Εύα
Ένα ορφανό κι ο Διάβολος μπαίνουν σε ένα μπαρ…
«Και ο Διάβολος λέει: Κλισέ!»
«Τι;»
«Αστείο με μπαρ, ενώ μπαίνουμε σε μπαρ! Σοβαρά;»
«Είπες ότι δεν θα διάβαζες το μυαλό μου!»
«Προσπαθώ, αλλά είναι αδύνατον. Σκέψου χαμηλότερα!»
«Το ξέρεις ότι δεν σε πιστεύω, σωστά;»
«Ξέρω ότι ξέρεις πως δεν ξέρεις αν με πιστεύεις. Κάθισε».
«Στη μπάρα; Προτιμώ τραπεζάκι».
«Ή θα κάνουμε το ανέκδοτο σωστά ή καθόλου. Ένα ορφανό κι ο Διάβολος μπαίνουν σε ένα μπαρ. Κάθονται στη μπάρα και ο Διάβολος ρωτάει το ορφανό: Αν δεν πιστεύεις πως είμαι αυτός που λέω ότι είμαι, τι πιστεύεις ότι είμαι;»
«Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως δεν είσαι ο Διάβολος».
«Επειδή δεν είμαι κόκκινος και δεν έχω κέρατα; Ξέρεις πόσο ρατσιστικό είναι αυτό;»
«Επειδή με βοήθησες».
«Άρα επειδή είμαι ο Διάβολος δεν μπορώ να βοηθάω κόσμο; Οκ, συνεχίζουμε με τον ρατσισμό».
«Δεν τελείωσα. Δεν πιστεύω ότι είσαι ο Διάβολος, επειδή μου είπες πως δεν είσαι… Αυγερινέ».
«Ο Διάβολος έχει πολλά ονόματα».
«Ο Διάβολος δεν είναι το τυχερό μου αστέρι».
«Αυτή λοιπόν είναι η “λογική” σου εξήγηση; Πως είμαι το τυχερό σου αστέρι και έπεσα στη γη για να σε βοηθήσω;»
«Δεν μου ακούγεται λιγότερο πιθανό από αυτό που ισχυρίζεσαι».
«Μάλιστα… Θα χρειαστώ εκείνο το ποτό. Μπάρμαν! Ουίσκι, σκέτο. Χωρίς πάγους και αηδίες».
«Δεν θέλεις πάγο, γιατί δεν μπορείς το κρύο;»
«Συγγνώμη;»
«Πρέπει να έχει ζέστη στην κόλαση».
«Τα στερεότυπα πέφτουν βροχή σήμερα. Όχι, δεν έχει ζέστη. Αν είναι το κρύο που δεν αντέχεις, τότε έχει κρύο».
«Πως ακριβώς λειτουργεί αυτό; Πως ξέρεις τι δεν αντέχει ο καθένας; Πως το προσαρμόζεις; Πως..»
«Χωράω όλα τα δώρα στο έλκηθρο; Δεν είμαι ο Αϊ Βασίλης, Εύα. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν υπάρχω μέσω της λογικής».
«Και εσύ δεν μπορείς να αποδείξεις ότι είσαι ο Διάβολος, απλά λέγοντάς το».
«Θες να σου αποδείξω ότι είμαι ο Διάβολος; Απέδειξέ μου πρώτα ότι είσαι η Εύα!»
«Εύα είναι απλά το όνομά μου. Διάβολος είναι πολλά περισσότερα από ένα όνομα».
«Ούτε το “Εύα” είναι απλά ένα όνομα. Είναι ΤΟ όνομα. Το πρώτο. Το αυθεντικό! Οπότε, γιατί;»
«Γιατί τι;»
«Γιατί σε λένε Εύα;»
«Γιατί σε λένε Αυγερινό;»
«Έτσι με βάφτισαν. Είναι ένα από τα πολλά ονόματα που μου δόθηκαν από τον πατέρα μου».
«Από τον πατέρα σου. Ξέρεις δηλαδή ποιος στο έδωσε! Ξέρεις τι ξέρω εγώ; Ότι με βρήκαν στα σκαλιά ενός ορφανοτροφείου, μέσα σε ένα καλάθι, με ένα κομμάτι χαρτί που έλεγε: Την λένε Εύα. Παρακαλώ φροντίστε την».
«Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με το να εξηγείς αστεία; Παύουν να είναι αστεία! Οκ, Μου εξήγησες το κομμάτι “Ορφανό”, οπότε φαντάζομαι ότι εδώ σου εξηγώ το κομμάτι «Διάβολος».
«Περίμενε! Με έκανες να στα πω όλα αυτά;»
«Δεν κάνω κανέναν να κάνει τίποτα».
