[punica-dropcap]Τ[/punica-dropcap]η βλέπεις χαριτωμένη και ζωηρή, με ένα πρόσωπο γεμάτο νάζι και σκέρτσο. Τινάζει το σώμα της στον αέρα, αψηφώντας κάθε νόμο της βαρύτητας και προσγειώνεται στο έδαφος χωρίς να εμφανίσει την παραμικρή γρατζουνιά. Με δύναμη σκαλίζει τα νύχια της στο δέντρο, κάνοντας επίδειξη δύναμης και τόλμης. Με πόση πονηριά και επιδεξιότητα προσεγγίζει την άλλη γάτα που ερωτεύεται, με πόση χαρά κρατάει στα χέρια της εκείνο το κομμάτι κρέας που της προσφέρεις και τρέχει να απομονωθεί! Πόσο εύκολα παριστάνει πως έρχεται για εσένα και μόλις της δίνεις αυτό που θέλει, εξαφανίζεται! Πόσο εύκολα μπορεί να σε πείσει και να σε καταφέρει για να πας και εσύ με τα νερά της!
Και ενώ εσύ τη βλέπεις γλυκιά και ήρεμη και θέλεις να τη χαϊδέψεις, εκείνη πιάνει στο στόμα και εγκλωβίζει στα νύχια της ένα ποντίκι – αχ ναι, είναι τόσο γλυκιά όταν παίζει μαζί του και το κυνηγάει! Και εκείνο το περιστέρι όταν το πιάνει στον αέρα- είδες πόσο γλυκιά και άκακη είναι; Είδες πόσο άκακο πλάσμα είναι όταν το φυλακίζει και εκείνο πασχίζει να διαφύγει;
Μπορεί να σε παρακαλάει αλλά μπορεί και να σε περιφρονεί, είναι υπερήφανη και δείχνει τη στοργή και την αγάπη της μόνο στα μικρά της τα οποία της ζουλάνε το στομάχι και της τραβάνε το αυτί. Εντάξει, και σε εσένα μπορεί να κάνει τουμπίτσες και να σου επιδεικνύει την κοιλιά της με άκρατο ζήλο.
Τη θαυμάζω όμως και την παραδέχομαι. Γιατί δεν επιτρέπει σε τίποτα να την αποθαρρύνει, πάντα συνεχίζει αγόγγυστη να ζητάει και να ψάχνει αυτό που έχει ανάγκη. Ακόμα και αν κάποιοι της αρνηθούν, εκείνη συνεχίζει να ερευνά μέχρι να βρει εκείνον που θέλει να της το δώσει.
Σε κρύο, σε βροχή, σε ζέστη, πάντοτε αντέχει και ποτέ δε λιγοψυχά. Έχει υπερηφάνεια και σθένος να αγωνίζεται για τις άσχημες στιγμές. Κάτω από το σκέρτσο της και την κοιλιά της που γουργουρίζει, κρύβεται ένας πολεμιστής που προσπαθεί να αντέξει με ακμαίο το ηθικό του φρόνημα.
Τεντώνει την κοιλιά του και κυρτώνει τη ράχη του όταν αισθανθεί πως ο κίνδυνος παραμονεύει και πρέπει να πολεμήσει.
Μπορεί να είναι σκληρή, μπορεί να είναι αδάμαστη, αλλά ομορφαίνει τη ζωή σου να τη βλέπεις και να χαίρεσαι το νάζι της. Είναι γλυκές οι άτιμες, είναι όμορφες. Δεν μπορείς αυτό να το αρνηθείς.
Ποτέ δεν ξέχασαν ότι στην Αίγυπτο τις θεωρούσαν θεές. Πάντοτε θα περπατάνε με ύφος ντίβας – θα επιτρέψουν σε εσένα να τις μειώσεις και να τις πληγώσεις; Όχι βέβαια!
Γι’ αυτό τις αγαπώ! Και τους αφιερώνω αυτό το κείμενό μου…
Υ.Γ.: Το άρθρο είναι χιουμοριστικό και σατυρικό.
