Όταν ένας δικός μας άνθρωπος φύγει από τη ζωή, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την απώλειά του μέσα από τα πέντε στάδια του πένθους. Πρώτα βρισκόμαστε σε άρνηση, ύστερα νιώθουμε θυμό, το διαπραγματευόμαστε, έχουμε κατάθλιψη, ώσπου τελικά το αποδεχόμαστε. Μια παραπλήσια κατάσταση έχει βιώσει όλος ο κόσμος με την πανδημία του κορονοϊού. Πενθούμε για όλες τις ζωές που χάθηκαν, ωστόσο την ίδια στιγμή “πενθούμε” και για τον χαμό της φυσιολογικής ζωής μας. Θρηνούμε την απώλεια της δουλειάς μας, των εξόδων μας με φίλους, τις αγκαλιές, τα ταξίδια. Φωτογραφίες που κάνουν τον γύρο του κόσμου φανερώνουν πως ασυνείδητα ο πλανήτης βρίσκεται σε κατάσταση πένθους. Η συλλογή των ακόλουθων πέντε φωτογραφιών μαρτυρά πως η συμπεριφορά μας τους τελευταίους μήνες έχει περάσει από κάθε στάδιο του πένθους. Και η αιτία αυτών είναι ο κορονοϊός.
1. Κορονοϊός και άρνηση
Όταν ξέσπασε η πανδημία του κορονοϊού είχαμε πείσει τους εαυτούς μας πως δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην εποχή μας, πως δε θα συμβεί σε εμάς ή στην περιοχή μας, πως όλο αυτό είναι ένα ψέμα. Πολλοί από εμάς συνέχισαν να ζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Βρισκόμασταν σε σοκ γι’ αυτό και πιστεύαμε πως η κατάσταση που ζούμε δεν είναι πραγματική και συνεπώς δεν μπορεί να μας επηρεάσει. Δεν επιτρέπαμε στους εαυτούς μας να αισθανθούμε το οτιδήποτε γι’ αυτό και αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει. Βρισκόμασταν στο πρώτο στάδιο του πένθους. «Μόλις χάσαμε τον άνθρωπό μας και αρνούμαστε να το καταλάβουμε».
2. Κορονοϊός και θυμός
Στην αρχή, το μόνο που νιώθαμε ήταν θυμός. Σε όλον τον κόσμο σημειώθηκαν διαδηλώσεις αγανακτισμένων για την κατάσταση στην οποία έχει επέλθει ο κόσμος εξαιτίας της πανδημίας. Διενέξεις πελατών στα σούπερ μάρκετ για είδη υγιεινής. Ντελίριο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μη ηθελημένος εγκλεισμός στο σπίτι. Η ζωή μας άλλαζε ταχύτατα ρυθμούς και είχαμε χάσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κομμάτια της, που απολαμβάναμε και εκτιμούσαμε. «Μόλις χάσαμε τον άνθρωπό μας και νιώθουμε αδικία που συμβαίνει σ’ εμάς».
3. Κορονοϊός και διαπραγμάτευση
Και αφού έπαψε να μας κυριεύει ο θυμός, αρχίσαμε να συναισθανόμαστε την απώλεια της πρότερης ζωής μας και περάσαμε στο τρίτο στάδιο του πένθους. Ρωτούσαμε τους εαυτούς μας τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει ως ανθρωπότητα για να αποτρέψουμε την πανδημία. Τι θα είχε συμβεί αν είχαμε κλείσει νωρίτερα τα σύνορα; Αν προσέχαμε περισσότερο; Αν δεν ενεργούσαμε με άγνοια κινδύνου τον πρώτο καιρό; Και αφού δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε αυτό που συμβαίνει, αρχίσαμε να το σκεφτόμαστε διαφορετικά και δεχτήκαμε να απομονωθούμε σκεπτόμενοι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε στο μέλλον. «Μόλις χάσαμε τον άνθρωπό μας και υποσχόμαστε πως αν τον αγαπούσαμε περισσότερο ίσως να μην έφευγε».
4. Κορονοϊός και κατάθλιψη
Όταν μπήκε όλος ο κόσμος σε καραντίνα λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, θεωρήσαμε πως ο πλανήτης έχει μια σπάνια ευκαιρία να ξεκουραστεί. Όμως καθώς περνούσε ο καιρός νιώθαμε αποξενωμένοι, αποκομμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Η ανθρώπινη επαφή με φυσικό τρόπο μειώθηκε δραματικά. Συγγενείς και φίλοι επικοινωνούσαν εξ αποστάσεως ενισχύοντας τη λύπη και τον πόνο που νιώθαμε στη σκέψη πως δεν μπορούσαμε να τους αγγίξουμε. «Μόλις χάσαμε τον άνθρωπό μας και νιώθουμε τόση λύπη που τα πάντα είναι μάταια».
5. Κορονοϊός και αποδοχή
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και στο τελευταίο στάδιο του πένθους. Ο κόσμος προσπαθεί να βρει ξανά τους ρυθμούς του, αποδεχόμενος πια την πραγματικότητα της πανδημίας του κορονοϊού. Αυτό δε σημαίνει πως νιώθουμε ευτυχισμένοι και πως η κατάσταση των προηγούμενων μηνών ανήκει απολύτως στο παρελθόν. Νιώθουμε πως αφού έχουμε αφομοιώσει αυτό που έχει συμβεί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον.«Χάσαμε τον άνθρωπό μας, μας πονάει, όμως όλα θα πάνε καλά».
