Η υπέρτατη νίκη της ελευθερίας, της δημοκρατίας. Η δικαιοσύνη αποδόθηκε έπειτα από εφτά ολόκληρα χρόνια. Η ιστορική απόφαση καταδίκης της Χρυσής Αυγής ήλθε ως λύτρωση για τη μητέρα του Παύλου Φύσσα, τους ανθρώπους του Σαχζάτ Λουκμάν και για εκείνους που υπέστησαν δεκάδες περιστατικά ρατσιστικής βίας από τους μαυροφορεμένους νεοναζί. Μία μνημειώδης μέρα για κάθε άνθρωπο που υπερασπίζεται ανέκαθεν τη δημοκρατία και αντιστέκεται στη προσπάθεια υπονόμευσής της.
Τα στοιχεία κατά της Χρυσής Αυγής αποδείχθηκαν αδιάσειστα. Βέβαια, διανύσαμε ένα μακρύ διάστημα για τη πολυπόθητη έκβαση, όμως κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η δικαιοσύνη, τα εκτελεστικά και τα δικαστικά της όργανα, κατόρθωσαν να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη του λαού προς τη μεριά τους. Υπενθύμισαν επιπλέον την αξία και τη χρησιμότητά τους απέναντι στην ακραία μορφή βίας από μία εγκληματική οργάνωση που δρούσε ανεξέλεγκτα εδώ και σαράντα χρόνια. Η δικαστική εξουσία κατάφερε λοιπόν, να τιμωρήσει το προμελετημένο έγκλημα, τις ομάδες εφόδου, την ανεξέλεγκτη οργή των ροπάλων σε ανθρώπινα σώματα και τους φόνους μίσους σε γειτονιές των πόλεών μας.
Η νίκη αφιερώνεται στους Ανθρώπους. Σε δημοκρατικούς, προοδευτικούς, σε άτομα που προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη ζωή της ισότητας και της ελευθερίας. Σε ανθρώπους που δεν επηρεάζονται από αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά την ύστατη στιγμή καταδικάζουν την εγκληματική πράξη και το δολοφονικό ένστικτο με την κρίση ενός συνειδητού πολίτη. Ασφαλώς όλα τα χρόνια, οι «μαυροφορεμένοι» δρούσαν με τον μανδύα της ναζιστικής ιδεολογίας, που δεν παύει να είναι ό,τι πιο απεχθές και ζοφώδες υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η καταδίκη τους αποτελεί την τελική γροθιά στον ατελείωτο ρατσισμό, την προπηλάκιση ατόμων από τους ίδιους, τη ρητορική μίσους και τα ειδεχθή συνθήματα, ταυτόσημα με τους απαγορευμένους ύμνους του Χίτλερ.
Η ευφροσύνη από το δίκαιο αποτέλεσμα της καταδίκης προσφέρει πνοή, θάρρος και αισιόδοξη όψη σε αληθινές αξίες που τείναμε να λησμονήσουμε εδώ και καιρό. Όμως, ο εφησυχασμός μετά την δικαίωση δεν επιτρέπεται να μας αδρανοποιήσει. Ως ενεργοί πολίτες, βαθιά σκεπτόμενοι όσον αφορά την καλλιέργεια και την αναρρίχηση του φασισμού, οφείλουμε να ανατρέξουμε στις αιτίες ύπαρξής του. Άλλωστε, ο χαμός του Σαχζάτ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα, οι βίαιες δράσεις εναντίον παιδιών και ατόμων που υψώνουν το σθένος τους απέναντι στις φρικτές ιδέες του φασισμού, χρειάζονται την ακέραιη κοινωνική μας συνείδηση για την συνέχεια της εξάλειψης τους.
