Προνόησα να βάλω ξυπνητήρι από το βράδυ, έτσι ώστε να ξυπνήσω έγκαιρα για τη δουλειά. Ζήτημα λίγων λεπτών να πλύνω πρόσωπο, δόντια και να επιλέξω δια της ατόπου μια μπλούζα και ένα τζιν. Αν ξυπνούσα έγκαιρα, θα προλάβαινα, ίσως, να πιω και εκείνο το χυμό, που τόσο με έπρηζε η μάνα μου όταν ήμουν μικρότερος, και που με τόση ευλάβεια αρνιόμουν πεισματικά. Ίσως να έτρωγα κάτι κιόλας, τίποτα το ιδιαίτερο, ένα τοστ ή ένα μήλο, για να νιώθω πιο ορεξάτος τουλάχιστον. Σκεπτόμενος όλα αυτά, λοιπόν, ρύθμισα το ξυπνητήρι του κινητού μου για τις 8:45, ώστε κατά τις 10 να είμαι έξω από το γραφείο. Διπλοτσεκάρω και ξαπλώνω. Ξαπλώνω και κοιμάμαι. Τι μπορεί να πάει λάθος;
Το ξυπνητήρι τελικά δεν χτύπησε. Ή μάλλον χτύπησε, απλά ως συνήθως δεν κατόρθωσα να ακούσω τη χαρακτηριστικότατη, εκνευριστική ταυτόχρονα, μελωδία του. Ήταν πλέον 9:20. Αν βιαζόμουν, ίσως ακόμα να προλάβω το λεωφορείο, που τώρα μισούσα περισσότερο. Αν. Βιάστηκα. Πλέον, η καθημερινή, απλή και φιλήσυχη δραστηριότητα περί δοντιών και ντυσίματος απλουστεύτηκε ακόμα πιο πολύ, γινόμενη έρμαιο του χαμένου χρόνου. Πέταξα πάνω μου κάποια ρούχα, προσποιήθηκα ότι έπλυνα τα δόντια μου αρπάζοντας 2 τσίχλες από το τραπεζάκι του σαλονιού, φόρεσα παπούτσια και πετάχτηκα έξω από το διαμέρισμά μου. Στα μισά της διαδρομής μου προς τη στάση του λεωφορείου, που τώρα παρακαλούσα να έρθει πετώντας, συνειδητοποίησα το μέγιστο λάθος μου, γιατί μπορεί όλα να προήλθαν από την αναπηρία μου να αντιληφθώ το ίδιο μου το κινητό, ωστόσο υπάρχει και κάτι άλλο, πιο σκοτεινό και βαθύ. Δεν πήρα τα ακουστικά μου…
Γνωρίζω πως αν είσαι λάτρης των βιβλίων, των περιοδικών και της ηχορύπανσης, αν είσαι χίπστερ ή κάτι συναφές, απορείς με τη τρομακτική αντιμετώπιση του συμβάντος, με τα παραλίγο δάκρυα και τα ξαφνικά νεύρα. Προσωπικά, επιλέγω να χάνομαι στη μουσική, να μην δίνω σημασία στους γύρω, να μην μου επιτρέπω, άθελά μου, να ενημερωθώ για το χθεσινό ρομαντικό δείπνο της Μάρθας ή για την ολοένα αυξανόμενη άνοδο της Μασονίας…
Προτιμώ τη μουσική, την αναθύμηση των πρώτων μου ακουσμάτων, την πρώτη συναυλία και την επόμενη, την ακόμα μεγαλύτερη. Προτιμώ να αναπολώ, άθελά μου, τα μπαρ στα Εξάρχεια, τις φωνές, τα γέλια και τα κακόγουστα αστεία. Προτιμώ τα ακουστικά, το σιγοτραγούδισμα των στίχων του καλλιτέχνη, το ρυθμικά σχετιζόμενο χτύπο του δεξιού ποδιού ανά δευτερόλεπτο, τα απότομα χαμόγελα σε κάθε «πιπεράτο» στίχο, σε κάθε ποιοτική, ή μη, ανάμνηση των όσων διαδραματίστηκαν παρέα με μια μπύρα…
Όσο είσαι σε ένα λεωφορείο, στο μετρό, στο σούπερ-μάρκετ, τα ακουστικά ισοδυναμούν με τρόπο ζωής, με τρόπο φυγής και αποφυγής της πραγματικότητας, μιας θεωρητικά πραγματικότητας, αυτής που, άθελά τους, επιβάλλουν οι άλλοι, με τα συνεχώς άσκοπά τους λόγια και τα ενοχλητικά τους βλέμματα. Τα ακουστικά, και ως άμεσο επακόλουθο η μουσική, είναι η ουσιαστική πηγή σωτηρίας από τη βαβούρα της μάζας, τα φτερνίσματα και τα πέδιλα με κάλτσες. Επιλέγεις να χαθείς σε ένα κόσμο γεμάτο νότες, «ροκ τζαμάρισμα» και πολύ headbang. Και άλλο headbang. Και άλλες ξεθωριασμένες αναμνήσεις. Και άλλα όνειρα και φαντασίες περί μελλοντικών εμπειριών και συγκινησιακής φόρτισης σε μια συναυλία των System…
Μέσω των ακουστικών, αναθεωρείς την έως τώρα ζωή σου, τα έως τώρα δεδομένα και αυτά που θα κληθείς να συναντήσεις. Περνάς καίριες στιγμές με εσένα, σε ξεψαχνίζεις, εισβάλλεις στα άδυτα της ψυχής σου, ενώ παράλληλα σου δίνεται η δυνατότητα να γίνεις κοινωνός των προβλημάτων του τραγουδιστή, των σκέψεων, της καύλας και του στιγμιαίου χαμόγελου του Serj, του Kurt, του Corey. Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί πάντα ο Σατανάς διαλέγει τις καλύτερες μπάντες, ερωτεύεσαι φωνές διάφορων ατόμων, μαθαίνεις ρεφρέν απ’ έξω, αισθάνεσαι και εσύ σταρ, τόσο που νιώθεις τα ναρκωτικά στο εγγύς περιβάλλον…
Η ώρα περνάει, το ωράριο εργασίας, επιτέλους, φτάνει στο τέλος του, σχεδόν απάνθρωπα, καιρός να επιστρέψω σπίτι. Βγάζω τα κλειδιά μου, ψάχνω την κλειδαριά στο σκοτάδι, τη βρίσκω, μπαίνω. Ανοίγω το λάπτοπ, βάζω μουσική στο τέρμα, αυτή τη μουσική που τόσο μου έλειψε, αυτή τη μουσική που τόσο της έλειψα. Περνάω από το γραφείο μου, τα βλέπω, χαμογελάω. Δεν θα τα ξανά αφήσω άλλη φορά…
