Πλέον αδιαφορώ για τα Χριστούγεννα. Με αφήνουν αδιάφορη τα φώτα, τα στραφταλιζέ ρούχα, τα λαμπιόνια, τα στολίδια, η φασαρία, τα πάρτυ, οι μουσικές, η υπερβολή. Μεγάλωσα νομίζω.Ίσως αποκαλύφθηκε η μαγεία που κρύβουν και που μας μάθαιναν σε πιο μικρή ηλικία και δεν αδημονώ για τον ερχομό τους. Σταμάτησα να ανυπομονώ για την ανταλλαγή δώρων και να εντυπωσιάζομαι από το εξτραβαγκάνζα περιτύλιγμα. Κατάλαβα οτι η μαγεία πια κρύβεται στα πιο απλά, πιο σιωπηλά, στα πιο ανθρώπινα.
Πλησίασα, συνειδητά, την θρησκεία και απέκτησα αντίληψη ουσιαστική. Έμαθα τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, γιατί, τι συνέβη σαν γεγονός και ποια η σημασία του. Αναρωτήθηκα πως μπορώ να παραδειγματιστώ από τα Χριστούγεννα ως θρησκευτικό γεγονός και να μοιράσω λίγο πιο ουσιαστικά την αγάπη γύρω μου. Αφορμές για να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με τα κοντινά μας άτομα και να έρθουμε πιο κοντά συναισθηματικά μπορούμε να βρίσκουμε συχνά. Ας μην χαραμίσουμε μια τόσο βαρυσήμαντη εορτή, αυτή των Χριστουγέννων, με την καταναλωτική μας μανία, που κάτι τέτοιες μέρες καιροφυλακτεί διακαώς να κλέψει από την λάμψη της ψυχής μας. Κάπως έτσι γίνεται όταν αρχίζεις να μεγαλώνεις. Ωριμάζεις. Αναζητάς την ουσία.
Είμαστε πολλοί εμείς που κάπως μας ξεφεύγει το μέτρο και χάνουμε την ισορροπία μέσα σε αυτήν παραζάλη και το τρέξιμο για τις ετοιμασίες του γιορτινού τραπεζιού των Χριστουγέννων. Ειδικά όταν στον αντίποδα αυτού υπάρχουν εικόνες που περιγράφουν δυστυχία, φτώχεια, πόνο. Αφού όλα αυτά στο τέλος της ημέρας δεν γεμίζουν την ψυχή μας παρά μόνο τις αισθήσεις μας, το στομάχι μας δηλαδή, τα μάτια μας, την γεύση μας, γιατί πρέπει να να μας ληστεύει από χρόνο, ενέργεια, αξία; Φταίει ο εθισμός στην ύλη ειδικά στον 21ο αιώνα που τα πάντα φαίνονται τόσο ελκυστικά και γοητευτικά απαραίτητα; Φταίει η απληστία και η λαιμαργία του ανθρώπου που καραδοκεί να εκδηλωθεί εν αναμονή των Χριστουγέννων; Φταίει η αγνωμοσύνη και το οτι έχουμε όλοι κάπως κλειστεί σε ένα δικό μας μικρόκοσμο χωρίς να επιτρέπουμε να μας αγγίζει κάτι πέραν αυτού;
Κάτι φταίει είναι το μόνο σίγουρο και δεν μπορούμε να περιμένουμε να αλλάξει από μόνο του. Εάν δεν υπάρχει ουσία στα πράγματα που δημιουργούμε και που μοιραζόμαστε τότε ποιος ο λόγος ύπαρξης τους; Καλό είναι να αναζητούμε το νόημα στα πάντα, και πάντα να προλαβαίνουμε να ρίχνουμε μια πιο βαθιά ματιά στις καταστάσεις που διαδραματίζονται γύρω μας. Πάντα ο κόσμος θα κινείται με γρήγορους και χαοτικούς ρυθμούς. Γι’ αυτό ας φροντίσουμε να βγάλουμε τον εαυτό μας από την άχαρη θέση του γκρινιάρη – μίζερου, που χάνει τον χρόνο του με το να παραπονιέται οτι δεν προλαβαίνει τίποτα αντί να παράγει δράση, ουσιαστική και ενεργή. Δεν υπάρχει χειρότερο από την ακινησία. Κινήσου και ας οδεύεις προς λάθος κατεύθυνση.
Χριστούγεννα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα αναζητούν ένα χάδι, μια συντροφιά, μια κουβέντα, μια παρηγοριά, λίγο φως. Ας κάνουμε φέτος και κάθε φέτος ένα βήμα όλοι μας να δώσουμε ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μας σε όλους αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας και ίσως έχουμε αγνοήσει, προσφέροντας την αγάπη και την ζεστασιά των Χριστουγέννων. Να μην αποπροσανατολιστούμε από τον κούφιο θόρυβο αυτή την φορά. Μη μας καταβάλει το άγχος και η κούραση για τις ετοιμασίες εορταστικού τραπεζιού, στόλισμα δένδρων,χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, αγορά δώρων για τους οικείους μας. Ας επιβεβαιώσουμε με όλους τους διαφορετικούς ουσιαστικούς τρόπους την κατηγορία των εμβίων όντων που ανήκουμε προσφέροντας απλόχερα, τι άλλο; Την ανθρωπιά μας! Είμαστε άνθρωποι μα πάνω από όλα αλληλοεξαρτώμενα όντα. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον.
Χριστούγεννα έρχονται. Γεννήθηκε ο Χριστός και μαζί του η αγάπη, η ελπίδα, η χαρά, το φώς. Μην τα σκορπίσουμε. Πλέον τα έχουμε περισσότερο ανάγκη από κάθε άλλη φορά. Αδιαφορώ για τα Χριστούγεννα ως μια από τις πιο εμπορικές γιορτές, αλλά αδημονώ να βρω τον εαυτό μου, και να προσπαθήσω για την καλύτερη εκδοχή αυτού. Να, μια αφορμή για μια εσωτερική μεταμόρφωση, την γέννηση του καινούριου μας εαυτού που θα έχει πλέον λόγο ύπαρξης. Θα κλείσω με την ευχή φέτος να νιώσουμε όλοι μας Χριστούγεννα πρώτα μέσα μας.
