Νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιο πιο δυνατά δυνατό συναίσθημα από ένα live, μια συναυλία. Αν το να παρακολουθείς μια συναυλία στο youtube είναι απίστευτο, η παρουσία σε live φαντάζει θείο δώρο.
Live υπάρχουν πολλά. Πάρα πολλά για την ακρίβεια. Από δύο μουσικούς που προσπαθούν να ξεκινήσουν την επιτυχία τους από μια συνοικιακή ταβέρνα μέχρι την μπάντα των δήμων που περνάει ανήμερα των Χριστουγέννων έξω από κάθε γειτονιά ή τα ντουέτα βαριών φωνών σε πανηγύρια ανά τη χώρα.
Live είναι πολλά περισσότερα πράγματα από τη συνήθη σκέψη περί μουσικής σκηνής, φανταχτερού κοινού και πάμπολων στερεοφωνικών ηχείων.
Ένα live τείνει να ποικίλει, ίσως να μην έχει και ορισμό, ίσως να μην μπορεί να κριθεί, γιατί έτσι θα χάσει και την αξία του χρόνου και της στιγμής.
Και συνήθως τα live που δεν τα προγραμματίζεις, είναι και αυτά που δύνασαι να τα θυμάσαι περισσότερο, είναι αυτά που είναι πιο εύκολο για σένα να τα επαναφέρεις πιο πειστικά στη μνήμη σου. Σε κάτι τέτοιες, αμέριμνες και απρόσεχτες στιγμές, συγκεντρώνονται πιο πολλά συναισθήματα του κανονικού.
Είναι εκείνο το live που ξεκινάει απλά με την θέαση δύο κιθάρων και άλλων τόσων μικροφώνων στην είσοδό σου σε ένα κλασικό καπηλειό στο Μοναστηράκι. Η χαλαρή σκέψη πως θα έχει και ζωντανή μουσική έρχεται και φεύγει σαν να μην ήρθε ποτέ. Όσο η ώρα περνάει και οι κανάτες με το κρασί διαδέχονται η μία την άλλη, όσο τα κακά αστεία και τα πειράγματα δίνουν τη θέση τους σε πιο σημαντικές συζητήσεις και όσο οι υπερβολές παραμένουν το νοητό σχοινί που ενώνει την κάθε παρέα, τόσο η πρότερη σκέψη περί ζωντανής μουσικής σβήνει από τη μνήμη.
Κάπου εκεί, ένα… γρατζούνισμα κιθάρας και μια φωνή, εφάμιλλη του χώρου και της κουλτούρας που αποπέμπει ένα τέτοιο μαγαζί, αναγκάζουν την παρέα να στρέψει την προσοχή της εκεί. Ένα- δύο αστεία για εισαγωγή, ένα- δύο γέλια του κοινού και το αρχικό “δέσιμο” της παρέας φεύγει ταχύτατα. Η μουσική ξεκινάει, το ίδιο και οι φωνές των δύο μικροφώνων.
Η παρέα συνεχίζει να μιλάει όπως και πριν, απλά τώρα η παρέα μεγάλωσε. Η συζήτηση περί μουσικής ήταν επόμενο, ενώ το μαζικό τραγούδισμα ενός τραγουδιού δημιουργεί ξαφνικά γέλια και καθόλου αμηχανία.
Ίσως κάποια τραγούδια έχουν γραφτεί να σου αρέσουν όσο είσαι πιωμένος, κάποια άλλα είναι πιο σταθερά στην αρέσκειά τους. Το ζήτημα μιας τέτοιας μίνι συναυλίας είναι πως τα ακούς όλα. Τραγούδια που μισείς, στίχους που σε συγκινούν, σύνθεση που σε αναγκάζει να τραγουδήσεις τον ρυθμό της. Μαζί σας κάθονται πλέον και οι καλλιτέχνες των οποίων τα τραγούδια διασκευάζει η μπάντα του χώρου. Καλλιτέχνες εν ζωή, άλλοι όχι πια, σας πιάνουν συζήτηση για τη μουσική, τους πειράζετε για κάποια κομμάτια τους, σας πειράζουν και αυτοί για το γούστο σας. Τους κερνάτε λίγο κρασί, το πίνουν, ευχαριστούν και φεύγουν.
Θα τα πούμε ξανά!
