Τον κοίταζε καθώς έτρωγε το μεσημεριανό του. Η πλάτη του ακουμπούσε τέρμα πίσω στο κάθισμα και το ένα του χέρι απλωνόταν πάνω στο μπράτσο της καρέκλας. Νόμιζε πως έτσι θα της έδειχνε πως απολάμβανε το γεύμα του, μα στην πραγματικότητα της έβγαζε μια ασέβεια προς τον κόπο της. Ενώ το πιάτο του άδειαζε της έκανε παρατηρήσεις για τις αστοχίες στο μαγείρεμα της ενώ αυτή τον κοιτούσε με ανυπομονησία που κατέληξε σε θλίψη και αίσθημα ανικανότητας. Κι όχι μόνο σήμερα. Μήνες ολόκληρους η ίδια ιστορία.
Μόλις τελείωσε το γεύμα άνοιξε την τηλεόραση, έπιασε το κινητό του στα χέρια και βυθίστηκε μέσα στην οθόνη του. Όταν πια εκείνη μάζεψε το τραπέζι και έπλυνε τα πιάτα κάθισε δίπλα του να τον ρωτήσει για την μέρα του, να μιλήσουν. Πόσο της έλειπαν οι συζητήσεις ! Όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και γενικότερα, μιας και πλέον είχε αποξενωθεί από όλους και είχε αφιερωθεί στο να τον φροντίζει. Ξεκλέβοντας μια στιγμή της απάντησε «Ε δεν τα ξέρεις τώρα. Τίποτα το ιδιαίτερο. Εσύ;». Πάνω που αναθάρρεψε και άρχισε να μιλάει παρατήρησε πως κοιτούσε προς την οθόνη της τηλεόρασης . Δεν ήθελε πραγματικά να την ακούσει. Δεν τον ενδιέφερε. Η σκέψη της ταξίδεψε στην αρχή της σχέσης τους. Πόσο διαφορετικά ήταν.
Κάθισε δίπλα του, πήρε το χέρι του και τον παρακάλεσε σχεδόν να της πει τι τον απασχολεί. Γιατί είναι έτσι σκυθρωπός. Της μίλησε για το πόσο άτυχος ήταν σε όλη την ζωή του, από τους πάντες και ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό. Αυτή έδινε λύσεις για το μέλλον τους, έσπαγε το κεφάλι της να σκεφτεί αλλά όλες του φαινόταν λάθος και την απόπαιρνε. «Δεν υπολογίζει την γνώμη μου», αυτό στριφογύριζε στο μυαλό της.
Ήρθε η ώρα για τον ύπνο. Ξαπλώσανε και την πήρε αγκαλιά. Πήγε να σηκωθεί να πιει νερό και ξαναξάπλωσε. Ο ύπνος δεν την έπαιρνε. Πνιγόταν. Είχε χάσει σχεδόν κάθε στοιχείο αυτοπεποίθησης και έκλαιγε για τις μικρές αστοχίες που έκανε και της τα έτριβε στο πρόσωπο σαν τις μεγαλύτερες αποτυχίες. Ένιωθε ανόητη και το κλάμα έτρεχε σαν νερό. Προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυα της σκουπίζοντας τα διακριτικά ώσπου αποκαμωμένη κοιμήθηκε.
Ξημέρωσε Κυριακή, ο ήλιος έλαμπε και αποφάσισε να αλλάξει μόνη της την διάθεση του σπιτιού. Βάφτηκε, ντύθηκε και έφτιαξε πρωινό. Εκείνος μόλις ξύπνησε πήρε τον καφέ στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο. Προσπάθησε να του κλέψει κουβέντα. Του άνοιξε συζήτηση και προσπάθησε να τον κάνει να γελάσει. Μα ξαφνικά ενώ της μιλούσε, το κινητό χτύπησε . Ήταν ειδοποίηση μάλλον από κάποια ανάρτηση κάποιου φίλου. Αυτή απάντησε σε αυτό που έλεγαν πριν και την αποπήρε «δεν βλέπεις ότι μιλάω για δουλειά;». Μα πώς να το ήξερε; Πώς να φανταζόταν πως ο διάλογος τους θα λήξει τόσο άδοξα από μια ειδοποίηση στο κινητό που σίγουρα δεν ήταν για δουλειά; Πώς να της περνούσε από το μυαλό πως το ότι είναι σειρά της να μιλήσει δεν ήταν σημαντικό; Πως δεν της άξιζε ούτε μια προειδοποίηση να παγώσουν για λίγο την κουβέντα τους κι ας μην την συνέχιζαν ποτέ; Σεβασμός απών.
