Με αφορμή το “Maid” μία σειρά που παρακολούθησα στο Netflix, συνειδητοπoίησα πως η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, ιδίως άμα είσαι θύμα ενδοοικογενειακής βίας.
Μια μικρή και σύντομη περίληψη της σειράς
Το θέμα της σειράς είναι η καθημερινότητα μιας νεαρής και μόνης μητέρας, η οποία κάνει τα πάντα για να ανεξαρτητοποιηθεί από τον αλκοολικό σύντροφο της, ο οποίος της ασκεί λεκτική και ψυχολογική βία. Ένα βράδυ αποφασίζει να το σκάσει με την τρίχρονη κόρη της και από εκεί και πέρα ξεκινάει ο γολγοθάς της επιβίωσης τους. Η ψυχολογική βία δεν αναγνωρίζεται ως μορφή κακοποίησης στο μέρος όπου κατοικεί και πρέπει να περάσει από την γραφειοκρατία του κράτους προκειμένου να την βοηθήσουν, καθώς δεν έχει καθόλου χρήματα αλλά ούτε και δουλειά. Ένα καταφύγιο για γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας την δέχεται και της εξηγεί πως η ψυχολογική βία είναι το ίδιο επικίνδυνη και σημαντική με την σωματική, και πως δεν χρειάζεται να έχεις σημάδια στο σώμα σου για να είσαι θύμα κακοποίησης, καθώς τα σημάδια στην ψυχή σου φτάνουν. Τότε είναι που αποφασίζει πως πρέπει να παλέψει για τα δικαιώματα που της αναλογούν αλλά και για να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στην κόρη που τόσο αγαπάει. Έτσι πιάνει δουλειά ως οικιακή βοηθός. Η ζωή δεν της χαρίζεται καθώς, η δουλειά που κάνει είναι δύσκολη, κουραστική και ψυχοφθόρα. Ταυτόχρονα, δίνει άλλες δύο μάχες. Να μπορέσει να αποκτήσει την πλήρη κηδεμονία του παιδιού της από τον χειριστικό πρώην σύντροφο της, αλλά και να φροντίζει και να προσέχει την μητέρα της, η οποία πάσχει από διπολική διαταραχή. Στο δρόμο για την ανεξαρτησία της βρίσκει πολλά εμπόδια καθώς σίγουρα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Στο τέλος όμως, καταφέρνει να πάρει υποτροφία για ένα πανεπιστήμιο δημιουργικής γραφής και από εκεί και πέρα είναι ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο της ανεξαρτητοποίησης και της δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος τόσο για την ίδια, όσο και για την κόρη της. Σε όλο αυτό το ταξίδι έχει σύμμαχο μόνο την ιδρύτρια του καταφυγίου κακοποίησης, καθώς κανένας άλλος δεν πιστεύει πως ο σύντροφος της δεν είναι ο ιδανικός.
Μορφές βίας, υποστήριξη του κράτους και θύμα
Είναι μια σειρά η οποία θίγει πολλά σύγχρονα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει μια μητέρα μόνη, που είναι θύμα κακοποίησης. Η γραφειοκρατία, η μηδαμινή υποστήριξη του κράτους αλλά και η δυσκολία να φύγει από ένα τοξικό και βίαιο περιβάλλον. Δεν είναι καμία μόνη. Οι μορφές βίας είναι πολλές, ψυχολογική, λεκτική, σωματική, οικονομική, και είναι όλες το ίδιο σημαντικές και επικίνδυνες !Κανένας δεν φαίνεται από την αρχή για το πόσο βίαιος μπορεί να είναι αλλά και χειριστικός. Όλα στην αρχή μπορεί να φαίνονται ρόδινα αλλά εν τέλει να μην είναι.
Άμα είσαι θύμα οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης, σε οποιοδήποτε περιβάλλον, οικογενειακό, εργασιακό, κοινωνικό, ΜΙΛΑ. Σήκωσε το ανάστημα σου και διεκδίκησε ότι σου αναλογεί. Γνωρίζω πως δεν είναι καθόλου εύκολο, ιδίως άμα ο θύτης είναι πολύ κοντά σε εσένα, ή αν υπάρχουν και ανήλικα μέλη στην μέση, αλλά τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την ζωή σου, την ευτυχία σου και την ψυχική και σωματική σου γαλήνη. Άλλωστε άμα είσαι εσύ καλά, σίγουρα θα είναι και τα παιδιά σου πιο ήσυχα, χαρούμενα και σίγουρα.
