Η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα στη Γερμανία ήδη από το 1871. Ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία το 1933, 62 ολόκληρα χρόνια μετά! Η παράγραφος 175 της νομοθεσίας έδιναν το δικαίωμα στις αρχές του κράτους να κυνηγούν και να καταδικάζουν τους ομοφυλόφιλους. Οι Ναζί χρησιμοποίησαν τον νόμο αυτό με ακραίο τρόπο, επιχειρώντας τον ολικό αφανισμό των ομοφυλόφιλων.
Πρώτος στόχος των Ναζί ήταν τα στέκια των Γερμανών ομοφυλόφιλων. Τα βιβλία που είχαν γραφτεί ή άνηκαν σε ομοφυλόφιλους κάηκαν. Η κουλτούρα τους προπαγανδίστηκε και οι ίδιοι έγιναν συνώνυμο του εσωτερικού εχθρού. Κατά τους Ναζί απειλούσαν τη διαιώνιση της άριας φυλής.
Το 1934 ιδρύεται το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ασφαλείας για την πάταξη της ομοφυλοφιλίας και των εκτρώσεων. Οι λίστες που υπήρχαν από τις αρχές του αιώνα ανανεώθηκαν από την Γκεστάπο και προστέθηκαν και άλλα ονόματα.Οι συλλήψεις ξεκίνησαν αμέσως. Η διάταξη 175 τροποποιήθηκε με δραματικό τρόπο για τους συλληφθέντες και κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας φιμώθηκε με συνοπτικές και βίαιες διαδικασίες. Μέσα σε δύο έτη , από το 1937-1939 , έγιναν οι μισές από τις καταδίκες ομοφυλόφιλων που σημειώθηκαν την εποχή των Ναζί.
Οι κρατούμενοι των Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίζονταν με αστέρια και χρώματα. Οι Εβραία είχαν υφασμάτινο αστέρι κίτρινου χρώματος. Οι ποινικοί κρατούμενοι πράσινο, ενώ οι πολιτικοί κόκκινο. Οι Τσιγγάνοι φορούσαν καφέ,οι μάρτυρες του Ιεχωβά λιλά και οι “κοινωνικά απροσάρμοστοι” μαύρο. Οι καταδικασμένοι για τις ερωτικές τους επιθυμίες, ομοφυλόφιλοι, φορούσαν ροζ τρίγωνα. Από τους περίπου εκατό χιλιάδες που υπολογίζεται ότι συνελήφθησαν, οι μισοί καταδικάστηκαν και οδηγήθηκαν σε φυλακές, ενώ δεκαπέντε χιλιάδες τους έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ελάχιστοι από αυτούς κατάφεραν να δουν το φως της ελευθερίας.
Η καθημερινότητα των ομοφυλόφιλων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Ο βασανισμός των ομοφυλόφιλων από τους ετερόφυλους συγκρατούμενους του ήταν δεδομένος. Δεν έμπαιναν στο υποτυπώδες δίκτυο αλληλεγγύης των φυλακισμένων. Οι συγκρατούμενοι τους απέφευγαν ακόμα και να τους μιλήσουν. Οι Κάπο ήταν οι επίλεκτοι των Ναζί για να είναι υπεύθυνοι των ομάδων κρατουμένων. Αυτοί “φόρτωναν” τις βαριές εργασίες στους ομοφυλόφιλους για να γλιτώνουν τους δικούς του “κανονικούς”.
Το ίδιο δύσκολη ήταν η επαφή τους με τον εκτός στρατοπέδου κόσμο. Οι οικογένειες των ομοφυλόφιλων κρατούμενων ψεύδονταν για την αιτία της συλλήψεως τους και απέφευγαν με κάθε τρόπο να τους επισκεφτούν. Οι φίλου τους τους αρνιόντουσαν φοβούμενοι μη τυχόν κατηγορηθούν ως ομοφυλόφιλοι. Οι νέοι και όμορφοι άνδρες είχαν την ελπίδα για καλύτερη μεταχείριση. Κάποιοι από αυτούς είχαν την τύχη να επιλεχθούν ως προσωρινοί ερωτικοί σύντροφοι από τους φρουρούς. Οι φρουρού των Ες Ες ασκούσαν πάνω τους ανεξάντλητη και ανελέητη βια.ους υποδέχονταν με σωματικά βασανιστήρια και εξευτελισμούς και στη συνέχεια τους απομάκρυναν από τους άλλους κρατούμενους, για να μην τους «μολύνουν».
Τους έβαζαν να επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι είναι ομοφυλόφιλοι και τους έστελναν σε επικίνδυνες εργασίες στις οποίες, ένας – ένας έχαναν τη ζωή τους.
Συνηθισμένα βασανιστήρια ήταν να τους βγάζουν τα νύχια ή το να αμολάν τα σκυλιά επάνω τους. Οι περισσότεροι πάντως χάθηκαν στα λατομεία των στρατοπέδων Φλόσενμπιργκ, Μπούχενβαλτ, Σαξενχάουζεν, Μαουτχάουζεν, Ντόρα – Μιντελμπάου.
Μεγάλος αριθμός ομοφυλόφιλων εξοντώθηκε σε πειράματα που έκαναν οι Ναζί επάνω τους για να «διορθώσουν τα σφάλματα στην ανθρώπινη δημιουργία». Ο Χίμλερ πίστευε ότι με τη βοήθεια της ιατρικής, μπορούσε να μεταμορφώσει τους ομοφυλόφιλους σε πραγματικούς Άριους. Το μόνο που κατάφερε η «ιατρική έρευνα» ήταν να τους ευνουχίσει και να τους βομβαρδίσει με ανδρικές ορμόνες.
Μετά τον πόλεμο πολλοί κρατούμενοι με το ροζ τρίγωνο, βγαίνοντας από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξαναγύρισαν στη φυλακή για να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής τους. Αμερικανοί και Άγγλοι δικαστές στη Γερμανία, έκριναν ότι το διάστημα της κράτησης των ομοφυλόφιλων στα στρατόπεδα, δεν έπρεπε να υπολογιστεί ως φυλάκιση και να προσμετρηθεί στην ποινή τους με βάση το άρθρο 175. Και φυσικά ούτε λόγος για την αναγνώρισή τους ως θύματα του ναζισμού. Η διάταξη 175 του Ποινικού Κώδικα ίσχυσε στη Δυτική Γερμανία μέχρι το 1969 και μέχρι τότε οι ομοφυλόφιλοι διέτρεχαν πάντα σοβαρό κίνδυνο να μην αποκαλυφθούν οι ερωτικές τους προτιμήσεις.
