Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, οι στιγμές σου γέμιζαν με μουσική. Βρε σε χαρές, βρε σε λύπες… πάντα εκεί… Να ζωντανεύει το σπίτι… έτσι έλεγαν.
Αργότερα πήγες σχολείο…Οι κασέτες είχαν την τιμητική τους, κι εσύ , δώστου να τις ακούς με το μικρό σου κασετοφωνάκι. Όπου κι αν πήγαινες -τσουπ- ήταν κι αυτό μαζί σου. Οι αγαπημένες σου, όμως, ώρες ήταν όταν άκουγες ραδιόφωνο. Τότε που παρακαλούσες ταυτόχρονα να μη μιλήσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός πάνω στη «νέα σου ανακάλυψη».
Και ΤΟΤΕ…εγένετο το «ΙΝΤΕΡΝΕΤ».
Πόσο εκπληκτικός κόσμος! Μέσα σε λίγα χρόνια, σε άφηνε να γεμίζεις αχόρταγα τα cd και -αργότερα- τα usb σου, με τραγούδια που σου άρεσαν.
Άσε που, είχες τη δυνατότητα με ένα μόνο κλικ, να τα αλλάζεις ΟΠΟΤΕ ήθελες, να τα βάζεις με ΟΠΟΙΑ σειρά σου κάπνιζε και μάλιστα χωρίς να έχεις το άγχος να σου διακόψει κανείς το εκάστοτε «τραγούδι σου». Το καλύτερο σου όμως; Να φτιάχνεις λίστες τραγουδιών για ταξίδια. Πετούσες τη σκούφια σου. Όσο έκανες download σκεφτόσουν.. «Καλά, ποιος μπορεί να ακούει ακόμα ραδιόφωνο ενώ υπάρχει internet; Usb; Κανένας παππούς θα έχει ξεμείνει…»
Μέχρι που μια μέρα…όλη σου η ζωή άλλαξε.
Το κλειδί του αμαξιού είχε μπει στη μίζα, οι βαλίτσες φορτωμένες μέσα , έτοιμοι οι καφέδες της διαδρομής , τα γυαλιά στο κεφάλι…και τότε η φλασιά. «Μα καλά , ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΛΑΣΑΚΙ ΜΟΥ ;»
Η τσάντα , σαν άλλο τσαντάκι του Sport Βilly, ανάποδα, να πετιούνται όλα έξω αγχωμένα-βιαστικά εκτός από αυτό. Και τότε…με βαριά καρδιά πάτησες το κουμπί.
«Χράτς χρούτς» στην αρχή…μετά ομιλίες…αργότερα κάτι τραγούδια που δε σου ταίριαζαν…και ξαφνικά ..ένας σκοπός αλλιώτικος. Σου έκανε το κλικ που λένε…
Πήρες το χέρι σου ασυναίσθητα από το κουμπάκι του ραδιοφώνου και δυνάμωσες την ένταση…Δεν το είχες επιλέξει εσύ αυτή τη φορά, αλλά κάποιος άλλος….δεν το είχες ξανακούσει, αλλά ο σκοπός του ,σου δημιούργησε ένα αίσθημα οικείο…
Το ένα τραγούδι έφερε το άλλο και μπήκες στη διαδικασία να προσέξεις τον στίχο…το ρυθμό…αλλά πάλι βρε παιδί μου, κάτι σου έλειπε…Το μικρόφωνο άνοιξε και τότε ακούστηκε μια φωνή…ήταν σαν να μπήκε στην παρέα σας (ή εσείς στη δική της)… Αυτό ήταν τελικά, το κάτι που σου έλειπε.
Όταν επιστρέψατε, ασυναίσθητα, βάλθηκες να βρεις έναν σταθμό που θα σε γέμιζε όσο αυτός της διαδρομής. Ήθελες να δεις, αν ήταν η μαγεία του ταξιδιού, ένας συμβιβασμός της στιγμής, αναδρομή στο παρελθόν ή απλά αυτό το χαμένο κομμάτι από το πάζλ της καθημερινότητάς σου .
Το πόρισμα βγήκε σχεδόν αμέσως! Το ραδιόφωνο ήταν το αλατοπίπερο της μέρας. Της επόμενης μέρας. Της ΚΑΘΕ επόμενης μέρας. Άλλαζε μαγικά τη γεύση της, κάνοντάς την πιο όμορφη…χωρίς να κοιτά ηλικίες , φύλο, πρόσωπο…
Από τότε μέχρι σήμερα , ο ζωντανός οργανισμός που λέγεται ραδιόφωνο ήταν πάντα εδώ…Αρκούσε το πάτημα ενός κουμπιού… μια φλασιά…ή ένα -ξεχασμένο- φλασάκι.
