σε άλλα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχω ξεπεράσει τους φόβους μου.
Αγαπάς περισσότερο το θέατρο ή τον κινηματογράφο;
Η καρδιά μου θεωρούσα πάντα ότι άνηκε στον κινηματογράφο. Τον κινηματογράφο τον λατρεύω σαν θεατής. Λατρεύω τις ταινίες. Από πολύ μικρός τις παρακολουθώ με ένα ενδιαφέρον, φαντάζομαι παραπάνω από το μέσο θεατή. Παρακολουθώ την τεχνική τους, την κατασκευή τους. Οι ερμηνείες που με επηρέασαν περισσότερο στη ζωή μου προέρχονται από τον κινηματογράφο. Είναι ερμηνείες που είχα την ευκαιρία να δω, να κάνω pause, rewind, να κάνω slow motion για να τις αναλύσω(γέλιο).
Η δυνατότητα του κοντινού είναι μαγευτικό πράγμα στην υποκριτική. Μπορείς να εκφράσεις όλη τη γκάμα των συναισθημάτων μόνο με το βλέμμα σου χωρίς να μιλήσεις. Το πρόσωπό σου εκείνη τη στιγμή είναι σαν ένας χάρτης που τον αφήνεις να διαβαστεί από τον θεατή. Εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να φυσάς σε διάφορες πλευρές ώστε να δημιουργήσεις μικρές κινήσεις που θα οδηγήσουν τον θεατή σε ένα συμπέρασμα.
Το θέατρο απ’ την άλλη έχει αυτή την άμεση επαφή με τον θεατή. Το υποκριτικό «αλισβερίσι» επάνω στη σκηνή είναι μια διαδικασία μαγευτική. Μπορεί εκεί που δεν το περιμένεις να ειπωθεί μια ατάκα με έναν τρόπο που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Η άμεση επίδραση στο κοινό είναι μοναδική. Στο σινεμά το γυρίζεις, φεύγει απ’ τα χέρια σου και εσύ απλώς προσεύχεσαι. Από τον κινηματογράφο δεν είμαι τόσο χορτασμένος. Στην Ελλάδα δεν μπορείς να επιβιώσεις μόνο από κινηματογραφικές δουλειές. Είναι πολύ ιδιαίτερο ταξίδι το να χτίσεις ένα ρόλο στο σινεμά. Με το θέατρο είμαι όμως σε συνεχή τριβή. Απ’ το θέατρο ζω. Δουλεύω 17 χρόνια εκ των οποίων τα 15 ήταν στο θέατρο.
Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Κάθε ενασχόληση, ικανοποιεί μια βαθύτερη ανάγκη μας. Η υποκριτική ποια ανάγκη σου ικανοποιεί;
Δε νομίζω ότι μου ικανοποιεί μία. Η υποκριτική είναι το παιχνίδι που μου αρέσει. Θεωρώ ότι το παιχνίδι είναι το κεντρικό κομμάτι της ύπαρξης. Κι επειδή στη ζωή μου μεγαλώνοντας δεν αγαπώ τα παιχνίδια ιδιαίτερα. Δεν είμαι απ’ αυτούς δηλαδή που τους αρέσει να παίζουν επιτραπέζια στις παρέες. Στην υποκριτική έχω βρει το μέρος για να παίζω το ωραιότερο για μένα παιχνίδι που είναι το παιχνίδι ρόλων. Κάποιες φορές σκέφτομαι «κοίτα τι γίνεται…εγώ ήρθα τώρα εδώ για να παίξω με τους φίλους μου διάφορους ρόλους». Δεν υπάρχουν καλύτερες δουλειές απ’ αυτή νομίζω. Γιατί όσοι κάνουν αυτό το επάγγελμα σημαίνει ότι το αγαπούν. Πέρα από τους ανθρώπους που το κάνουν μόνο για να γίνουν γνωστοί. Σίγουρα ένα κομμάτι που ικανοποιεί η υποκριτική είναι κι αυτό βέβαια. Προφανώς και ικανοποιεί μια ανάγκη μου για αναγνώριση. Δεν είναι ένα φυσιολογικό επάγγελμα μη γελιόμαστε . Το να θες να σε κοιτάνε την ίδια στιγμή 300 άνθρωποι, για έναν άνθρωπο που κάνει κάποιο άλλο επάγγελμα είναι εφιαλτικό, αλλά για τον ηθοποιό είναι κάπως γοητευτικό. Μας αρέσει. Δεν είμαστε πολύ φυσιολογικοί. Δεν έχεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι μόνο ένας καλλιτέχνης και σκέφτεσαι τι ωραία κυλάει η ζωή(γέλιο). Κάποιο θέμα έχω και εγώ και θέλω να με κοιτάνε. Ωστόσο δεν μπορεί να είναι αυτή η κινητήριος δύναμη της δουλειάς του ηθοποιού. Πρέπει να σ’ αρέσει η ουσία της δουλειάς. Αν σ’αρέσει μόνο το αποτέλεσμα της, υπάρχει πρόβλημα. Είναι λάθος το κίνητρο.
