Δευτέρα απόγευμα. Ο καιρός βροχερός και ο αέρας νιώθεις να διαπερνά το κορμί σου. Ένα φλιτζάνι ζεστός καφές μου κρατάει συντροφιά. Σκέτος, όπως πάντα. Με το δεξί μου χέρι κάνω το τσιγάρο που πολύ θα ΄θελα. Νοητά. Ευτυχώς για την υγεία μου, δυστυχώς για την ψυχή μου. Έχει περάσει καιρός από την πρώτη ημέρα της καραντίνας. Μέρες, εβδομάδες, δεν ξέρω..μπορεί και μήνας. Στην αρχή οι μέρες έμοιαζαν αιωνιότητα, βάσανο, βραχνάς και αξεπέραστο εμπόδιο. Τώρα περνούν σαν δευτερόλεπτα.
Στην αρχή τις μετρούσα…μία, δύο και ακόμη μία και άλλη μία και υπομονή για ακόμη μία. Και γέμισε την ημέρα σου. Μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω. Κάνε αυτό και εκείνο και το άλλο! Διάβασε τα βιβλία που έχεις αφήσει. Διάβασε κι άλλα καινούρια..μορφώσου! Τώρα είναι ευκαιρία. Τώρα φτιάξε το μυαλό σου, ή την ψυχή σου..τί σημασία έχει; Mαγείρεψε, κάνε ένα γλυκό που σε ευχαριστεί, κάνε τις πιτούλες που με τόση αγάπη σου έμαθε η αξιολάτρευτη γιαγιά σου, κάνε γυμναστική, μην αργείς να ξυπνήσεις και βγεις από το πρόγραμμα, δες ταινίες και κάνε κριτική, ταινίες που σε αφυπνίζουν και δεν σε καθηλώνουν κι άλλο στον καναπέ, κάνε μια βόλτα, μια βόλτα αληθινή, κοίτα τον ήλιο κατάματα και μίλα του, πες του ό,τι δεν είχες το θάρρος να του πεις πριν..πριν από αυτό…, συζήτα με τους ανθρώπους που αγαπάς ή έστω εκτιμάς.
Βασικά όχι! Μην συζητάς..για μία φορά άκου! Άκου τι έχουν να σου πουν χωρίς να φέρνεις αμέσως αντίλογο. Επέτρεψε τους να σου μιλήσουν χωρίς να τους σταματά η ορμή του λόγου και της άμυνάς σου. Και πού ξέρεις..ίσως τότε να συζητήσεις για μια φορά αληθινά..ίσως και για πρώτη σου φορά… Όλα αυτά και άλλα τόσα κούραζαν το δυστυχώς όχι πολύ παιδεμένο μου μυαλό. Όλα αυτά, τις πρώτες μέρες. Τις πρώτες μέρες της καραντίνας, τις πρώτες μέρες του πολυσυζητημένου «μένουμε σπίτι». Τώρα απλά περνούν. Τώρα όλα αυτά και αναρίθμητα άλλα γεμίζουν την καθημερινότητα μου,την εποχή του κορονοϊού. Και όχι γιατί τρέχω όλη μέρα σαν την τρελή μέσα στο σπίτι. Ούτε θέλω να σας γεμίζω ψευδαισθήσεις ότι είμαι ένας εξαιρετικά δραστήριος άνθρωπος. Όχι..το πιο δραστήριο όργανό μου, είναι το μυαλό μου. Στο θέμα μας, ξέφυγα..ως συνήθως. Τις τελευταίες μέρες όλα γίνονται αυτόματα και η ζωή μέσα στο σπίτι μοιάζει λίγο πιο συνηθισμένη, λίγο πιο φυσιολογική. Το απογευματινό περπάτημα για ξεμούδιασμα (ή ξεσκούριασμα..ποιος ξέρει;), το παιχνίδι με την Bijoux, οι συζητήσεις, οι τηλεδιασκέψεις…όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Όλα τώρα μοιάζουν λιγότερο παράξενα, περισσότερο συνηθισμένα ή φυσιολογικά. Ή έτσι νομίζω.
Ορισμένοι έχουν πανικοβληθεί. Κάποιοι δεν πιστεύουν σε τίποτα από αυτά που μας λένε. Άλλοι πάλι το δέχονται και απλά προσέχουν, όπως μας έχουν συμβουλέψει. Κάποιοι άλλοι κάνουν το παν για να προστατέψουν τις οικογένειές τους, τους ανθρώπους που αγαπούν, τον εαυτό τους. Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκω. Επιτρέψτε μου να ανήκω σε μία κατηγορία μόνη μου..νιώθω καλύτερα εκεί. Δεν ξέρω αν αυτό που συμβαίνει θα μας αφήσει με περισσότερες φοβίες, περισσότερες δεύτερες σκέψεις για τους συνανθρώπους μας και τα αγγίγματα τους..δεν ξέρω αν μας αφήσει μια εμπειρία που βαραίνει την καρδιά ανεξίτηλη στο μυαλό και κυρίως στην ψυχή μας, δεν ξέρω πόσο θα μας κάνει να εκτιμούμε περισσότερο τα απλά πράγματα..έναν καφέ με φίλους, ένα ποτήρι τσίπουρο στην πλατεία κάτω από τον πλάτανο, μια καλημέρα στον παππούλη που συναντούμε καθημερινά στο ασανσέρ, ένα τηλεφώνημα με τον φίλο που έχουμε να δούμε από πέρυσι το καλοκαίρι, μία βόλτα στην παραλία με μία μπύρα στο χέρι, ένα δώρο, μια ευγενική χειρονομία, μια βόλτα στην αγορά και ένα δώρο στον εαυτό μας (πείτε μου ότι δεν είμαι η μόνη που βρίσκει αυτά τα δώρα τα πιο ωραία!), ένας χορός με φίλους…αχ τι ωραίοι είναι αυτοί οι χοροί! Και γελάς και χορεύεις και χορεύει το κορμί σου και χορεύει η ψυχή σου. Αυτό είναι το σημαντικό..να χορεύει και η ψυχή μας που και που…έτσι λέω..Όλα αυτά που σας αράδιασα και άπειρα άλλα που σκέφτεται ο καθένας από εμάς αυτή τη στιγμή, νομίζω ότι είναι τα απλά πράγματα στη ζωή. Ελπίζω να τα εκτιμήσουμε περισσότερο. Ευελπιστώ να το έχουμε κάνει ήδη.
Πάλι μίλησα πολύ. Θα το μαζέψω, το υπόσχομαι. Όμως πριν, θέλω να ολοκληρώσω (αν ολοκληρώνεται) την κατηγορία μου. Δυσκολεύομαι να παρακολουθώ τις ειδήσεις. Ενημερώνομαι μόνο για τις εξελίξεις. Συγχωρέστε με, αλλά ξέρετε με αγχώνουν, με στενοχωρούν. Θλίβομαι και πικραίνομαι και ακόμη περισσότερο σκέφτομαι τη συνέχεια..το μετά, το αύριο. Το μόνο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, είναι ότι ζούμε μία νέα πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα με καινούρια δεδομένα που κανείς δεν περίμενε και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Προσεύχομαι γι΄ αυτούς που περνάνε δύσκολα και για εκείνους που μάχονται νύχτα και μέρα για να βγούμε από αυτό το τούνελ. Υπομονή και κουράγιο. Ας γίνουν οι λέξεις αυτές τα στηρίγματά μας για τις τραχιές τούτες μέρες. Α! Συγγνώμη. Αν έχουμε την υγειά μας, θα τα ΄χουμε και τα στηρίγματα.
