Η πολιτική είναι για τους πολιτικούς, η ανθρωπιά είναι για τους ανθρώπους. Πολλά μπορούν να οριστούν για μια κατάσταση, διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές οπτικές, διαφορετικοί φόβοι. Και αυτά είναι για τους ανθρώπους. Και αυτά και η στήριξη, η αγκαλιά, η σφαλιάρα, ο εξευτελισμός. Ο άνθρωπος όμως, είναι για τους ανθρώπους; Η πολιτική είναι για τους πολιτικούς, η ανθρωπιά είναι για τους ανθρώπους, οι πρόσφυγες όμως;
Ένα καραβάνι, μια βάρκα, μια πλατεία, ένα γήπεδο, ένα κοινοβούλιο είναι αδύνατο να κρύβει μόνο καλούς ανθρώπους. Ένα κοινωνικό σύνολο είναι πάντοτε σύνολο, και περιέχει ποικιλία. Καλούς και κακούς, όμορφους και άσχημους, γενναίους και δειλούς. Ωστόσο, παραμένει σύνολο. Ένα σύνολο που κρύβει μέσα του πάμπολλες προσωπικότητες, ένα σύνολο που ελοχεύει μυστήριο, καθώς είναι ένας άγραφος μίτος σε έναν ορθάνοιχτο λαβύρινθο. Και δεν γίνεται να κριθεί μεμονωμένα για κάτι που είναι απλά ένα στοιχείο μέσα στη μάζα.
Κανένα σύνολο δεν είναι ολότελα κακό, και κανένα με τη σειρά του δεν είναι ολότελα καλό.
Μέσα σε ένα καραβάνι από πρόσφυγες με σάπια εξαρτήματα και σάπια πανιά δεν υπάρχουν μόνο εγκληματίες, δειλοί, προδότες ή επίδοξοι εχθροί. Ίσως να κρύβονται και αυτοί, ίσως και όχι.
Μια διμοιρία αστυνομικών δεν είναι μόνο στολές, δεν είναι μόνο κράνη, όπλα, αρβύλες. Είναι και συναισθήματα πίσω από τις κάσκες, εντολές εκ των άνω, ίσως και απροθυμία. Δεν είναι ένα συνονθύλευμα μίσους, είναι απλά ένα σύνολο. Άλλοτε εκπροσωπεί συμφέροντα, άλλοτε όχι.
Όταν είσαι στο γήπεδο και η ομάδα σου βάζει γκολ, αυτόματα θα πανηγυρίσεις, θα χαρείς, θα αγκαλιάσεις άτομα που δεν ήξερες πριν και σίγουρα δεν θα θυμάσαι μετά. Είναι κάτι ατόφιο, κάτι καθαρό, κάτι αγνό. Είναι το πηγαίο επόμενο των συναισθημάτων που η ίδια η στιγμή σου προκαλεί.
Όταν όμως βλέπεις κάποιον να ζητάει βοήθεια, γιατί να μην ακολουθήσεις αυτό το επόμενο, και επιλέγεις τη λογική άλλων, αυτών που τη περικάλυψαν με ακριβή κολόνια για να μην καταλάβεις πόσο βρωμερή είναι; Γιατί επιλέγεις να κουβαλάς ένα κουβάρι τύψεων, ένα κουβάρι μίσους, πόνου και βλακείας; Δεν περιμένω να μου απαντήσεις, αλλά περιμένω να απαντήσεις σε σένα.
Η Ελλάδα δεν είναι ο ιδανικός προορισμός ούτε καν για τους Έλληνες κάποιες φορές, πόσο μάλλον για ένα ζευγάρι μάτια που έχει συνηθίσει να βλέπει μόνο με αυτά και όχι με τη καρδιά του, που έχει πάψει να ακούει, να ορέγεται και να ονειρεύεται. Η βάρκα, το αμάξι, το τρέξιμο, το ουρλιαχτό είναι λογικές διέξοδοι ενώπιον της φωτιάς, είναι λογικές κινήσεις μπροστά στον φόβο των όπλων, της αδικίας, των ανθρώπων που σπαρταρούν από το αίμα.
Δεν είναι όλοι πρόσφυγες ή θύματα πολέμου, θύματα φυσικών καταστροφών ή στόχοι παλαβών φανατικών. Έστω και ένας όμως να είναι, δεν αξίζει η υποδοχή εχθρών, δεν αξίζει το μίσος, τα πικρόχολα σχόλια, δεν αξίζει το κλίμα τρόμου που έχουμε αφήσει άλλους να σπείρουν ανενόχλητοι στα χωράφια της ψυχή μας.
Έστω και ένας εκεί έξω θα εκλιπαρεί για βοήθεια, για μια ζεστή κουβέρτα, για ένα μισό σάντουιτς, για έναν πρόχειρο και άγευστο καφέ. Γιατί να το αρνηθείς; Επειδή κάποιος σου είπε πως είναι κακός; Σίγουρα υπήρχαν και αυτοί που σου είπαν πως είναι καλός.
Δεν προτείνω να μείνουν δια παντός στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι που δεν έχει τρανή λογική χροιά, ούτε για τους γηγενείς, ούτε για τους πρόσφυγες-μετανάστες- επαίτες, είναι κάτι που δεν καλλιεργεί βιώσιμες πιθανότητες επιτυχίας για τους δύο. Μόνο η Ευρώπη μπορεί να δώσει λύση, αν θυμηθεί πως είναι Ένωση.
Αλλά, η πολιτική είναι για τους πολιτικούς, η ανθρωπιά είναι για τους ανθρώπους.
Προτείνω όμως, να αλλάξει η ανεγκέφαλη νοοτροπία πως ο καλός, ο εργατικός, ο γενναίος και ο οικογενειάρχης απέχουν από τον κακό, τον τεμπέλη, τον άξεστο και τον σατράπη μια θάλασσα.
