Ο κόσμος είχε ανέκαθεν πρόβλημα με το διαφορετικό. Δεν είναι κάτι το καινούριο.
Αν είσαι «τυχερός» τότε είναι πολύ πιθανό πως είσαι συνηθισμένος. Πως «ταιριάζεις» με το περιβάλλον σου. Δε ξεχωρίζεις.
Ας πούμε πως εγώ δεν ήμουν τόσο «τυχερή».
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια χωρίς πολλές ανέσεις, ο μπαμπάς νταλικέρης, η μαμά με δύο δουλειές, για να μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα.
Το να μεγαλώσεις σε μια οικογένεια όπου χαίρεσαι για τα «καινούρια» μεταχειρισμένα σου ρούχα, ή που η μαμά κι ο μπαμπάς τυχαίνει να είναι στο σπίτι συγχρόνως μια στο τόσο, σε κάνει να εκτιμάς πολλά πράγματα πολύ παραπάνω.
Αλλά ταυτόχρονα σε κάνει και να μεγαλώνεις λίγο πιο γρήγορα.
Ήμουν αρκετά τυχερή να κληρονομήσω το μελαψό δέρμα της μαμάς μου. Ήμουν αρκετά τυχερή που μεγάλωσα με δύο μεγαλύτερους αδερφούς που συχνά λειτουργούσαν σαν πατρικές φιγούρες κατά την αναγκαία απουσία του μπαμπά μας. Κι ήμουν αρκετά τυχερή που έγινα αγοροκόριτσο λόγω των ερεθισμάτων που δεχόμουν από πολύ μικρή ηλικία.
Βλέπετε όμως, πως πολλά από αυτά, αν όχι όλα για όσα είμαι ευγνώμων και νιώθω τυχερή που με χαρακτηρίζουν με κατέστησαν «διαφορετική».
Όλοι γνωρίζουμε πόσο σκληρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά σε νεαρές ηλικίες, ιδίως στην προσπάθειά τους να ενταχθούν σ’αυτή τη νέα σχολική κοινότητα.
Οπότε, ξαφνικά, το χρώμα του δέρματος μου, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου, τα ρούχα μου, τ’ότι ήμουν αγοροκόριτσο, ακόμη και το επίθετό μου κατά τα πιο νεαρά σχολικά χρόνια, κοινώς ό,τι με ξεχώριζε από το «συνηθισμένο» με κατέστησε «στόχο».
Ευτυχώς ή δυστυχώς, είμαι φημισμένη για το πείσμα μου. Για το πόσο «αντράκι» είμαι. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να «ρίξει» το οποιοδήποτε παιδί. Αλλά είμαι τυχερή για το πόσο διαφορετική είμαι. Για το ήθος με το οποίο με μεγάλωσε η οικογένειά μου.
Οι σωστοί άνθρωποι το είδαν και το εκτίμησαν και με υποστήριξαν καθ’όλη τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων. Όλο αυτό με δυνάμωσε και με πείσμωσε, αλλά δε με άλλαξε. Το μόνο που ευχόμουν κάποτε ήταν να μπορούσα να ενταχθώ. Τώρα χαίρομαι που κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ. Είμαι περήφανη για το άτομο που αντικρίζω στον καθρέφτη.
Η κόρη της καθαρίστριας και του νταλικέρη που ήταν απουσιολόγος. Το αγοροκόριτσο που κατέληγε στο γραφείο του διευθυντή, γιατί τα έβαλε μ’αυτούς που την κορόιδευαν και πείραζαν τα πράγματά της.
Είμαι τυχερή που είμαι διαφορετική. Δε μας έχουν έρθει όλα εύκολα στην οικογένειά μου. Αλλά αυτό που μου έμαθαν οι δικοί μου ήταν πρώτα απ’όλα να είμαι άνθρωπος. Να σέβομαι το διαφορετικό. Σε όποια μορφή μου εμφανίζεται. Λευκός, μαύρος, πλούσιος, φτωχός, ό,τι μπορείς να σκεφτείς.
Κι όταν βιώνεις τη διάκριση, μαθαίνεις να ευαισθητοποιείσαι και να μάχεσαι για το σωστό. Οπότε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με θεωρούσαν «διαφορετική». Με κάνατε τόσο πιο δυνατή.
