Ας κάνουμε λόγο για αυτήν την αμήχανη στιγμή που δεν είσαι σίγουρη αν όντως γνωρίζεις τον καλλιτέχνη που έχεις να αντιμετωπίζεις μπροστά σου, μέχρι που ακούς το πρώτο του τραγούδι και κατατοπίζεσαι. Μέχρι που βλέπεις την παρουσία του επί σκηνής να perfomάρει με έναν σαγηνευτικό τρόπο που ξέρεις ότι σ’ αρέσει, οπότε η αμηχανία μετουσιώνεται σε ένα αίσθημα τύχης. Ξέρετε, αυτή η αίσθηση πως γέμισε η μέρα σου με κάτι, προστέθηκε μια δόση εμπειρίας με νόημα στην γκρίζα ψυχοσύνθεση της ζωής σου. Αυτό δεν είναι και ένα από τα κίνητρα της ύπαρξης των καλλιτεχνών; Να σε γεμίζουν πριν καν προλάβεις να νιώσεις άδειος;
Αυτή ακριβώς ήταν και η επίτευξη του νεαρού μουσικοσυνθέτη Στάθη Δράκου μαζί με την μπάντα του που ακούει στο όνομα Minor Project (αν και το έργο τους δεν είναι ήσσονος σημασίας όσο δηλώνει το όνομα της μπάντας). Οι ρίζες τους κρατάνε από την Πάτρα και τους ακούσαμε σε στίχο αγγλικό για πρώτη φορά πριν τρία χρόνια περίπου σε λημέρια αθηναϊκά, με βασική έδρα το στέκι τους Six D.O.G.S.
Η παρεΐστικη τετράδα των Στάθη Δράκο, Βίκτωρ Φορλίδα, Αλέξανδρο Μπαλτά και Γιώργο Κολοκυθά κέρδισε το κοινό με το album “In Colors” που κατάφερε να προσθέσει ιδιαίτερες πινελιές στον μουσικό καμβά της εποχής. Κάτι λίγο από Χατζιδάκι που εκπέμπει η μουσικότητά τους, κάτι από έναν στίχο, ναι μεν όχι ελληνικό αλλά τόσο οικείο στο αυτί, κυριάρχησαν γρήγορα στον χώρο του ραδιοφώνου και προφανώς άρχισαν να κατακτούν ολοένα και περισσότερο έδαφος στο ακροαστικό τους κοινό. (μεταξύ μας, όλοι έχετε ακούσει το “In colors” και έχετε δει το clip του με πίσω φόντο πλάνα από την Πάτρα)
Σε αυτό συνέδραμαν και οι συναυλίες, τις οποίες φρόντισαν να οργανώσουν κυρίως σε Αθήνα και Πάτρα αλλά και στη Χαλκίδα, τον τόπο καταγωγής του Στάθη, και στην Καστοριά και σε λοιπές επαρχιακές πόλεις. Είναι πολύ θετικό να υφίστανται νέοι καλλιτέχνες που δύνανται να υποστηρίξουν κάτι όχι και τόσο in ή mainstream. Το αξιέπαινο είναι το γεγονός πως έχουν απήχηση. Ποιος το περίμενε πως θα υπήρχε μια ελληνική μπάντα που θα συνέδεε ξένο στίχο με ήχο που θυμίζει ελληνική λαϊκή κουλτούρα αλλά δεν είναι ακριβώς; Είναι ένα μείγμα μοναδικό και συγχρόνως οικείο. Δεν σου επιβάλλεται να θες να το ακούσεις. Το ακούς και ταξιδεύεις σε βιωμένα ή κατά λάθος αβίωτα.
Αυτήν την περίοδο, απολαμβάνουμε τον Στάθη Δράκο στην πολλά υποσχόμενη και ποιοτική συνεργασία του με την μοναδική Δήμητρα Γαλάνη. Ο καινούργιος τους δίσκος μετρά ήδη κάποιες μέρες κυκλοφορίας, εφόσον από τις 18 του παρόντος μηνός το «Βαλς των χαμένων μετά» κοσμεί τα δισκοπωλεία. Πρόκειται για μια συνεργασία αναπάντεχη, θα έλεγε κανείς, αλλά η χημεία των δύο μουσικών προσωπικοτήτων φαίνεται πως αποτελεί εγγύηση μιας προσεγμένης και ισορροπημένης δουλειάς όσο τίποτα.
Όταν ο νεαρός Στάθης ανέβηκε στην σκηνή σε εκείνο το θεατράκι για να συντροφέψει το πιάνο, που τον περίμενε καρτερικά, η συνειδητοποίηση ότι αυτός είναι ένας «κλασικός μουσικός» ήρθε και πιπίλισε το μυαλό. Η αφοσίωσή του στο πιάνο, ο αυτοσαρκασμός του για το ότι προτιμά να παίζει παρά να μιλάει, η υπέροχη χροιά της φωνής του, ο ευγενής σεβασμός του απέναντι στην συνεργάτιδά του, Δήμητρα Γαλάνη, δομούν ένα profile ενός μουσικού που χρειάζεται να βλέπει το μάτι μας πού και πού.
Και αφού κάθε ιστορία έχει και ένα δίδαγμα να προσφέρει, η ιστορία του Στάθη και των Minor Project έχουν να μεταφέρουν αρκετά ελπιδοφόρα vibes σε παιδιά της ηλικίας τους και νεότερα που είναι στο demi να δουν το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Κανείς δεν υποστηρίζει πως η επιτυχία είναι στο τσεπάκι του καθενός. Μα και να θες, ο κόσμος της μουσικής δεν χωράει σε ένα τόσο δα τσεπάκι.“Stars may fall, dreams may lie, but your hope is still there, still alive, like the dance you should never prepare.” , μας τραγουδούν στο παραμυθένιο “Fairy Tale”.
Ακούστε το “Christmas” τους παρέα με μια κούπα ζεστό κακάο μιας και οι μέρες το επιτρέπουν. Θα νιώσετε σαν ο Χατζιδάκις να μετενσαρκώνεται σε μια νεότερη και αλλιώτικη εκδοχή.
It’s worth it!