Η γιγάντωση λοιπόν του απάνθρωπου φαινομένου της Χρυσής Αυγής επιτυγχάνεται με την είσοδο της το 2012 στην Ελληνική Βουλή. Μέσα σε δημοκρατικές συνθήκες που επιθυμούμε να συμβιώνουμε όλοι, ανεχτήκαμε την ύπαρξη τους, τις αγορεύσεις ή τις άσεμνες χειρονομίες τους. Όσο και αν αλλοίωναν τα ιδεώδης μας και την ομαλή ανταλλαγή πολιτικών απόψεων. Σε αυτό το σημείο, σημαντικό μερίδιο ευθύνης καταλογίζεται στους πολίτες που θεώρησαν «σωτήρες» τους καταδικαστέους πλέον δολοφόνους. Η «αγανάκτηση», η μνημονιακή λιτότητα και η οικονομική αστάθεια τους οδήγησαν να επιλέξουν την Χρυσή Αυγή ως εκπρόσωπο των παραπόνων και της δυσανασχέτησής τους.
Από την άλλη, σε βάθος χρόνου διάφορες πολιτικές προσωπικότητες αναφέρθηκαν στην εγκληματική πλέον οργάνωση ως «σοβαρή Χρυσή Αυγή», «αυθεντικό κόμμα με ιδεολογία» ή «πατριώτες με… εριστικό τρόπο», ικανό σύμφωνα με αυτούς να διακατέχει εξέχουσα θέση στην ελληνική πολιτική σκηνή. Σε συνδυασμό με αυτές τις άλογες απόψεις πολιτικών, τα μέσα ενημέρωσης ενθάρρυναν ασυνείδητα την ύπουλη ανέλιξη της Χρυσής Αυγής ανάμεσα στη κοινωνία μας. Ανά τακτά διαστήματα, διάφοροι υπεύθυνοι ημερήσιων εκπομπών (που πλέον κάποιοι χαίρουν πολιτικής καταξίωσης σε κόμματα της Βουλής) επένδυαν αρκετό χρόνο στη προβολή της Χρυσής Αυγής και το… κοινωνικό της έργο. Μία συνολικά κίβδηλη εικόνα από διάφορες δραστηριότητες των μελών της οργάνωσης, μέσω των οποίων ουσιαστικά προσηλύτιζαν συμπολίτες με ισχυρό εθνικό φρόνιμα και αντιθέτως, κήρυτταν τον πόλεμο στο διαφορετικό. Πλέον, πολιτικές ή μη πλευρές εμφανίζονται ομόφωνα σύμφωνοι και ικανοποιημένοι με τον καταλογισμό των αδικημάτων στη Χρυσή Αυγή. Παρότι εδώ και μία δεκαετία πολλές περιπτώσεις βίας από πλευράς των νεοναζί αδημονούσαν για δίκη και ενοχοποίηση των εγκλημάτων τους.
Επίσης, για να αποκτήσει νόημα αυτή η νίκη των Ανθρώπων στην απομάκρυνση του μίσους και της διάκρισης, έχουμε ως κοινωνία το χρέος να απαλλαγούμε από την εσωστρέφεια και το συντηρητισμό μας. Καλούμαστε λοιπόν, να αφήσουμε πίσω την περήφανη στάση ενός περιούσιου λαού. Μία κοινωνία δηλαδή ανεύθυνη των πράξεων της σε μεγάλο βαθμό, που επιμένει στους αλλεπάλληλους φραγμούς της, στη παράλογη πίστη σε εθνικά και θρησκευτικά αφηγήματα. Χωρίς να στρέφεται στη κριτική σκέψη και στη διευρυμένη οπτική των πραγμάτων. Όσο θα παραμένουμε άμοιροι των ευθυνών μας, το φρικιαστικό πρόσωπο του φασισμού θα επανεμφανίζεται για να εκμεταλλευτεί την απληστία μας και την αδράνεια μας σε αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ρότα μας μακροπρόθεσμα. Για χάρη των θυμάτων του απύθμενου μίσους, χρειάζεται η συλλογική αντίδραση. Ο αγώνας για κάθε αδικοχαμένο άνθρωπο που χάθηκε αδίκως στο βωμό του πάθους, των άκρων.
