Βιογραφικό (το) [ουσ.] :το σημείωμα που συμπληρώνει και παραδίδει κάποιος συνήθως όταν ψάχνει για δουλειά και στο οποίο περιλαμβάνονται οι σπουδές του, η προϋπηρεσία ή εμπειρία του, τα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα του.
Τα παραπάνω αναφέρονται στο λεξικό και περιγράφουν ένα βιογραφικό σημείωμα. Αυτό που με λίγα λόγια περιγράφει την υπόστασή μας. Και επίσης ήταν και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, όταν από τη δουλειά μού πρότειναν να γράψω κάτι για τον εαυτό μου…
Τι θα έβαζα λοιπόν σε ένα δικό μου βιογραφικό; Κατ’ αρχήν, δε νομίζω να το έκανα βάσει σπουδών και τίτλων (ανωτάτη πεζοδρομιακή, τριφυλλοθεριστική με τρακτέρ, ή σχολή καλών τεχνών «Καφενείον τα αλάνια»), αλλά βάσει των χαρακτηριστικών μου…
Πάμε λοιπόν…
Το κυριότερο γνώρισμά μου είναι πως είμαι πολιτικά ενεργός. Από τα 16 μου (φάση να σου λένε στο Λύκειο «πάμε κοπάνα για καφέ» και να τους γράφεις, γιατί βλέπεις τον Λεωνίδα Κύρκο στις Ευρωεκλογές του 1984 στο Youtube ή αργότερα να σε ρωτάει όπως είσαι αγουροξυπνημένος η κοπελιά αν θέλεις να πάτε εκδρομή στη Βάρκιζα και να της απαντάς «δεν παραδίδουμε, όχι άλλη Βάρκιζα!!!»). Από την εποχή της ένταξης μεσολάβησαν πολλά: Δεκέμβρης του 2008, μνημόνια, πλατείες και κινήματα, ξύλο, «Μαύρο» στην ΕΡΤ, Δημοψήφισμα, «κωλοτούμπα» και διάσπαση… Όμως η πεποίθηση έμεινε ίδια και το τιμόνι γύρισε ακόμη πιο Αριστερά, πιο επαναστατικά, πιο δυνατά, μήπως και καταφέρουμε να δει ψωμί κι ειρήνη τούτος ο τόπος…
Ένα άλλο κύριο γνώρισμά μου είναι πως είμαι μονίμως ερωτευμένος (καλησπέρα…!). Με τι;! Με το ανεκπλήρωτο μάλλον, αφού μία ζωή αγαπημένο έδεσμα υπήρξε η χυλόπιτα (αν κάποιος ξέρει καμία καλή και νόστιμη συνταγή να μου τη στείλει, γιατί έχω μαζέψει μπόλικο στοκ από δαύτες) και η μεγαλύτερη τιμητική διάκριση που απέσπασα ήταν το Νόμπελ Αγιοσύνης (τέτοια εγκράτεια εγώ κι ο Άγιος Αντώνιος μόνο) και το βραβείο «Friendzone Manager της εκατονταετίας» (το ρίχνουμε λίγο στο χιούμορ για να μη μας τα φάνε και οι γιατροί, τόσα άσχημα που συνέβησαν στον τομέα αυτό).
Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας αφήσω και τη διεύθυνσή μου… «Έδρα όπου ξημερώσει» λοιπόν («δεν έχω σπίτι, δεν έχω δουλειά, δεν έχω γκόμενα, δεν έχω λεφτά» που λένε και οι οπαδοί του Άρεως Θεσσαλονίκης, μόνο που στην περίπτωσή μου ισχύει το σύνθημα κατά το ήμισυ, δουλειά ευτυχώς έχουμε). Ανεβοκατεβαίνοντας τη χώρα σε βαθμό που να αγγίζει το διακτινισμό και βλέποντας το ξημέρωμα από 6.425.000 διαφορετικούς τόπους (από το Μπέλφαστ έως το Τσακάλ-Μαχαλά της Γενισέας)… Οπότε σταθερή έδρα «ΓΙΟΚ»!
Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, δεν έχουν λήξει ακόμη τα χάπια που παίρνω! Απλώς μέσα από αυτό το κείμενο θέλησα να αστειευτώ λίγο με εμένα. Κι αυτό θα ήθελα κι από σένα που το διαβάζεις (9 άνθρωποι να με διαβάζουν στο σύμπαν, με τις μαλακίες που έγραψα θα φύγουν οι 8) να παίρνεις τη ζωή και λίγο με χιούμορ… Γιατί κάνει καλό να γελάμε πού και πού. Και ελπίζω να το κατάφερα μέσα από αυτές τις γραμμές… Γιατί προσωπικά γέλιο έχω να δω πολύ καιρό…
ΥΓ: Αφήνω κι ένα τραγουδάκι που το θυμάμαι στις αφραγκίες μου (29 μέρες το μήνα)!
