Όσο με θυμάμαι νιώθω μόνος. Μόνος σε παρέες, μόνος σε σχέσεις, μόνος σε οικογενειακές μαζώξεις. Και μπορεί να το κρύβω καλά, να μασκαρεύομαι πίσω από χαζά αστεία, από χαμόγελα και από πειράγματα, να ξεγελάω ακόμα και μένα, αλλά πάντα νιώθω μόνος. Πάντα είμαι μόνος.
Η μοναξιά στα μάτια μου δεν είναι απαραίτητα ο εγκλεισμός σε ένα σπίτι, οι σπάνιες έξοδοι και οι ακόμα πιο σπάνιες ευκαιρίες για συνομιλία με κάποιον άλλον. Η μοναξιά στα μάτια μου είναι μια κατάσταση χωρίς εύφορο φινάλε, είναι μια κατάσταση που σε κυνηγάει πάντα, που σε κυνηγάει σε κάθε μέρος που θα επιχειρήσεις να πας. Και με κυνήγησε και μένα. Και με έπιασε κιόλας.
Είναι, λοιπόν, αυτές οι στιγμές, όλοι τις έχουν βιώσει πάνω κάτω, που σου φωνάζουν πως θέλουν το αίμα σου. Στο δείχνουν, καταλαβαίνεις; Θέλουν το αίμα σου, το αίμα του διπλανού σου, το αίμα κάθε παρόντα. Είναι πολύ βάναυσες αυτές οι στιγμές, και με πιάνουν πάντα όταν είμαι καλά, με πιάνουν πάντα όταν νομίζω πως έχω ξεμπερδέψει με αυτά. Γιατί και η μοναξιά είναι ο δικός μου εθισμός, από κάτι θα έπρεπε να εθίζομαι και εγώ, το βρίσκω δίκαιο εν μέρει.
Φοβάμαι να χαμογελώ πια, δε θέλω, φοβάμαι ότι θα είναι μια άκρως παροδική κατάσταση, μια κατάσταση πριν την κατρακύλα στο βούρκο των ψυχολογικών και των απωθημένων.
Βαριέμαι να ζητάω με το βλέμμα μου βοήθεια πια, βαριέμαι να απολογούμαι κάθε φορά που μου τη λένε όταν ξενερώνω απότομα ενώ ήμουν μια χαρά, βαριέμαι να σκέφτομαι, να διστάζω και να κωλώνω να αφεθώ στην αγάπη.
Ναι, αυτή είναι η λέξη που περιγράφει αρτιότερα την κατάσταση που βιώνω τα τελευταία χρόνια. Βαριέμαι. Βαριέμαι την καθημερινότητα αλλά και τις αλλαγές της, και το μαύρο και το άσπρο, και τον έρωτα και τη θλίψη. Ειδικά τη θλίψη τη βαριέμαι. Και τον θάνατο θα τον βαριόμουνα εδώ που τα λέμε. Όπως έλεγε και ο Carlin, αν σκεφτείς ότι το να είσαι άρρωστος δεν έχει πλάκα… Απόγνωση και τρέλα…
Το αστείο είναι ότι δεν είμαι απαισιόδοξος, δε σκέφτομαι απαραίτητα αρνητικά, επιλέγω πάντα τη λογική κρίση των καταστάσεων και τον ρεαλισμό σε όλο του το μεγαλείο. Μάλλον αυτό είναι το λάθος μου. Στον κόσμο μου ίσως είναι λάθος να βλέπεις τα πράγματα ως έχουν, αυτή είναι η παγίδα. Στον κόσμο μου ο ρεαλισμός σε συνθλίβει, στον δικό σου;
Είναι φορές τον χειμώνα που θέλω να κάτσω μόνος μου σε μια ταράτσα ευρύχωρη και να σκεφτώ, ή μάλλον να μη σκεφτώ. Να μη σκεφτώ τίποτα. Ούτε τι έγινε, ούτε τι θα γίνει. Να μη σκεφτώ κανέναν, να απέχω από όλα. Να βλέπω τις απέναντι ταράτσες και να με κοιτούν και αυτές. Δεν είναι απαραίτητο να έχω κάτι μαζί, ίσως μια μπύρα, γιατί, σου είπα, έχω τον εθισμό μου εγώ. Δεν είμαι ποτέ μόνος με τη μοναξιά πλάι. Οξύμωρο. Πολύ…
