Ακόμα μια μέρα ξύπνησα μακριά σου. Ακόμα μια μέρα χωρίς το γέλιο σου να μου αποδεικνύει ότι ζω. Ακόμα μια μέρα που παρακαλάω να έρθει η νύχτα για να ξεχάσω ότι δεν είσαι εδώ. Ακόμα μια μέρα. 48 για την ακρίβεια. 48 μέρες και κάτι λεπτά.
Ξυπνάω, αλλά χωρίς εσένα παραμένω κοιμισμένος. Αναπνέω, αλλά χωρίς εσένα βαριανασαινω. Κινούμαι, αλλά χωρίς εσένα μένω στάσιμος. Ζω, αλλά χωρίς εσένα οριακά επιβιώνω.
Δε μπορώ μακριά σου, μωρό μου. Ίσως κάποτε και να μπορούσα, αλλά πλέον δεν μπορώ. Δε θέλω να μπορώ.
Μου λείπεις.
Μου λείπουν τα πόδια σου στα δικά μου όταν χαζεύεις στο κινητό σου. Μου λείπουν τα χάδια σου όταν σου έχω θυμώσει για κάτι χαζό. Μου λείπουν οι γκριμάτσες σου όταν δεν είμαι καλά.
Μου λείπεις.
Θέλω να σε πάρω μια τεράστια αγκαλιά, να κρυφτούμε μαζί από κάτω της και να μη βγούμε ποτέ ξανά στον κόσμο των άλλων. Να μείνουμε μόνοι μας, για πάντα, αφού θα έχουμε τα πάντα. Θα έχουμε εμάς.
48 μέρες και κάτι λεπτά. Τόσο έχω να σε δω να γελάς δίπλα μου. Σιχαίνομαι να σε βλέπω μόνο μέσω βιντεοκλήσης. Σιχαίνομαι να σου μιλάω μόνο μέσω μηνυμάτων. Σιχαίνομαι να μου λες τι κάνεις, να μου λες ότι γελάς, να μου λες ότι καυλώνεις και να μη σε βλέπω να με βλέπεις και να νιώθεις, να γελάς, να καυλώνεις. 48 μέρες και κάτι λεπτά.
Δεν σου λείπουν οι άχρηστες μαγειρικές μου ικανότητες; Δεν σου λείπουν τα νεύρα σου όταν με βλέπεις ξυρισμένο και χωρίς ίχνος μουσιού; Δεν σου λείπουν τα συνεχή μου νεύρα; Δεν σου λείπω;
Έχω κολλήσει μακριά σου. Δεν με αφήνουν να έρθω να σε δω. Δεν πρέπει να μεταφέρω τον ιό που δεν έχω, λένε. Αλλά με τον ιό της θλίψης που έχω από τη στιγμή που έφυγα από σένα τι θα γίνει; Με τη συνεχή μου αδιαφορία για όλα τι θα γίνει; Έσωσα κόσμο όμως και σκότωσα εμένα, που είναι το μετάλλιό μου;
Τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες περνούν. Περνούν πολύ αργά, κάθε τικ τακ του ρολογιού κυλάει σαν σταγόνα σε στραγγισμένο από την απραξία πηγάδι. Νιώθω ότι σβήνω μακριά σου. Δεν με καταλαβαίνει κανείς.
Όλοι λένε πως θα σε δω σύντομα. Όλοι λένε πως δεν είναι τόσο σημαντικό πρόβλημα. Όλοι λένε πως ο χρόνος θα περάσει. Εσύ τι λες;
Λιώνω στη σκέψη ότι θα ξυπνήσω μόνο ένα πρωινό μαζί σου. Ότι θα σου φτιάξω το ομορφότερο άσχημο πρωινό. Ότι θα το φας με χαμόγελο και θα μου ταΐζεις την τελευταία σου μπουκιά. Ότι θα με κοιτάς για ώρα που θα σε κοιτάω, και θα ανταποδίδεις με πάθος κάθε ένα μου φιλί, σε κάθε διαφορετικό σημείο που θα το δίνω. Ότι δεν θα με αφήνεις από την αγκαλιά σου, έστω και όταν με σφίγγεις γερά.
Λιώνω για όλα αυτά, λιώνω για σένα, λιώνω για μας.
Δεν είναι αδικία το καλύτερο ζευγάρι που έχει υπάρξει ποτέ να υπάρχει πλέον μόνο χώρια; Δεν είναι αδικία το ζευγάρι που πεθαίνει για να είναι ο ένας με τον άλλον συνέχεια να είναι μακριά για 48 μέρες και κάτι λεπτά;
Δικός σου, μέχρι το 48 να γίνει 0 και το χώρια μαζί.
Ο Κως σου. Ο πόκος μου.
