Όπως είχε γράψει κάποτε ο Charles Bukowski “Οι άνθρωποι είναι παράξενα όντα” και δε χρειάζεται δευτερόλεπτο για να καταλάβουμε ότι η διαπίστωση αυτή είναι κάτι παραπάνω από εύστοχη. Φαίνεται πως στην εποχή μας οι άνθρωποι έχουμε ένα ταλέντο,“κουσούρι” θα το χαρακτήριζα εγώ, να μη νιώθουμε ποτέ αρκετοί. Όχι μόνο αρκετοί για τους άλλους αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Στο μυαλό μας μια διαρκής πάλη, μια μάχη σύγκρισης με τους άλλους ανθρώπους εκεί έξω, στην οποία για κάποιον άγνωστο λόγο πάντα φαίνεται να χάνουμε. “Κάποιος άλλος θα είναι καλύτερος από μένα για αυτή τη δουλεία, κάποια άλλη θα είναι πιο όμορφη από μένα, κάποιος άλλος θα είναι πιο δυνατός“ και αυτές οι σκέψεις δεν σταματούν ποτέ. Βλέπετε οι άνθρωποι μάθαμε να αναγνωρίζουμε τα θετικά χαρακτηριστικά των άλλων ανθρώπων, αλλά μάλλον ξεχάσαμε στη διαδρομή αυτή να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας.
Και σας ρωτώ στο σημείο αυτό, γιατί αυτόν τον ατέρμονο αγώνα σύγκρισης να μην τον κερδίσουμε ποτέ εμείς; Γιατί να μην είμαστε εμείς οι καλύτεροι; Και δεν αναφέρομαι σε κάποιου είδους έπαρση, όπου εμείς είμαστε οι καλύτεροι και όλοι άλλοι είναι υποδεέστεροι από μας. Μάθαμε να χρησιμοποιούμε τη σύγκριση όσον αφορά τους άλλους ανθρώπους και δεν μάθαμε να τη χρησιμοποιούμε συγκριτικά με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Νιώθετε μπερδεμένοι; Όλα θα ξεκαθαρίσουν ευθύς αμέσως. Ο λόγος που ποτέ δε νιώθουμε αρκετοί είναι γιατί ο γνώμονας των κριτηρίων που θέτουμε σχετικά με το τι είναι “καλό” και τι “κακό” είναι αυτοί οι “άλλοι”. Μεγαλώνουμε και αντί να κυνηγάμε την προσωπική μας αυτοβελτίωση κυνηγάμε αυτή την τελειότητα που κάποιος άλλος κατέχει και “πρέπει” κι εμείς να αποκτήσουμε αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι. Τι ψευδαίσθηση κι αυτή…
Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι το εξής: “Είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου;”. Και ναι κυρίες και κύριοι, εδώ βρίσκεται το πραγματικό νόημα. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι πιο ταλαντούχος, πιο έξυπνος, πιο αρρενωπός. Το να συγκρίνουμε ανθρώπους μεταξύ τους είναι κατά μία έννοια τρελό. Ο καθένας ανεξαιρέτως είναι ξεχωριστός. Δε θα βρούμε ποτέ εκεί έξω έναν άνθρωπο ίδιο με κάποιον άλλον, διότι όλοι είμαστε μοναδικοί. Μπορεί να εντοπίσουμε ομοιότητες αλλά δύο άτομα ίδια δε θα συναντήσουμε ποτέ. Γι’ αυτό, το να συγκρινόμαστε με τους άλλους είναι στην ουσία ανούσιο. Ο πραγματικός στόχος που πρέπει να βάζουμε είναι να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Να γίνουμε όσο πιο έξυπνοι μπορούμε εμείς να γίνουμε, όσο πιο εργατικοί, όσο πιο καλόκαρδοι. Και τότε, μόνο τότε, θα είμαστε πραγματικά οι καλύτεροι.
Και ξανά λέω, όχι οι καλύτεροι σε σχέση με τους άλλους, αλλά η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Και τότε δε θα χάσουμε κανέναν αγώνα, καθώς αν είμαστε η καλύτερη εκδοχή μας και αγαπάμε τον εαυτό μας δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Θα έχουμε πάντα να προσφέρουμε κάτι που κανείς άλλος δε θα μπορεί, και αν μπορεί, δε θα το προσφέρει με τον ίδιο τρόπο που θα το κάνουμε εμείς, δε θα έχει το ίδιο πάθος με μας, δε θα το νιώσει όπως εμείς. Γιατί κανένας εκεί έξω δεν θα είναι εμείς, δεν θα είναι εγώ, δεν θα είναι εσύ.