«Καλώς, “Διάβολε”, σειρά σου».
«Δεν είμαι σίγουρος πως να το κάνω… Έχει μία φρουτιέρα δίπλα σου, θες να γίνω φίδι και να σου δώσω ένα μήλο;»
«Όχι, είναι κλισέ. Θέλω απλά να μου πεις κάτι. Οι γονείς μου, γιατί με άφησαν;»
«Εμμμ… Πώς ακριβώς θέλεις να το ξέρω εγώ αυτό;»
«Αν είσαι αυτός που λες ότι είσαι, φαντάζομαι πως έχεις κάποιο τρόπο να κρίνεις ποιοι καταλήγουν στην κόλαση. Η γενική ιδέα είναι πως εκεί καταλήγεις αν είσαι κακός άνθρωπος και για να είσαι κακός άνθρωπος πρέπει να έχεις κάνει κακές πράξεις..»
«Άρα τι; Έχω κάποια λίστα με όλες τις κακές πράξεις στην ιστορία της ανθρωπότητας; Νόμιζα πως στο έκανα ξεκάθαρο: Satan, not Santa!»
«Πες το μου απλά. Ξέρεις ή όχι;»
«Όχι».
«Τότε δεν είσαι..»
«Μπορώ όμως να μάθω. Αυτό μου ζητάς;»
Ναι Εύα, αυτό του ζητάς; Θέλεις πραγματικά να ξέρεις; Αντέχεις πραγματικά να ξέρεις; Κι αν ναι, θέλεις πραγματικά να ζητήσεις από αυτόν να μάθει; Δεν θα ήταν σαν να κάνεις…
«…συμφωνία με τον Διάβολο».
«Σκατά!”»
«Δεν σκέφτεσαι σαν κάποια που δεν με πιστεύει».
«Σκέφτομαι όντως τόσο δυνατά;»
«Είναι σαν το μυαλό σου να έχει δική του φωνή. Δικαίωμά του, αλλά θα σου πρότεινα να το προσέξεις».
«Μπορείς όντως να μάθεις;»
«Μπορώ να μάθω το οτιδήποτε. Φρόντισα γι’ αυτό. Φρόντισα κάθε γνώση να είναι ελεύθερη κάπου εκεί έξω. Και αν θες αποδείξεις… Μπάρμαν!»
«Είπαμε, είμαι γυναίκα και με λένε Σάρα»
«Συγγνώμη, πρέπει να μην το άκουσα. Το να παρακολουθείς παραπάνω από δύο άτομα είναι πολύ δυσκολότερο απ’ ό,τι κανείς θα περίμενε! Παρατήρησα όμως κάτι, το άρωμά σου. Είναι πολύ χαρακτηριστικό, μου επιτρέπεις;»
Τι κάνει; Πλησιάζει το πρόσωπό του στο δικό της. Θα την φιλήσει;
Όχι. Τώρα πάει προς το λαιμό της. Θα την δαγκώσει; Ο Διάβολος είναι βρικόλακας;
Όχι… Την μυρίζει!
«Adultère 1991;»
«Δεν φοράω καν άρωμα..».
«Το ξέρω, δεν είναι δικό σου. Εσύ γεννήθηκες το 92, σωστά; Του 91 είναι το, ας πούμε, έτερος εγώ σου».
«Τι εννοείς… Adultère!»
«Tres Bien! Κάποια ξέρει γαλλικά!»
«Ο Μηνάς;»
«Ίου, τέτοιο όνομα και περίμενες να μην ξεπηδάει;»
«Θα τον σκοτώσω τον πούστη!»
Παίρνει την τσάντα της πίσω από την μπάρα και φεύγει τρέχοντας. Δύο του λέξεις και είναι έξαλλη! Αν κατάλαβα καλά, το αγόρι της την απατάει. Η αντίδρασή της όμως… ήταν σαν να το ήξερε και απλά να το έκρυβε από τον εαυτό της. Σαν οι λέξεις του απλά να της το εμφάνισαν και πλέον να μην μπορεί να το ξανακρύψει.
«Τι έκανες;»
«Απλά της είπα την αλήθεια, Εύα. Ο καρπός της γνώσεως έχει συχνά γεύση πικρή».
«Όχι, πριν από αυτό. Την μύρισες, γιατί;»
«Α! Αυτό. Μυρίζω την αμαρτία».
«Σοβαρά;»
«Τι; Πιστεύεις όλα τα άλλα, αλλά κολλάς σε αυτό;»
«Δεν είπα ποτέ ότι σε πιστεύω. Μυρίζεις την αμαρτία λέει… Συγγνώμη, αλλά κάποια πράγματα απλά ακούγονται υπερβολικά ηλίθια για να είναι αλήθεια».
