Μέσα από αυτό το γράμμα μπορείτε να καταλάβετε πώς νιώθει ένα παιδί με μαθησιακή δυσκολία. Σου δείχνει τον δρόμο που περνάει και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, όχι όμως από τη μαθησιακή δυσκολία που έχει, άλλα από τους ανθρώπους.
Πριν από πολλά χρόνια περίπου την δεκαετία του 1997 ένα κομμάτι ενώθηκε με ένα άλλο. Ένας έρωτας γεννήθηκε και δημιούργησε έμενα. Όταν πια απελευθερώθηκα και βγήκα προς το φως, ήμουν ένα μωρό που ξεκινούσε να προχωράει προς το δρόμο της ζωής προσπαθώντας να κτίσει την προσωπικότητά του και τα όνειρα του.
Δυστυχώς όμως η ζωή για έμενα δεν είχε καθορίσει μια απλή μοίρα, ένα ήρεμο μέλλον, μάλλον ήθελε να παίξει μαζί μου ή και να με δοκιμάσει αν αντέχω τα μποφόρ και τις τρικυμίες. Οι δυσκολίες αυτές ήταν η μαθησιακή μου δυσκολία. Για να μην πολυλογώ, θα κάνω μια σύντομη περίληψη για έμενα.
Ήμουν ένα έξυπνο ονειροπόλο παιδί με μεγάλη φαντασία. Από μικρή ένιωθα διαφορετική σαν έναν κατακάθι, έτσι το παρομοιάζω. Πάντα είχα στην αγκαλιά μου τις κούκλες μου, τα βιβλία μου και το μολύβι που χάραζε το ημερολόγιό μου. Βέβαια το μαθησιακό μου πρόβλημα δε με άφηνε να ανοίξω του ορίζοντές μου. Μάλλον όχι το μαθησιακό μου πρόβλημα καθ’ εαυτό, άλλα οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου καθώς με έκαναν να νιώθω το “χαζό”.
Η ζήλια των ανθρώπων ήταν ο χειρότερος μου εχθρός. Σαν εχθές θυμάμαι, όταν ήμουν έξω στο δρόμο και έπαιζα, να ακούω την ξαδέλφη μου να λέει “Το χαζό ήρθε να παίξει”. Η ετικέτα που είχα στην οικογένεια μου ήταν αυτή, “χαζό”, πότε όμως δεν κατάλαβα γιατί μια μαθησιακή δυσκολία σου δίνει αυτό το όνομα. Αυτό χαράχτηκε στην καρδιά μου ως μια ανάμνηση που με έκανε να υποβαθμίζω για πολλά χρόνια τον εαυτό μου, αλλά και έριχνε την αυτοπεποίθησή μου.
Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι σε κέντρα με λόγο – θεραπευτές , ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς ώστε να με βοηθήσουν για το πρόβλημά μου. Πολλοί ειδικοί θεωρούσαν ότι απλά βαριέμαι και δεν μου αρέσουν τα γράμματα. Είχα μαθησιακή δυσκολία, ήταν φανερό, αυτοί δεν το δέχονταν. Βεβαία όταν υπάρχουν δάσκαλοι και συγγενείς να σε βλέπουν σαν ένα προβληματικό παιδί, δύσκολα σε αφήνει να προχωρήσεις στην ζωή σου. Ευτυχώς είχαν έναν φύλακα άγγελο όπου με στήριζε και μου έδινε δύναμη για να ορθοποδήσω στην ζωή μου, τη μητέρα μου .
Τότε ήμουν ένα μικρό αθώο κορίτσι με μια μεγάλη καρδιά και με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Πάντα φανταζόμουν και ονειροπολούσα το μέλλον μου. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, καθώς ο καιρός άλλαζε, συνειδητοποίησα πως τελικά τα όνειρά μου όλο και δυσκόλευαν να γίνουν πραγματικότητα. Χάνονταν στην άβυσσο του μυαλού μου, όπως και οι ελπίδες και η αισιοδοξία μου. Σπαταλούσα απεριόριστες ώρες στο σχολείο λόγω της μαθησιακής δυσκολίας.
