Η χίπικη κοινότητα Mahana δημιουργήθηκε τη δεκαετία του ΄70 στα βάθη των δασών της Νέας Ζηλανδίας μετά το Nabassa festival. Μια ομάδα συμμετεχόντων συμφώνησαν ότι τα προβλήματα της ανθρωπότητας ξεκινούσαν από την επιθυμία για ιδιοκτησία γης. Τότε σκέφτηκαν να προχωρήσουν σε ένα πείραμα. Αγόρασαν από κοινού μία μεγάλη γεωγραφική έκταση, την οποία απάλλαξαν από ιδιοκτησιακό καθεστώς με την πεποίθηση ότι θα ζουν εκεί όλοι μαζί αρμονικά και ειρηνικά.
Το πείραμα έμοιαζε να πέτυχε καθώς ο αριθμός των κατοίκων της κοινότητας έφτασε περίπου στα εκατό άτομα, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Μία χίπικη κοινότητα γεννήθηκε και το μόνο που έπρεπε να κάνεις για να μείνεις εκεί, ήταν να υπογράψεις ένα χειρόγραφο καταστατικό ότι αποδέχεσαι και σέβεσαι τους κανόνες της. Ο επίσημος κανόνας ήταν ότι όλα θα γίνονταν εθελοντικά και κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να δουλέψει. Επιπλέον δεν υπήρχε κανένα οικονομικό κόστος ως συμμετοχή στην κοινότητα. Για σχεδόν σαράντα χρόνια η Mahana έμεινε “αόρατη” από τον έξω κόσμο και τις κοινωνικές συμβάσεις.
θα έλεγε κανείς ότι έμοιαζε με παράδεισο, όπως ισχυρίζεται ένας από τους τελευταίους πλέον κατοίκους στη χίπικη κοινότητα, ο Arthur Van Resseghem. Με άλλα λόγια μία ουτοπία που έγινε πραγματικότητα. Μερικοί Αμερικανοί επισκέπτες έδειχναν έκπληκτοι για τον τρόπο που λειτουργούσε αυτή η ιδιότυπη χίπικη κοινότητα. Η οποία βασίζονταν στις θεμελιώδεις αρχές των χίπις που απέρριπτε την υπάρχουσα κουλτούρα και υποστήριζε πιο ελεύθερες απόψεις.
Στο χώρο λειτουργούσε κοινόχρηστο μαγειρείο όπου ο καθένας μπορούσε να εργασθεί εθελοντικά. Πάντα έβρισκες ένα φλιτζάνι καφέ ή τσάι να πιεις όταν το ήθελες.
Όμως με την πάροδο των χρόνων, αυτή η ιδιόμορφη χίπικη κοινότητα άρχισε να διαλύεται. Οικογένειες που είχαν παιδιά απομακρύνθηκαν. Ήθελαν να ζήσουν κοντά σε πόλεις με σχολεία και γενικότερα πιο πολιτισμένες συνθήκες διαβίωσης. Σήμερα ζουν στην κοινότητα περίπου είκοσι άτομα.
Αν και οι κάτοικοι είναι πλέον ελάχιστοι, το μεγαλύτερο πρόβλημά τους είναι η έλλειψη κοινής φιλοσοφίας και κουλτούρας για τους κανόνες που ισχύουν στην κοινότητα. Ο Arthur Van Resseghem, ζει μόνος του στο σπίτι που έχει χτίσει ο ίδιος πριν τριανταπέντε χρόνια. Υποστηρίζει ότι ο καθένας που θέλει, μπορεί να μείνει στη χίπικη ενότητα Mahana αφού ενστερνιστεί τους κανόνες που ακόμα ισχύουν. Ισχυρίζεται ότι οι λιγοστοί κάτοικοι προστατεύουν με νύχια και δόντια το κομμάτι γης που κατοικούν θεωρώντας το ιδιοκτησία τους, δηλαδή δική τους περιουσία. Αυτή η πεποίθηση τους κάνει να φέρονται εχθρικά σε οποιονδήποτε νέο μελλοντικό κάτοικο και αποθαρρύνει την άνθιση της κοινότητας.
Από την άλλη πλευρά, οι κάτοικοι που έχουν παιδιά και οικογένεια υποστηρίζουν ότι κάποιοι που πηγαίνουν να μείνουν εκεί, είναι κλέφτες ή και έμποροι ναρκωτικών. Δηλαδή χρησιμοποιούν τη χίπικη ενότητα Mahana ως κρησφύγετο για ύποπτες δουλειές. Για το λόγο αυτό επαγρυπνούν και γίνονται αυστηροί σχετικά με το ποιους θα επιτρέψουν τελικά να κατοικήσουν γιατί θέλουν να αποφύγουν παραβατικές συμπεριφορές.
Αντικρίζοντας το βίντεο και τις φωτογραφίες από ντοκιμαντέρ που έχουν γίνει για τη χίπικη κοινότητα Mahana, μπορείς να καταλάβεις τα σημάδια εγκατάλειψης τόσο στα εναπομείναντα σπίτια όσο και στον περιβάλλοντα χώρο.
Μέσα σε ένα υπέροχο φυσικό τοπίο, οι τελευταίοι κάτοικοι στη χίπικη κοινότητα προσπαθούν να διατηρήσουν τη δική τους φιλοσοφία ζωής. Μακριά από τις συμβάσεις και τις προκαταλήψεις μίας οργανωμένης κοινωνίας. Προσπαθούν να ζήσουν ελεύθεροι στη φύση αλλά ταυτόχρονα ασφαλείς και προστατευμένοι από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με τη φιλοσοφία τους.
Άρθρα που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο:
Αληθινή ουτοπία μία κοινότητα των χίπις χωρίς χαμένη στα δάση της Νέας Ζηλανδίας επιβιώνει μέχρι σήμερα. Ανακτήθηκε από https://www.womantoc.gr/life/article/alithini-outopia-mia-koinotita-ton-xipis-xameni-sta-dasi-tis-neas-zilandias-epivionei-mexri-simera (Τελευταία πρόσβαση 7/05/2021)
Ο τελευταίος άνθρωπος της αόρατης κοινότητας Mahana. Ανακτήθηκε από https://www.vice.com/el/article/zm3v9x/o-teleytaios-an8rwpos-ths-aoraths-koinothtas-mahana (Τελευταία πρόσβαση 7/05/2021)
