Στη διάρκεια της ζωής μας, όλοι έχουμε ακούσει κάτι για τον αυτισμό. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Με λίγα λόγια, ο αυτισμός είναι μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία. Ένα άτομο με αυτισμό παρουσιάζει περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεοτυπική συμπεριφορά. Ο αυτισμός φαίνεται, λοιπόν, να συντελεί στη δημιουργία για το παιδί μιας διαφορετικής ματιάς του κόσμου και της καθημερινότητας.
Μπορούμε να βρούμε πολλές πληροφορίες για τον αυτισμό και να διαβάσουμε για αυτόν. Το θέμα είναι αν θα κατανοήσουμε ποτέ το πώς είναι να ζει κάποιος την καθημερινότητα του διαφορετικά από εμάς. Αν θα μπορέσουμε ποτέ να “διαβάσουμε” μια διαφορετική σκέψη από τη δική μας από κάποιον που δεν μπορεί να μας την εξηγήσει με λόγια. Αν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε πώς μια δική μας καθημερινή μέρα για κάποιον άλλον είναι ένας αγώνας δρόμου. Αν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε πώς νιώθει ένα παιδί με αυτισμό.
Αν για μια μέρα ήσουν αυτιστικός
“Είμαι το παιδί που έχω εκρήξεις και παράξενα ξεσπάσματα. Δεν είναι όλες οι μέρες μου καλές. Το πρωί δυσκολεύομαι να ντυθώ μόνος μου και πολλές φορές τα ρούχα μου με ενοχλούν τόσο πολύ που θέλω να τα τραβήξω με όλη μου τη δύναμη και να τα σκίσω. Είμαι το παιδί που θέλει να είναι όλα σε σειρά. Με ενοχλεί η ακαταστασία και ταράζει τη μέρα μου. Είμαι το παιδί που αν και έχω αρκετά παιχνίδια, δε θέλω κανείς να ακουμπάει το χρωματιστό μου μπαλάκι. Είμαι το παιδί που μου αρέσει πολύ η μουσική, αλλά δε θέλω να παίζει δυνατά.
Μου αρέσουν πολύ οι αγκαλιές και θα ήθελα να μπορώ να τις αντέχω. Όμως, δυστυχώς, δε μου αρέσει να με αγγίζουν πολύ. Δυσκολεύομαι και τρομάζω. Δεν μου αρέσει να βρίσκομαι σε κλειστούς χώρους με πολλά άτομα. Μου φαίνονται τεράστιοι και εγώ τόσο μικρός”.
Είμαι το παιδί που φαίνεται γεμάτο υγεία.
“Δεν έχω τίποτα φανερά διαφορετικό από τα παιδιά της ηλικίας μου, κι όμως διαφέρουμε σε πολλά. Είμαι το παιδί που δεν μπορεί να πει πολλές λέξεις κι όμως θέλει τόσα πολλά να πει. Έχω ανάγκη από φίλους, αλλά δεν έχω πολλούς. Ίσως να φταίω εγώ. Δεν μπορώ πάντα να καταλάβω τα αστεία των φίλων μου και μάλλον τους ενοχλεί που δεν τους μιλάω πολύ. Στο ποδόσφαιρο δεν είμαι πολύ καλός, αν και προσπαθώ πολύ να παίξω όπως τα άλλα παιδιά. Είμαι ατσούμπαλος στις κινήσεις μου και πολλές φορές δεν πετυχαίνω την μπάλα, όταν προσπαθώ να την κλοτσήσω. Κάθε φορά που φτιάχνονται οι ομάδες, περιμένω να ακούσω το όνομά μου και με στεναχωρεί που το ακούω πάντα τελευταίο”.
Είμαι το παιδί που θέλει να το αγαπούν και να το αποδέχονται όπως είναι. Δε ζητάω τίποτα διαφορετικό από κάθε άλλο παιδί. Άλλωστε δεν ενοχλώ κανέναν. Είμαι ένα παιδί με αυτισμό.
“Αν θέλει μπορεί, απλά είναι λίγο τεμπέλης”, λένε οι δάσκαλοι στην μητέρα μου. “Η αλήθεια, όμως, είναι πως δε μου ταιριάζει αυτός ο χαρακτηρισμός. Προσπαθώ πολύ, αν και όλα μου φαίνονται βουνό. Δε ξέρω από που να αρχίσω. Είμαι το παιδί που όταν η δασκάλα λέει να καθίσουμε φρόνιμοι, βράζω μέσα μου. Ποτέ, κανείς δε θα μάθει πως πανικοβάλλομαι μέσα μου, όταν θυμώνω και φοβάμαι. Πότε κανείς δε θα καταλάβει τον αγώνα που δίνω κάθε μέρα. Αν κάποιος μπορούσε, θα ήξερε πως δε μου αρέσει τίποτα από όλα αυτά. Ξέρω, όμως, πως είναι δύσκολο να καταλάβεις. Είμαι το παιδί που προσπαθεί πολύ, αυτό θέλω να καταλάβεις”.
“Διάβασε, ενημερώσου, μάθε τι είναι ο αυτισμός…και έτσι θα μπορέσεις να με καταλάβεις καλύτερα!”