Η καραντίνα, οι γυναικοκτονίες και η σωστή στιγμή
Ιδίως μετά την καραντίνα, η οποία μας ανάγκασε να μείνουμε σπίτι για την προστασία της υγείας μας, τα επεισόδια ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν. Αυτό φαίνεται άλλωστε και από τις έντεκα γυναικοκτονίες που είχαμε τους τελευταίους δέκα μήνες. Ναι καλά διάβασες, έντεκα είπα, και ακόμα μετράμε. Ήταν γυναίκες δυνατές, μαχήτριες, μάνες, οι οποίες δυστυχώς δεν δέχτηκαν από πουθενά βοήθεια, και ας την ζήτησαν. Μην περιμένεις την σωστή στιγμή. ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Υπάρχουν ιδρύματα και καταφύγια στα οποία μπορείς να απευθυνθείς και που θα φροντίσουν τόσο εσένα όσο και τα παιδιά σου. Θα σε ενημερώσουν για ό,τι σου ανήκει και σου αναλογεί και θα αγωνιστούν για να μπορέσεις και πάλι να ζήσεις άφοβα, χωρίς βία και τοξικότητα. Μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή πως ο “άνθρωπος” που έχεις δίπλα σου θα αλλάξει. Όχι δεν θα αλλάξει, και ας το έχει υποσχεθεί. Είμαι σίγουρη πως έχεις βαρεθεί να ακούς το πόσο πολύ σε αγαπάει και πως θα αλλάξει, να μην φύγεις, θα είναι καλύτερα, θα το δεις. Οχι, δεν θα αλλάξει, και αν αλλάξει σίγουρα δε θα είναι προς το καλύτερο!
Κάνε το πρώτο βήμα για να την διεκδίκηση των δικαιωμάτων, της φωνής σου αλλά και της τιμωρίας του. Και κάτι τελευταίο. Αν είσαι θύμα ψυχολογικής βίας, μη διστάσεις. Ναι, σε κάποιες χώρες δεν αναγνωρίζεται επίσημα ως μορφή κακοποίησης, αλλά είναι. Μην τον αφήνεις να σου στερεί την φωνή και την αυτοπεποίθηση σου. Αξίζεις περισσότερα και σίγουρα καλύτερα από αυτό. Είμαστε όλοι εδώ για εσένα. Μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως δίπλα του είσαι καλύτερα, ότι ναι μεν είναι κακοποιητικός, αλλά τουλάχιστον έχεις την σιγουριά μιας στέγης. Είναι μόνο μια στέγη. Σπίτι σου δεν είναι σίγουρα! Το σπίτι είναι ένα μέρος ζεστό, που σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα σου, που είναι γεμάτο με αγάπη. Σίγουρα εκεί που μένεις τώρα δεν πληρείται ούτε μία από αυτές τις προϋποθέσεις, οπότε πάρε την απόφαση και φύγε πριν να είναι πολύ αργά…
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕ ΑΥΤΟ. ΜΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ. Ας ελπίσουμε πως από εδώ και πέρα δε θα θρηνήσουμε άλλα θύματα. Δεν θα φύγει καμία άλλη άδικα. Θα είμαστε όλες εδώ.
Ας πολεμήσουμε για αυτές που δεν είναι πια κοντά μας
Για αυτές που έφυγαν δεν θα πω πολλά, καθώς με λυπεί βαθύτατα αυτό το γεγονός. Αδικοχαμένες ψυχές, μαχήτριες, δυνατές, που άξιζαν κάθε ευτυχία και το μόνο που εισέπραξαν ήταν βία. Ελπίζω εκεί που βρίσκονται τώρα να είναι καλυτέρα, να βρήκαν όλα εκείνα που δεν μπόρεσε να τους προσφέρει αυτός ο μάταιος και τοξικός κόσμος. Τις θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία. Ο κόσμος με αυτούς τους άδικους χαμούς έγινε λίγο φτωχότερος. Ας ενωθούμε λοιπόν, όλες τώρα προκειμένου από εδώ και πέρα με τις πράξεις, τα κινήματα και την όρθωση του αναστήματος μας να τον κάνουμε καλύτερο και ασφαλέστερο για εκείνες που έφυγαν, για αυτές που είναι εδώ αλλά και για αυτές που θα έρθουν. ΜΙΛΗΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ. ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ.
