Η μνήμη ξεκινάει από εκεί που σε έχουν πληγώσει. Όταν είσαι μικρό παιδί αισθάνεσαι ένας αόρατος ανθρωπάκος. Σαν να μη σε βλέπει κανείς. Οι μεγάλοι σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι ο συγγενής από το εξωτερικό που δεν ξέρει τη γλώσσα και δεν καταλαβαίνει. Πόσο λάθος, πόσα λάθη κάνανε μαζί μας οι γονείς μας. Πόσες φορές ήταν εκείνες που ήθελες να φωνάξεις δυνατά και να τους πεις “σε ακούω, σε καταλαβαίνω δεν είμαι αόρατος”. Πόσες φορές σαν παιδί δεν άκουσες αυτό το “παιδί είναι δεν καταλαβαίνει”. Και το παιδί που δε καταλαβαίνει μεγάλωσε και στα δρομάκια του μυαλού του βολτάρουν όλες εκείνες οι αναμνήσεις. Το παιδί που δεν καταλαβαίνει είπε τελικά στους γονείς του τι κατάλαβε.
Περίεργα παιχνίδια στο μυαλό:
Το έχεις παρατηρήσει κι εσέ όταν κάθεσαι να χαλαρώσεις και να χαζεύεις από το παράθυρό σου να ξεπηδούν στο μυαλό σου στιγμιότυπα από τον μικροσκοπικό ανθρωπάκο. Σαν καρέ από φιλμ κινηματογραφικής ταινίας. Μόνο που τότε το σενάριο ήταν αληθινό. Τους πρωταγωνιστές δεν τους όρισε ο σκηνοθέτης αλλά η ζωή και είχε μοιράσει ρόλους πριν βγεις στη σκηνή. Είναι εκπληκτικό πως όταν συμβαίνει ξεκινάνε οι αναμνήσεις πάντα από την ίδια σκήνη. Από εκείνο το απόγευμα που σου μάθαινε ο μεγάλος ξάδερφος να παίζεις βόλεϊ βάζοντας για φίλε ένα φόρεμα. Και αποφάσισαν οι μεγάλοι πως δε θα τον ξαναδείς. Για ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι που έπαιζες μπουγέλο. Ακόμα και τώρα μπορεί να ακούς τα γέλια που έκανες τότε. Να χαμογελάς όταν αυτές οι αναμνήσεις όταν ήσουν ένα μικρό παιδί ξεπηδάν από τα στενά τις μνήμης σου. Ταυτόχρονα να λυπάσαι γιατί όλοι άλλαξαν ακόμα κι εσύ.
Πονάνε περισσότερο αυτά που θα σου πει το παιδί που θα μεγαλώσει παρά ο μεγάλος που σε ζει:
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως ένα παιδί δε μεγαλώνει. Και φυσικά πως δε θα θυμάται τι έγινε πριν χρόνια. Και το χειρότερο πως αυτοί που σε πληγώνουν έχουν την εντύπωση πως δε θα μεγαλώσουν. Είναι σαν τιμωρία από τον Θεό, επιστρέφει αναδρομικά. Γιατί το παιδί θα σου πει αυτό που έκανες τότε και απλά εσύ δε θα πιστευτείς πως το θυμάται. Τιμωρείτε από το ίδιο το “θύμα” του. Είναι εύκολο να πληγώσεις ένα παιδί είναι δύσκολο να σβήσεις ό,τι αποτυπώθηκε στο παιδικό του μυαλό.
Αν τα φιλτράρεις με τη λογική δεν πονάει:
Φυσικά υπάρχουν καταστάσεις που θα σε πονούν και όσο και να το προσπαθείς. Μην κρατάς κακίες, κράτα αποστάσεις. Δεν είναι τυχαίο που όσο μεγαλώνουμε τόσο δε μας νοιάζει. Κρατάμε αποστάσεις και επιλέγουμε να έχουμε κοντά μας αυτούς που πραγματικά αξίζουν. Θέτουμε τα όρια μας γιατί πια, έχουμε μεγαλώσει και οφείλουμε να προστατέψουμε εκείνο το μικρό παιδί από όσους το πλήγωσαν. Τόσο απάνθρωπα προσπάθησαν να δείξουν κάποιοι τη δύναμή τους, ξεχνώντας πως η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει. Ό,τι έχεις δώσει θα λάβεις. Το μικρό πληγωμένο παιδί θέλει να πει και θα το πει στο τέλος τι είναι αυτό που το πλήγωσε. Μερικοί δε θα το αντέξουν, αλλά έτσι τα φέρνει ο καιρός. Φίλτραρε και προσπέρνα. Πες ότι κρατάς μέσα σου χρόνια αλλά μη δηλητηριάζεις τη ζωή σου για κανέναν.
Να υπερασπιστείς το μικρό παιδί σε όποια ηλικία και να είσαι:
Ό,τι περνάμε στη ζωή μας είναι μαθήματα. Μαθήματα που ή θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους ή θα βάλουμε τον εγωισμό μπροστά για να πληγώσουμε εκείνους που μας πληγώσανε. Πόσο λάθος αυτό. Μίλησε και πες γεγονότα. Τα έχουν ξεχάσει, δεν ξέρουν όμως πως το μικρό παιδί τα θυμάται. Στήσε τους στον τοίχο με τα ίδια τους τα λόγια. Με τις ίδιες τους τις πράξεις. Δεν τα θυμούνται, εσύ όμως ναι. Θα σου πουν ήσουν μικρό παιδί, τι θυμάσαι; Η απάντηση είναι “τα πάντα”.
Ο μικρός πρίγκιπας καλά μας τα λέει:
«Όλοι οι μεγάλοι ήταν παιδιά πρώτα… αλλά λίγοι το θυμούνται»
Πόσο σωστό. Το έχεις σκεφτεί. Έχεις περπατήσει σε εκείνη την ηλικία. Ήσουν κάποτε και συ ένα μικρό παιδί. Ξέρεις την ευθεία, την απότομη στροφή που όμως κατάφερες να κρατήσεις τον έλεγχο και να μην βγεις από την πορεία. Την ξέρεις καλά, τόσο καλά που είσαι ικανός να προστάτεψες και όχι να μαστιγώσεις. Έχεις περάσει ένα μάθημα δίδαξέ το όσο πιο ωραία και σοφά μπορείς.
«Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα από μόνοι τους και είναι κουραστικό τα παιδιά συνεχώς και πάντα να τους εξηγούν τα πράγματα»