Έχεις γίνει μπαμπάς. Εντοπίζεις να έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτεσαι και αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα πλέον;
Οι αλλαγές που φέρνει ένα παιδί είναι τεράστιες. Το πιο σημαντικό είναι ότι μετακινείται το κέντρο σου. Το κέντρο της προσοχής, το κέντρο της δουλειάς. Όλα μετατοπίζονται χωρίς να το καταλάβεις. Μία τρομάζεις που γίνεται αυτό, μία χαίρεσαι. Η διαδικασία αυτή έχει αλλάξει το τρόπο που σκέφτομαι. Τον έχει αλλάξει έμπρακτα, θεωρητικά,εξωτερικά και εσωτερικά. Και νομίζω καλώς τον έχει αλλάξει. Σίγουρα θα κάνω λάθη. Παρότι δεν θέλω να παρουσιάζω ως αναγκαία κατάσταση την απόκτηση ενός παιδιού στη σημερινή ζωή, αφού είναι δύσκολη διαδικασία αν έχεις έντονες επιθυμίες, είναι όμως ό,τι πιο καθολικό. Με την απόκτηση ενός παιδιού καταλαβαίνεις τι αξίζει και τι όχι. Βάζεις τις προτεραιότητές σου. Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι μια αμφίδρομη διαδικασία, το ίδιο αποκαλυπτική και για το γονιό και για το παιδί και ας ακουστεί κλισέ. Συνειδητοποιείς ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βάζουμε τη ζωή μας στον αυτόματο πιλότο και όταν εκτραπούμε λίγο από το δρόμο μας, μένουμε κατάπληκτοι. Το παθαίνω και στο θέατρο. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή και συμβαίνει αυτό νιώθω σαν παιδί. Σκέφτομαι ότι είναι τόσοι άνθρωποι από κάτω και παρακολουθούν αυτό που κάνω σε μία σύμβαση. Ακριβώς όπως το να κοιτάζεσαι με ένα παιδί και να σκέφτεσαι ότι αυτό το πλάσμα είναι ένας άνθρωπος που θα έχει χαρίσματα, θα κάνει τη δική του ζωή, θα έχει τη δική του θεώρηση για τον κόσμο και θα πάρει κάτι απ’ εμένα.
Έχει υπάρξει κάποια δουλειά που να σε επηρέαζε και να σε φόρτιζε ακόμα και όταν έσβηναν τα φώτα και γυρνούσες σπίτι;
Μου συμβαίνει ακόμα πολλές φορές. Σίγουρα όσο ωριμάζεις και είναι μεγαλύτερη η τριβή με αυτή τη δουλειά θα έπρεπε, αν αξιολογείς την προσωπική ζωή ως σημαντική, να μπορείς να το διαχωρίζεις. Με τα χρόνια το διαχωρίζω καλύτερα. Δεν ζω το δράμα μου και στη ζωή. Μικρότερος αφηνόμουν πολύ περισσότερο στην εκάστοτε ψυχοσύνθεση. Βέβαια, μικρότερος είσαι πιο εγωκεντρικός και δεν νοιάζεσαι για κανέναν άλλον επί της ουσίας. Είναι εύκολο να χαθείς και να κουβαλήσεις στη ζωή σου τα συναισθήματα κάποιου ρόλου. Τώρα όμως που έχω το παιδί μου δεν μπορώ να γυρίσω στο σπίτι και να είμαι καιροσκόπος, ελεεινός, φιλόδοξος(γέλιο). Με το κορίτσι σου μπορεί να συμβεί. Τη γυναίκα μου τη γνώρισα την περίοδο που προετοιμαζόμουν για την ταινία «Γάλα». Έζησε πραγματικά από τις πιο ακραίες μου περιπτώσεις αλληλεπίδρασης του ρόλου επάνω μου. Την ξυπνούσα μεσ’ στη νύχτα γιατί έπαιζα μπάλα εμμονικά για την ταινία και κλοτσούσα τη μπάλα στο τοίχο μέχρι τις 4 το πρωί. Είναι φαιδρό να το κάνεις στον άνθρωπο που έχεις γνωρίσει και σε ενδιαφέρει. Μια ουσιαστική σχέση μπορεί να σταματήσει τον ηθοποιό να μπερδεύει τη ζωή με τη δουλειά. Γιατί είναι μια κακή συνήθεια που η μοναξιά στην επιτρέπει. Φυσικά βοηθάει πολύ η ωρίμανση και η δουλειά με τον εαυτό μου. Παλαιότερα με επηρέαζε περισσότερο, αλλά ακόμα με επηρεάζει όταν είναι πρόσφατο. Τώρα ας πούμε με την παράσταση Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ που είναι ένα έργο λεκτικά βίαιο και έχει τρομερή ένταση, γύριζα σπίτι και είχα εσωτερική ένταση. Οφείλεις όμως, αν λέγεσαι άνθρωπος και όχι εγωκεντρικός καλλιτέχνης, να το φιλτράρεις και να το αποδεσμεύεις. Έχεις την ευκαιρία να το εκτονώσεις επάνω στη σκηνή άλλωστε.