«Μ’αγαπάς;» τον ρώτησε κι εκείνος της απάντησε θετικά μα παράλληλα έβγαλε ένα λογύδριο για το πόσες φορές του το ρωτάει. «Μα δεν το δείχνω;». Δεν το έδειχνε καιρό τώρα. Έμεινε αμίλητη και σκεφτόταν τι μπορεί να στράβωσε στην πορεία της σχέσης τους. Έφταιγε αυτός; Έφταιγε αυτή; Ποιος; Σκέφτηκε πως καλύτερα θα ήταν να μαζέψει το τραπέζι για να ξεχαστεί το θέμα. Μα σαν σηκώθηκε και σήκωσε τα μάτια του το μόνο που βγήκε από το στόμα του ήταν πως φαίνεται πως πήρε κιλάκια στα μπούτια. Ένα μειδίαμα ικανοποίησης που της τσάκισε και το τελευταίο ίχνος αυτοπεποίθησης μόλις βγήκε.
Δεν απάντησε όμως ξανά, ούτε και έριξε το βλέμμα της πάνω του.
Πήγε στο μπάνιο έριξε νερό στο πρόσωπό της και συνειδητοποίησε πως κάνει σχέδια τόσο καιρό μόνο για τον εαυτό του κι αυτή απλώς «έπρεπε» να ακολουθεί. Δεν τον ένοιαζε για τα συναισθήματα της, τους κόπους της, την ίδια.
Τότε κατάλαβε. Έσφιξε τα χέρια τα έκανε γροθιές, σαν αυτή που ένιωθε στο στομάχι μήνες τώρα, σε κάθε πικρόχολο σχόλιο του. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και πήρε μια βαθιά ανάσα. Με τα δάχτυλά της ψηλάφισε το πρόσωπό της, πήρε το κόκκινο κραγιόν της και το φόρεσε. Τραβήχτηκε από τον καθρέφτη και σχεδόν μαγικά, ένιωσε πιο δυνατή.
Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου, έβαλε σε ένα σάκο κάποια πράγματά της και φόρεσε παπούτσια. Πήγε προς το μέρος του , στάθηκε όρθια και του είπε:
«Οι εγωιστές άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν σχέσεις. Οι σχέσεις σημαίνουν αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση . Να αγαπάς τον άλλο γι αυτό που είναι, να τον πονάς. Εσύ δεν με πονάς και δεν μ’ αγαπάς Στα ρωτάω τόσες φορές γιατί οι πράξεις σου δεν το δείχνουν. Όχι δεν το δείχνουν. Προσπάθησα, προσπάθησα πολύ μα ήθελες έναν κόσμο να γυρνάει γύρω σου κι όχι γύρω μας.» Πήγε να φύγει και είδε πως έφυγε ένα δάκρυ από τα μάτια του. Τον κοίταξε, το σκούπισε και του είπε κοιτώντας τον, μέσα στα μάτια:
«Δεν κλαις για μας. Κλαις που θα μείνεις μόνος σου και δεν θα υπάρχει κάποιος να σε υπηρετεί. Όχι δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Στις σχέσεις το «εγώ» δεν έχει θέση παρά μόνο το «εμείς». Δεν είμαι ευτυχισμένη ούτε εγώ αλλά ούτε κι εσύ. Τρώγεσαι με τα ρούχα σου και μιζεριάζεις. Προσπάθησα, αλήθεια, μα έχεις τόσο μεγάλη εικόνα για τον εαυτό σου που μέσα στην καρδιά σου δεν έχει χώρο για άλλον.»
Έκλεισε την πόρτα βιαστικά . Τώρα; Τι θα κάνει; Έσφιξε την τσάντα της και περπάτησε προς το αμάξι. Τώρα ο στόχος της είναι η ευτυχία. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
