Θυμάμαι το άγγιγμα σου. Δυο χέρια που με κρατούσαν όταν το είχα ανάγκη, χωρίς να πω τίποτα. Εκείνα τα χέρια που το σώμα μου επιζητούσε για να νιώσει ασφάλεια. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο όταν σε ένιωθα, όταν ο κόσμος γινόταν ένα μέρος καλύτερα ξέροντας πως είσαι εκεί. Η ζεστασιά και τ’ άρωμα σου, αγαθά που κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει όσο τους αρμόζει. Ήρθε όμως η στιγμή που όλα αυτά δεν μπορούσαν πια να είναι δικά μου. Το πήρα απόφαση και τα αποχωρίστηκα για να είμαστε και οι δυο μας καλά. Το σώμα μου όμως δεν ξεχνά και θέλει να νιώσει ξανά εκείνα τα καλά που μόνο το άγγιγμα σου τόσο απλόχερα προσέφερε.
Θυμάμαι σαν καταπληκτικές όλες εκείνες τις στιγμές που με αγκάλιαζες. Χανόμουν στην ζεστασιά μιας αγκαλιάς που με έκανε να μην φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Θυμάμαι λοιπόν όλα αυτά σαν κάτι, θα έλεγε κανείς, καλό. Σαν κάτι που με κάνει να χαίρομαι γι’ αυτά που κατάφερα να ζήσω μαζί σου.
Όποιος όμως νομίζει κάτι τέτοιο κάνει λάθος. Ακόμη και οι καλές μνήμες έρχεται η στιγμή που αρχίζουν να πονάνε. Τις αναβιώνω, τις θυμάμαι και μου λείπουν. Τούτο το συναίσθημα πλέον νικά εκείνο της ζεστασιάς μέσα στα δυο σου χέρια.
Η ασφάλεια γίνεται αμφιβολία και η αμφιβολία λησμονιά. Λησμονώ το να μαι ήρεμος μαζί σου. Σπανίζουν πλέον αυτές οι στιγμές. Τη μέρα κυριεύει η θύμηση σου και το άγγιγμα σου. Σε ήθελα δίπλα μου, μα έπρεπε να σε αφήσω, γιατί όντως σε αγάπησα και σ’ αγαπώ. Νομίζεις πως δεν ένιωθα τίποτα για εσένα γι’ αυτό και σταμάτησα να προσπαθώ. Η αλήθεια όμως είναι πως ήθελα να αποφύγω να σε θυμάμαι ως κάτι κακό. Σαν στιγμές που θα μετανιώνω επειδή προσπαθήσαμε παραπάνω απ’ όσο έπρεπε.
Με πονάει κάθε ανάμνηση όμως δεν μετανιώνω τίποτα. Παραδέχομαι πως θέλω να μην σε σκέφτομαι, παρ’ όλα αυτά γνωρίζω πως όσο κι αν με πονάει δεν θέλω να ξεχάσω το παραμικρό λεπτό που ήσουν για εμένα και ήμουν για εσένα.
Καταλαβαίνω έτσι πως με έκανες χαρούμενο και πλέον με κάνεις να λυπάμαι. Και πάλι, λάθος! Δεν με κάνει να λυπάμαι το παρελθόν, μα το μέλλον που αναγκάστηκα να σταματήσω για να συνεχίσω να εκτιμώ τα όσα ζήσαμε. Δεν σε κατηγορώ, επομένως, παρά σε ευχαριστώ για εκείνα που μου έδωσες την ευκαιρία να νιώσω. Όσο σε θυμάμαι όμως πλέον με ξεχνάω. Εξαιτίας αυτού πρέπει να σ’ αφήσω «να χαθείς»! Να σε αφήσω να χαθείς για να μην έχω να θυμάμαι όλα αυτά που με πονάνε…
