Θυμάμαι… Αναπολώ τα βράδια μέσα σε δυο χέρια σφιχτά, αφιερωμένα σ’ όσα ένα ερωτευμένο σώμα μπορεί να εκπέμπει. Αναμνήσεις χαράς προερχόμενες από δυσάρεστα και ταυτόχρονα λυτρωτικά για μια ψυχή αισθήματα. Δύσκολο πράγμα οι αναμνήσεις! Όπλο φαινομενικά αδύναμο, μα συνάμα ικανό να συντρίψει μυριάδες θύματα. Ποιοι όμως είναι εκείνοι που συνήθως βάλλονται; Άγνωστο! Μια ανάμνηση λοιπόν δεν έχει κάτοχο ούτε γνωρίζει από συμμάχους, παρά συντρίβει την πιο αδύναμη καρδιά που πιο δύσκολα ξεχνά!
Όλη η ζωή μας αποτελείται από στιγμές και πρόσωπα. Γνωρίζουμε ανθρώπους που άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, χτίζουν τον δρόμο στον οποίο εμείς διαβαίνουμε. Ζούμε έχοντας στο αίμα μας την αλληλεπίδραση, αφού αγαπάμε και μισούμε πάντα με τον ίδιο σκοπό. Να αισθανόμαστε!
Καθένας μας είναι διαφορετικός. Ωστόσο, όλοι φτάνουμε σε σημείο να μετανιώνουμε το ίδιο πράγμα, την εμπιστοσύνη. Διαλέγουμε ένα άτομο στο οποίο αφηνόμαστε πιστεύοντας πως δε θα μας πληγώσει. Όταν όμως φτάσει εκείνη η στιγμή η καρδιά δεν είναι τόσο δυνατή όσο μας έκανε ο τυφλός εκείνος ενθουσιασμός να νιώθουμε.
Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με εκείνη τη στιγμή που φτάνουμε κοντά στον θάνατο. Όπως όλη μας η ζωή ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, έτσι συμβαίνει και με τις στιγμές που ζήσαμε, που αγαπήσαμε. Με μόνες βέβαια διαφορές πως αυτές οι στιγμές ούτε μένουν ανέγγιχτες, ούτε κρατούν για δευτερόλεπτα. Κάθε συναίσθημα χαράς και αγάπης μετατρέπεται σε κάτι εντελώς αντίθετο, σαν ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο με τον χρόνο δεν μαθαίναμε να αγαπούμε, μα να μισούμε. Κάθε κακή, πλέον, μνήμη βαραίνει και πολλαπλασιάζεται με το πέρασμα του χρόνου δίνοντας τη θέση του υπέροχου ενθουσιασμού στη ζοφερή απογοήτευση.
Μπορεί όλοι, σχεδόν, να ακολουθούμε την ίδια διαδικασία ταλαντευόμενοι μεταξύ μιας σχέσης αγάπης- μίσους. Στο τέλος όμως ο καθένας αντιδρά και φέρεται με τον μοναδικό για εκείνον τρόπο.
Προσπαθείς να γεμίσεις τον εαυτό σου με κακά συναισθήματα. Να συνδέσεις τα πεπραγμένα, άλλοτε καλά, γεγονότα ούτως ώστε να μετατραπούν στην κινητήριο εκείνη δύναμη για να σε κάνουν να μισείς. Παρ’ όλα αυτά, όταν κλείνεις τα μάτια σου δε ζωντανεύει άλλη εικόνα από εκείνη ενός προσώπου ξαπλωμένου δίπλα στο δικό σου. Ένα χαμόγελο που ένιωθες υπερήφανος να προξενείς. Καμία αυταπάτη ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει τα απαλά σαν πέταλα φιλιά να μοιάζουν μυτερά σαν αγκάθια. Να όμως που πάλι πονάνε εξίσου…
Όταν πλέον συνειδητοποιείς πως είναι ανώφελο να προσπαθείς ν’ αλλάξεις τα απαράλλαχτα, υποχωρείς! Σταματάς να μάχεσαι και «αγκαλιάζεις» τις στιγμές που γελούσες και τώρα σε κάνουν να κλαις. Λοιπόν κλάψε… έτσι θα καταλάβεις πως το μόνο πράγμα που χρειάζεται να μετατρέψεις είναι η αδυναμία της θύμησης σε δύναμη του μέλλοντος. Κανείς δεν υποστηρίζει πως δε θα ξανασυμβεί, όμως κάθε φορά θα είναι και καλύτερα. Θα νιώθεις πως χάνεσαι μέσα στη διαδικασία να αντέξεις, μα τότε πραγματικά θα ψάξεις τον εαυτό που ποτέ δε γνώριζες πως είχες.
Το μυαλό. Μια τόσο διφορούμενη έννοια, που όποιος προσπαθεί να τη διερευνήσει βρίσκεται να ακροβατεί στο πιο λεπτό σκοινί. Το μυαλό είναι που άλλες φορές θα μας συνετίσει ώστε να βγούμε στη λαμπερή επιφάνεια των λογικών σκέψεων, κι άλλες φορές θα μας ρίξει στους πιο σκοτεινούς βυθούς μας. Ένα όπλο, λοιπόν, που σε βοηθάει να αμυνθείς με μόνη όμως προϋπόθεση πρώτα να λαβωθείς.
Μετά από συζητήσεις καταλαβαίνουμε πως κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει παρά από τους ίδιους μας. Δεν είναι κακό να στενοχωριέσαι και να θες να λυπάσαι, εφόσον μπορείς να αντιληφθείς πώς να αντλήσεις μέσα από αυτά τα συναισθήματα τη δύναμη να συνεχίζεις. Ο καλύτερος τρόπος να ξεπεράσεις τους «δαίμονες» που σε στοιχειώνουν και ακούνε στο όνομα «αναμνήσεις» είναι μπεις στη διαδικασία να τους αντιμετωπίσεις…