Όταν κοίταζα την παρουσία μου στον καθρέφτη, αυτό που αντίκριζα δεν ήταν αυτό το είδωλο που ονειρευόμουν. Είχα γίνει μια κοινή, είχα γίνει μια μαριονέτα. Ένα ρομπότ που δεχόταν μόνο εντολές, δεν υπήρχαν δικές μου ιδέες όνειρα , φιλοδοξίες. Υπήρχε μόνο το συναίσθημα τις επιβίωσης του αύριο και του ανταγωνισμού. Ανταγωνισμός υπήρχε γιατί όλοι ήθελαν να είναι καλύτεροι από έμενα. Άλλα έτσι είναι η ζωή ενός 12 χρονου. Δεν μπορεί να κάνει περισσότερα άλλα μόνο αυτά που του επιβάλλουν.
Η μαθησιακή δυσκολία έγινε εμπόδιο στην ζωή μου. Ευκαιρίες υπήρχαν ελάχιστες καθώς η ταμπέλα του ”χαζού” υπήρχε. Βέβαια η ζωηράδα μου δημιουργούσε ταραχές και προβλήματα στους γύρω μου .Όμως δεν θέλω να παραπονιέμαι για όλα αυτά που πέρασα. Με έκαναν πιο δυνατή. Άλλωστε τα εφηβικά μου χρόνια ήταν οι μεγαλύτερες εμπειρίες της ζωή μου. Αυτά με καθοδήγησαν να γίνω αυτό που είμαι τώρα, μια δειλή χωρίς προσωπικότητα που φοβάται να ρισκάρει και να προχωρήσει, γνωρίζοντας πως κάπου υπάρχει ο εχθρός μου , η απογοήτευση της μη αποδοχής .
Κάποτε είχα μάθει να δέχομαι τους ανθρώπους και να τους βάζω στην ζωή μου. Τους καλωσόριζα με τον καλύτερο τρόπο, με το χαμόγελό μου. Ίσως μπορεί και όχι με τον καλύτερο, αλλά προσπαθούσα. Τώρα κλείνομαι στο κλουβί μου και δεν αφήνω κανέναν να πλησιάσει. Ήξερα να μιλάω, ενώ τώρα ξέρω να πετάω αγκάθια, αγκάθια που, καρφώνουν τις άλλες καρδιές. Είχα αυτοπεποίθηση, είχα θάρρος, είχα ελπίδα… Που χάθηκαν όλα αυτά τώρα; Που χάθηκε αυτό το μικρό κορίτσι;
Γνωρίζω πως αυτό το κορίτσι θάφτηκε μέσα μου. Μια ανάμνηση, σαν μια παρουσία που υπήρχε κάποτε στο παρελθόν μου, αγνοώντας τώρα πια πως κάποτε ήμουν εγώ αυτή. Ξέρω ότι δεν φταίω εγώ, δεν διάλεξα να έχω δυσκολίες στο να γράφω και να μιλάω. Όλοι όμως με κοροϊδεύουν για τα ορθογραφικά μου, με κάνουν να νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Είναι οδυνηρό να έχεις ‘δυσλεξία‘ σε έναν κόσμο που δε σε δέχεται, δε σε καταλαβαίνει και σε κρίνει. Για εμένα ποτέ δεν ήταν πρόβλημα η μαθησιακή μου δυσκολία, άλλα οι άνθρωποι. Αυτοί δημιουργούσαν το θέμα, όχι εγώ. Κάνεις όμως δεν μπορεί να με κρίνει και να μου δώσει την ταμπέλα για κάτι που δεν διάλεξα να έχω εγώ στην ζωή μου, άλλα ήρθε μόνο του.
