Μοναξιά…
Πολλοί θέλουν να μείνουν μόνοι τους. Και εγώ θέλω! Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πως εξηγείται, δεν ξέρω αν εξηγείται. Απλά πιστεύω πως ο καθένας θα ήθελε στιγμές που θα μπορούσε να αναπνεύσει μόνος, να εισπνεύσει τον δικό του αέρα, τη δική του αναπνοή. Δεν ξέρω γιατί. Και δε με απασχολεί να μάθω κιόλας. Πολλοί θέλουν να μείνουν μόνοι τους, λοιπόν, και είμαι ένας από τους πολλούς.
Η μοναξιά έχει πολλές έννοιες. Και δυστυχώς οι καλές της είναι ελάχιστες. Είναι τόσο δύσβατο το μονοπάτι της μοναξιάς. Κάνεις δεν ξέρει αν θα του κάνει καλό ή κακό, αν θα τον βοηθήσει να ανασυνταχθεί ή να βουτήξει ακόμα πιο πολύ στο βόθρο των προβλημάτων του. Έχει πολλές έννοιες λοιπόν αυτή η λέξη, τόσες πολλές που ίσως και να παύει πια να είναι λέξη, ίσως και να γίνεται κύρια πρόταση, ίσως και να ξεφεύγει από τους γραμματικούς κανόνες και τα σύνολα. Ίσως αυτή η λέξη να είσαι εσύ, τώρα. Και σε επόμενα «τώρα».
Νομίζω πως νιώθεις μόνος πολύ πριν μείνεις μόνος. Κάποιος, κάτι, κάποτε θα σου «κλείσει»το μάτι, θα σε βγάλει εκτός, θα σε κάνει να θες να βγεις εκτός. Νομίζω πως σου άρεσε να κοιτάς ταβάνια και τοίχους πολύ πριν καταλήξεις να κοιτάς ταβάνια και τοίχους. Νομίζω πως πάντα περίμενες καρτερικά μια στιγμή προσωπικού χρόνου, μια στιγμή αδυναμίας και χαλάρωσης ταυτόχρονα. Νομίζω πως την έβρισκες με σένα για σένα, ίσως και να πιστεύεις πως κάνεις δεν τα βρίσκει ποτέ με σένα για σένα. Δύσκολο.
Κάτι θα σε βγάλει εκτός λοιπόν, είτε πρόκειται για ένα συμβάν, είτε για κάποιον άλλον, είτε ακόμα και για εσένα. Ίσως να βαρέθηκες, ίσως να ήθελες κάποτε να βαρεθείς, να φύγεις και να ξεφύγεις, να τρέξεις μόνος σε πεδιάδες της φαντασίας σου, σε κύματα που τα βλέπει κανείς μόνο στην τηλεόραση, σε ουρανούς που τους χαζεύεις από τα μικρά παράθυρα ενός αεροπλάνου, ψηλά, από όλους και από όλα. Ψηλά.
Από την άλλη, πάντα υπάρχει η περίπτωση να μη θες να είσαι μόνος αλλά να είσαι. Πάντα θα υπάρχει αυτή η περίπτωση, δυστυχώς. Ίσως και να υπάρχει μόνο αυτή η περίπτωση.
Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι νιώθει. Υπάρχουν στιγμές που παρακαλάω να κλείσω εαυτόν ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους και να κοιτάω το άπειρο για ώρες ατέλειωτες, υπάρχουν και οι στιγμές που βαριέμαι αυτούς τους τοίχους, υπάρχουν στιγμές που τους βαριέμαι πολύ, και θέλω να φύγω από εκεί. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι νιώθει. Ούτε και εγώ ξέρω. Και δεν ξέρω αν θα μάθω και ποτέ.
