Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που το λάθος θεωρείται αμάρτημα, ότι αν κάνεις κάποιο λάθος θεωρείται κακό, ότι δεν αξίζεις ως άνθρωπος, νιώθεις ντροπή και αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Ζούμε σε μια κοινωνία που συνεχώς κρίνουμε τους ανθρώπους που αντί να επιβραβεύουμε τη προσπάθεια του συνανθρώπου μας για κάτι που έχει κάνει ανεξαρτήτως από το αποτέλεσμα τον κατακρίνουμε.
Συνεπώς όταν συνυπάρχουμε σε ένα κόσμο που θεωρείται ότι το λάθος είναι κακό καταλήγουμε να αυτό ματαιώνουμε τον εαυτό μας, να νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε, ότι δεν έχει νόημα η ζωή μας γιατί κάνω συνεχώς λάθη. Όταν λοιπόν βρεθούμε σε μια φάση της ζωής μας που όλα τα θεωρούμαι μάταια και έχουμε τη πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να επιτεύξουμε το στόχο μας αρχίζουν να δημιουργούνται τα υπαρξιακά μας, δηλαδή, για ποιο λόγο υπάρχω, τι κάνω, που πάω κλπ. Έτσι ξεκινά η αναζήτηση σε ομάδες, σε βιβλία, σε συζητήσεις για να βρεις την απάντηση που σου αρμόζει αλλά καμιά δεν σε αντιπροσωπεύει. Αυτό συμβαίνει γιατί εμείς οι ίδιοι πρέπει να βιώσουμε τη διαδικασία της ζωής δεν μπορεί κανείς άλλος να το κάνει για εμάς, οι απαντήσεις έρχονται όταν κλείνει ένας κύκλος και βλέπεις από μακριά την προηγούμενη εμπειρία, βλέπεις την γνώση που απέκτησες από την προηγούμενη εμπειρία, κι αυτή η γνώση θα σε βοηθήσει για τα επόμενα βήματα. Τα βήματα αυτά θα ναι αργά, ποτέ μη βιάζεις κάτι, η ωρίμανση δεν επιτυγχάνεται όποτε θέλουμε εμείς αλλά με τη διαδικασία της ζωής και με αργό ρυθμό.
Όταν αναρωτιόμαστε γιατί σε κάποιους τομείς είμαστε κάλοι ενώ σε κάποιους όχι ή όταν κάποιο άλλο άτομο είναι καλύτερος σε μας από κάτι, πρέπει να κατανοήσουμε ότι για κάποια πράγματα πρέπει να μοχθήσουμε και να προσπαθήσουμε πιο πολύ σε σχέση με κάποια αλλά. Συνεπώς όταν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ματαιοδοξίας και μειονεκτικότητας , καλό θα ήταν να παρατηρήσουμε ανθρώπους που είναι ήδη πτυχωμένοι , δηλαδή πως συμπεριφέρονται, πως είναι η αύρα τους, πως διαχειρίζονται τα πράγματα, ποσό οργανωμένοι είναι, τι είναι αυτό που κάνουν και εμείς δε κάνουμε και τι είναι αυτό που δεν κάνουν αυτοί και το κάνουμε εμείς. Επίσης, να βρούμε ανθρώπους που μας εμπνέουν για να μάθουμε από αυτούς ή να διαβάζουμε βιβλία από επιτυχημένους ανθρώπους και να μαθαίνουμε τη βιβλιογραφία τους, τι έχουν περάσει οι συγκεκριμένοι άνθρωποι στη ζωή τους , ποσά εμπόδια συνάντησαν και τα κατάφεραν.
Όταν λοιπόν βρισκόμαστε σε τέτοιο αδιέξοδο, καλό θα είναι να ζητάμε βοήθεια από κάποιον άνθρωπο με τον οποίο θα υπάρχει εμπιστοσύνη, χημεία, να νιώθουμε ασφαλείς και αποδεκτοί μαζί του.
Καταλήγοντας λοιπόν το νόημα της ζωής δεν είναι μόνο ο στόχος αλλά και η διαδρομή καθώς μέσα από αυτήν πλάθεσαι. Η διαδρομή λοιπόν σου δίνει τη δυνατότητα να γίνεις αντάξιος των στόχων σου. Έτσι λοιπόν, πρέπει να κάνουμε διαλείμματα, ανασκόπηση, να σκεφτόμαστε καλύτερα ότι αν κάνω κάποιο λάθος ή σκοντάψω, θα πέσω αλλά θα ξανασηκωθώ, χτίζουμε πάνω στα μικρά και μεγάλα λάθη, μαθαίνουμε από αυτά και συνεχίζουμε.
