(Πηγή Εικόνας: https://writingcooperative.com)
Γνωστοί συγγραφείς έφτασαν στον μάλλον κοινό στόχο της επιτυχίας και της αναγνώρισης ακολουθώντας ο καθένας διαφορετική πορεία. Ορισμένοι χάρη στο εκ φύσεως συγγραφικό τους δαιμόνιο, το οποίο τους επέτρεπε να δημιουργούν δυνατούς χαρακτήρες, καθηλωτικές ιστορίες κι αψεγάδιαστη πλοκή, ενώ, άλλοι βασιζόμενοι στην σκληρή δουλειά τους, τελειοποιώντας τις συγγραφικές τους ικανότητες με το γύρισμα κάθε νέας λογοτεχνικής τους σελίδας και συγγράφοντας αδιάκοπα, καθιστώντας αυτή την δημιουργική διαδικασία μέρος της καθημερινής τους ρουτίνας.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της καθημερινής ρουτίνας, αρκετοί γνωστοί συγγραφείς ανέπτυξαν συχνά παράξενες κι άγνωστες για το ευρύ κοινό συνήθειες, ορισμένες μονάχα εκ των οποίων συγκεντρώσαμε και αποφασίσαμε να αποκαλύψουμε παρακάτω.
Ο σπουδαίος γερμανός θεατρικός συγγραφέας κι ιστορικός, Φρίντριχ Σίλερ, διέθετε αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο παράξενες συνήθειες, καθώς, κατά τον φίλο του Γκαίτε, συνήθιζε να κρύβει ορισμένα μήλα στα συρτάρια του γραφείου του, αφήνοντας τα σκόπιμα να σαπίσουν, υποστηρίζοντας ότι η αποπνικτική μυρωδιά τους τον εμπνέει.
(Πηγή Εικόνας: https://glossary.wein-plus.eu)
Ο ευρέως γνωστός και πάντοτε επίκαιρος γάλλος συγγραφέας του 19ου αιώνα, Βίκτωρ Ουγκώ, χρησιμοποιούσε δραστικές μεθόδους εγκλεισμού προκειμένου να παραμείνει συγγραφικά παραγωγικός. Έθετε αυστηρά χρονικά όρια για την ολοκλήρωση των έργων του και χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί η μέθοδος που εφάρμοσε κατά την συγγραφή του μυθιστορήματος «Παναγία των Παρισίων», οπότε, κι έθεσε σε κατ’οίκον περιορισμό τον εαυτό του, κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο με ένα μπουκάλι μελάνι, ακόμα και ολόγυμνος, αποσκοπώντας στην μείωση των περισπασμών.
(Πηγή Εικόνας: https://www.britannica.com)
Η αγγλίδα νεοτερίστρια μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος του προηγούμενου αιώνα, Βιρτζίνια Γουλφ, η οποία με τα έργα της όπως «Η κυρία Ντάλογουεϊ» και «Στο Φάρο», που ξεχωρίζουν για το ιδιαίτερο ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος, άνοιξε νέους δρόμους στο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα, έγραφε όρθια καθημερινά για ακριβώς 2,5 ώρες σε κεκλιμένο γραφείο ύψους 90 εκατοστών ώστε να διαθέτει εποπτεία του δημιουργήματος της κι από μακριά κι από κοντά. Περισσότερες ώρες ή διαφορετικός χώρος καθιστούσαν αδύνατη την δημιουργία.
(Πηγή Εικόνας: https://www.britannica.com)
Ο κορυφαίος Ιρλανδός συγγραφέας και ποιητής του 20ου αιώνα, Τζέιμς Τζόις, γνωστός για το μυθιστόρημα του «Οδυσσέας», εξαιτίας των σοβαρών προβλημάτων όρασης του συνήθιζε να γράφει ξαπλωμένος μπρούμυτα, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά μεγάλα μπλε μολύβια, τα οποία του επέτρεπαν να βλέπει καλύτερα όσα γράφει και φορώντας άσπρο παλτό, που αντανακλούσε το βράδυ περισσότερο φως στις σελίδες του.
(Πηγή Εικόνας: https://www.britannica.com)
Ο γερμανόφωνος λογοτέχνης του 20ου αιώνα, Φραντς Κάφκα, του οποίου έργα όπως η «Μεταμόρφωση» και η «Δίκη» εξακολουθούν να προβληματίζουν το αναγνωστικό κοινό, εξουθένωνε τον εαυτό του, ασχολούμενος με διάφορα χόμπι και δουλεύοντας 12ωρα, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο αυξάνεται η δημιουργικότητα του, με αποτέλεσμα συγγραφικά παραγωγικές του ώρες να καθίστανται αυτές ανάμεσα στις έντεκα το βράδυ με έξι το πρωί.
(Πηγή Εικόνας: http://booksjournal.gr)
Η πολυγραφότατη αγγλίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, Αγκάθα Κρίστι, χρησιμοποιούσε, επίσης, μήλα για την έμπνευση της αλλά με διαφορετική μέθοδο από αυτήν του, κατά σχεδόν δύο αιώνες μεγαλύτερου της, Σίλερ. Η δημιουργός του Ηρακλή Πουαρό και της Μις Τζέιν Μαρπλ και “βασίλισσα του εγκλήματος” συνήθιζε να τρώει μήλα όσο βρισκόταν στην μπανιέρα, εξετάζοντας φωτογραφίες εγκλημάτων που επρόκειτο να την εμπνεύσουν.
(Πηγή Εικόνας: https://www.goodreads.com)
Μήπως, τελικά, άβυσσος κι η ψυχή του συγγραφέα;
