Υπάρχουν; Θα φανταζόμασταν άραγε πριν από είκοσι χρόνια ότι θα έχουμε στο μέλλον τόσους φίλους; Φίλους καρδιακούς που σπεύδουν να χαρούν με τις χαρές μας πατώντας ένα μεγαλοπρεπέστατο «λάικ», που θλίβονται ειλικρινά και βαθύτατα με τη λύπη μας και το δηλώνουν έντονα με περίλυπες δακρυσμένες φατσούλες. Φίλοι που πάντα είναι εκεί έτοιμοι να μας δώσουν λύση στα προβλήματα μας μέσω μίας βαρύγδουπης αλλά γεμάτης νόημα ρήσης κάποιας σύγχρονης σοφής τηλεπερσόνας; Όχι βέβαια! Πού να τη φανταστεί κανείς τέτοια ευλογία; Γιατί περί ευλογίας πρόκειται. Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς ότι από τα άτομα που έχουμε στη ζωή μας τα περισσότερα δε γνωρίζουν έστω τα μισά για εμάς σε σχέση με τους άγνωστους διαδικτυακούς- πλην πιστούς μας φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
“Δεν είναι έτσι”, θα πει κάποιος. Στη ζωή των ανθρώπων πλέον, υπάρχει και η ψηφιακή πραγματικότητα. Eίναι σημείο των καιρών άλλωστε. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, οι πραγματικοί -με υλική υπόσταση- άνθρωποι . Δεν είναι όλα μαύρα, υπάρχει αληθινή φιλία με επικοινωνία σε πραγματικές συνθήκες.
Υπάρχει; Υπάρχουν, δηλαδή, πράγματι άνθρωποι -και μάλιστα περισσότεροι του ενός- που ξέρουν τα πάντα για τη ζωή μας; Που ενδιαφέρονται ειλικρινώς να μάθουν τι κάνουμε, πώς περνάμε και πώς αισθανόμαστε; Μακάρι. Αν και εδώ θα τα χαλάσουμε,γιατί όσο και να ψάχνω, όσο καλοπροαίρετα και αν παρατηρώ το μόνο που βλέπω είναι ανθρώπους να μιλούν χωρίς να ακούν. Αλήθεια, εσείς τους έχετε δει; Άνθρωποι που ενδιαφέρονται να μιλήσουν για τις ενδόμυχες ανησυχίες τους, να παραπονεθούν για τις δυσκολίες της ζωής τους – που φυσικά είναι σχεδόν πάντα μεγαλύτερες από του διπλανού- και να καταλήξουν μαζί με το συνομιλητή τους σε κατευθυνόμενα συμπεράσματα που θα ανακουφίσουν το εγώ τους. Και κάπου ανάμεσα στο δράμα και την κάθαρση, με προσποιητό ενδιαφέρον και σύμφωνα πάντα με το savoir vivre να ρωτούν «εσύ τι κάνεις;» κρατώντας το κινητό ανά χείρας και ανεβοκατεβάζοντας το βλέμμα μία σε εσένα και μία στη οθόνη και στους αγαπητούς «followers», που ήδη έχουν αποθεώσει το τσιτάτο που «ανέβασαν» το προηγούμενο βράδυ.
Και όμως, νομίζω πως υπάρχουν. Λίγοι μεν, αλλά υπάρχουν. Είναι εκείνα τα άτομα που ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια τις σημαντικές στιγμές της ζωής σου, όχι γιατί τις ανέβασες στο διαδίκτυο αλλά επειδή ήταν εκεί, δίπλα σου και τις ζήσατε μαζί. Μιλάω για εκείνους που και να θες να τους κρύψεις κάτι δεν μπορείς, γιατί σε ξέρουν καλύτερα και από τον ίδιο σου τον εαυτό, καταλαβαίνουν τη φωνή σου, το βλέμμα σου, ακόμα και τη σιωπή σου. Αυτοί είναι το αντίδοτο στην παραζάλη των καιρών μας, αυτοί είναι και το σημείο αναφοράς μας όταν νιώθουμε πως χάνουμε τον εαυτό μας. Και αν ακούσετε να λένε πως οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα, μην τους πιστέψετε. Γιατί -αν είστε από τους τυχερούς- θα γνωρίζετε ήδη ότι οι φίλοι δεν χρειάζονται τα δύσκολα για να φανούν. Είναι παντού, είτε βρίσκονται δίπλα μας, είτε είναι μίλια μακριά.
