Η Άδα Σταματάτου, η μητέρα του Γιάννη που διαγνώστηκε με αυτισμό, αποτύπωσε τις σκέψεις της και την καθημερινή ζωή της μαζί του σε ένα βιβλίο που όλοι αξίζει να διαβάσουμε. Όλα ξεκίνησαν από την προσωπική σελίδα της στο Facebook, με τίτλο “Η ζωή μου με τον Γιάννη”, η οποία σήμερα έφτασε να έχει 90.000 likes, άλλα τόσα σχόλια και πολλούς υποστηρικτές στην ανιδιοτελή προσπάθειά της να αγωνιστεί για τα δικαιώματα του παιδιού της, αλλά και κάθε αυτιστικού ανθρώπου.
Η ακτιβίστρια Άδα Σταματάτου πάλεψε και κατά τη διάρκεια της καραντίνας για τα δικαιώματα εξόδου των αυτιστικών ανθρώπων με τους συνοδούς τους, αλλά και για το άνοιγμα των ειδικών σχολείων. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Memento το βιβλίο της με τίτλο “Μεγαλώνοντας ένα αυτιστικό παιδί. Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ”. Στο περιεχόμενό του αποτυπώνεται με ειλικρίνεια και δίχως εξωραϊσμούς η πραγματική ιστορία της Άδας Σταματάτου από τη μέρα που πήρε στα χέρια της το χαρτί της διάγνωσης ότι ο Γιάννης είναι αυτιστικός. Εκείνη τη μέρα άρχισε τον δικό της σκληρό, γενναίο και συχνά μοναχικό αγώνα προς το άγνωστο, με όπλα την ανιδιοτελή αγάπη μιας μητέρας προς το παιδί της. Μοναδικός σκοπός της, το να ζήσει αυτή και ο γιος της μια φυσιολογική ζωή, ξεπερνώντας τα εμπόδια της ιδιαίτερης καθημερινότητάς τους.
Η πορεία τους πρόκειται για έναν μαραθώνιο ζωής που γίνεται δεκάδες μαραθώνιοι αγώνες 42 χιλιομέτρων για την αποδοχή του αυτισμού στην κοινωνία. Η Άδα Σταματάτου συγγράφει την ίδια της τη ζωή, αντιμετωπίζει την πραγματικότητα και επιλέγει να δημοσιοποιήσει το ιδιωτικό- οικογενειακό περιβάλλον της, προκειμένου να δει η κοινωνία πώς πραγματικά είναι ο αυτισμός. Όπως η ίδια δηλώνει σε συνέντευξή της στο bovary.gr:
Πως να γράψεις για μια κηδεία χωρίς θάνατο;
Δεν είμαι συγγραφέας γι΄αυτό και η πρώτη μου αντίδραση στο άκουσμα του βιβλίου ήταν να βάλω τα γέλια. Ακόμα έχω αμφιβολίες -νιώθω σαν να πηγαίνω πέμπτη δημοτικού και να γράφω έκθεση για το πως πέρασα το Πάσχα στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά… Οι εκδότες μου επιμένουν ότι ακριβώς αυτός ο τρόπος είναι που τους ενδιαφέρει, ειδικά γιατί καταπιάνομαι με τα ΑμεΑ και τους αυτιστικούς. Αυτή η ωμή αλήθεια. Γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει την αλήθεια που συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι, σαν πραγματικότητα, όχι με κακομοίρικο τρόπο και διάθεση.
Η Άδα Σταματάτου δηλώνει πως τα κεφάλαια στα οποία αναφέρεται στη διάγνωση είναι τα πιο δύσκολα, καθώς δεν επιθυμεί να φέρει σε απόγνωση όσους γονείς αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση. Μιλάει, επίσης, για πρώτη φορά, για την αδελφή του Γιάννη, ώστε να μιλήσει και για τα αδέλφια των αυτιστικών, τη δύσκολη συνύπαρξη και για το ότι αυτοί τελικά, τα κατάφεραν. Η ίδια αναφέρει ότι δεν είπε στην αδελφή του ότι “πρέπει” να αγαπάει τον Γιάννη, αλλά ότι “αγαπάμε μόνον αν θέλουμε”. Κι αυτό, το θεωρεί νίκη, μια νίκη αναγνώρισης της προσπάθειάς της για κάτι καλό και για το ότι δεν εκθέτει την ζωή τους άσκοπα, αλλά για να πάει η κοινωνία ένα βήμα μπροστά. Συγκίνηση προκαλεί στον αναγνώστη και το ακόλουθο απόσπασμα:
Τον ίδιο μήνα που διαγνώστηκε ο Γιάννης με αυτισμό, διαγνώστηκε και η κόρη φίλης μου, ένα χρόνο μικρότερή του, με παιδική λευχαιμία. Θυμάμαι να παρακαλάω από μέσα μου να αλλάξουμε διαγνώσεις. Ήθελα να πάρω τον καρκίνο και να δώσω τον αυτισμό. Ήθελα μια μάχη που να έχω τη δυνατότητα να την κερδίσω. Και με τον καρκίνο είχα ελπίδες. Αντίθετα, με τον αυτισμό ένιωθα απελπιστικά αβοήθητη… Μου φαινόταν μια μάχη χωρίς νίκη.
Μετά την επίσημη διάγνωση το σκηνικό που ζούσα στη ειρηνική, ευτυχισμένη λίμνη άλλαξε…
Ένιωθα πλέον ότι με πέταξαν στο διάστημα και γυρίζω γύρω- γύρω αιώνια.
Χωρίς τελειωμό…».
Το βιβλίο είναι διαθέσιμο στο:
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
bovary.gr