Τι κάνει; Γιατί με κοιτάει έτσι; Γιατί πλησιάζει; Θα με φι… Οκ, απλά κάνει την ίδια μαλακία και με εμένα.
Θέλω να δω τι θα καταλάβει. Είμαι σίγουρη πως απλά βρωμάω, έχω να πλυθώ από εχθές. Από προχθές, αν σκεφτείς ότι είναι περασμένες δώδεκα. Άσε που πρέπει να έχασα το μισό μου βάρος σε ιδρώτα με όλο αυτό το κυνηγητό.
Τι κάνει τόση ώρα; Έχει κλείσει και τα μάτια του… Λες έτσι να την βρίσκει, με το να μυρίζει κόσμο; Από τη μία Ίου. Από την άλλη δεν είναι και άσχημος…
«Λαγνεία!»
«Έι! Αυτό δεν το μύρισες, διάβασες το μυαλό μου!»
Ας τον Εύα. Ξεκάθαρα δεν μπορεί να το κάνει. Όπα, τι υπέροχο κατακόκκινο μήλο είναι αυτό στη φρουτιέρα! Για έλα εδώ μηλαράκι μου.
«Λαιμαργία».
Αγνόησέ τον αλλιώς θα το συνεχίσει. Συγκεντρώσου στο μάσημα του μήλου και την υπέροχη φρουτένια γεύση του. Παίζει να είναι το πιο νόστιμο μήλο που έχω φάει ποτέ. Μάλλον φταίει που είμαι νηστική. Ξέρεις κάτι, ποιος τρώει φρούτα σε μπαρ; Δες την φρουτιέρα, είναι γεμάτη! Δεν θα τους λείψουν αν πάρω μερικά. Και με το μερικά εννοώ όλα!
«Απληστία».
«Σταμάτα! Όλα αυτά τα σκέφτηκα, δε μυρίζεις τίποτα!»
«Να και η οργή!»
Άφησέ τον Εύα, πρέπει να το βγάλει από το σύστημά του. Πρέπει να… ξεκουραστώ κάποια στιγμή. Τώρα που το στομάχι μου δεν είναι άδειο συνειδητοποιώ πως νυστάζω απίστευτα.
«Τρία έχουν μείνει, ζηλοφθονία, αλαζονεία και…»
Κοντεύει τέσσερις. Έχει πάει τόσο αργά και έτρεχα όλη μέρα. Μακάρι να μπορούσα να…
Αυγερινός
«…κοιμηθώ».
Τέζα η μικρή…
Τι λέει εσύ; Μα γιατί δεν μου μιλάς; Κάνεις μούτρα που σε καθαίρεσα από συνοδηγό; Όπως και να ‘χει, κατανοείς ότι η μικρή με έχει περισσότερο ανάγκη. Σε ένα καλάθι με σημείωμα… Κλισέ, το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα!
Ξέρω γιατί την έβαλε ο μπαμπάς στο δρόμο μου. Το όνομα, η ευχή στο αστέρι… Όλα ταιριάζουν γάντι. Θέλει να κάνω κάτι που αυτός θεωρεί «Καλή πράξη».
Θέλει να μάθω κάποιο ηλίθιο μάθημα. Δεν υπολογίζει όμως κάτι. Έχω ελεύθερη βούληση. Αυτός μου την έδωσε. Μου έδωσε τόσο πολύ από αυτή που την διέσπειρα σαν ιό στην ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να με ελέγξει. Δεν μπορεί να με αναγκάσει να κάνω τίποτα!
Αυτό ακριβώς έχω σκοπό να κάνω: Τίποτα. Αν η Εύα θέλει πραγματικά να βρει τους γονείς της είναι ελεύθερη να ψάξει. Αν θέλει να επιστρέψει στο ορφανοτροφείο, ας επιστρέψει στο ορφανοτροφείο. Αν θέλει να κάνει road-trip με τον Διάβολο, θα κάνει road-trip με τον Διάβολο! Οπότε, αν είναι να κάνουμε κάτι, ας το κάνουμε σωστά:
Ένα ορφανό, ο Διάβολος κι ένα φάντασμα μπαίνουν σε ένα μπαρ.
«Τι θα θέλατε;», ρωτάει ο μπάρμαν.
«Εσένα», λέει ο Διάβολος.
«Δύο γονείς», λέει το ορφανό.
«Μία βότκα λεμόνι», λέει το φάντασμα.
«Α! Ένα φάντασμα!», λέει ο μπάρμαν.
Χαχαχαχα… Έλα, καλό ήταν!