Ο ηθοποιός μέσα από ρόλους μπορεί να ξορκίσει τελικά τα δικά του σκοτάδια;
Ναι το πιστεύω. Αρκεί αυτός ο συμβολικός εξορκισμός να έχει συνέχεια και στη ζωή. Πρέπει να γνωρίζεις ότι όσο και να προσπαθήσεις να καλύψεις το πρόβλημα, κάποια στιγμή θα υποτροπιάσει. Κανένα σοβαρό θέμα δε λύνεται εσαεί με μία συμβολική πράξη ή με μία στιγμή. Σίγουρα μπορεί να χαλαρώσει ο κόμπος, αλλά θα εμφανιστεί ξανά. Ειλικρινά πιστεύω ότι ένα απ’ τα καλά που έχει η δουλειά μας, είναι αυτό. Και ένα απ’ τα δύσκολα που έχει ταυτόχρονα γιατί πρέπει να ασχολείσαι με τα σκοτάδια σου. Όχι μόνο όσα αναπαριστάνουν τα δικά μας βιώματα. Ακόμη περισσότερο καταστάσεις που δεν έχεις ζήσει. Πλευρές του εαυτού σου που δεν έχεις εκτονώσει. Κομμάτια σου που δεν έχουν βγει στο φως. Η δουλειά μου δίνει αυτή τη δυνατότητα.
Του Προμηθέα τι του αρέσει να κάνει όταν βρίσκεται εκτός δουλειά;
Μου αρέσει να ταξιδεύω πάρα πολύ. Όταν δε δουλεύω μισώ να βρίσκομαι στο σπίτι για μεγάλο διάστημα. Δεν έχω ξοδέψει στη ζωή μου πραγματικά λεφτά σε τίποτε άλλο πέρα από κάποιες μηχανές και στα ταξίδια. Στην καθημερινότητά μου θα δω ταινίες. Η ψυχοθεραπεία μου είναι να βλέπω μπάσκετ γιατί χαλαρώνω και δε σκέφτομαι άλλα πράγματα που με απασχολούν. Είχα παρατηρήσει όμως παλαιότερα, ότι όταν είχα μεγάλο διάστημα αποχής από την υποκριτική, άρχιζα να παίζω στη ζωή μου. Νευρίασα λίγο; Το εξέφραζα πιο έντονα. Στεναχωρήθηκα; Το εξέφραζα πιο έντονα. Ελπίζω να μην το κάνω πλέον.
Για το τέλος θα ήθελα να μοιραστείς τα μελλοντικά σου σχέδια
Πρόσφατα ολοκλήρωσα τη σκηνοθεσία ενός μονολόγου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στην παράσταση 7 Αναζητήσεις. Εκεί λοιπόν σκηνοθέτησα την Ηρώ Μπέζου. Το έκανα με την καλύτερη ηθοποιό που θα μπορούσα να το κάνω. Θα παίζεται η παράσταση για λίγες ακόμη εβδομάδες στην Κεντρική Σκηνή, από την Τετάρτη μέχρι την Κυριακή. Έπειτα υπάρχει μια επιθυμία με τους συναδέλφους της δικής μου γενιάς να βρεθούμε επί σκηνής αλλά ακόμη είναι μετέωρο. Επίσης, έρχεται ένας καλός φίλος, Αμερικανός σκηνοθέτης με μια καινούργια ιδέα για μια ταινία μεγάλου μήκους, με ελπίδα να τη γυρίσουμε αυτό το καλοκαίρι. Αυτό είναι ένα project που περιμένω με πολύ ενθουσιασμό.
Προμηθέας Αλειφερόπουλος βιογραφικά στοιχεία: http://m.ishow.gr/person/1291915/promitheas-aleiferopoylos
