Χειμώνας είναι, κρύο έχει (τουλάχιστον όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές), οπότε τι καλύτερο από καναπέ/κρεβάτι/πολυθρόνα/όπου βολεύεσαι, κουβέρτα και μια ατμοσφαιρική ταινία από την Ισλανδία με τίτλο “Αμνός”. Ίσως είναι ένα καλό σημείο να διευκρινήσουμε ότι όταν λέμε “ατμοσφαιρική ταινία”, δεν εννοούμε ρομαντική -αλλά αυτό μάλλον το ψυλλιάστηκες. Αν είσαι φαν των ταινιών τρόμου που έχουν στοιχεία μυστηρίου και δράματος και, προφανώς, και της Ισλανδίας, τότε αυτή η ταινία *μάλλον* είναι για σένα. Αν όχι, δεν πειράζει, υπάρχουν άλλες ταινίες που ταιριάζουν με τα cozy vibes του καιρού. Σε κάθε περίπτωση, ταινίες υπάρχουν (λεφτά, πάλι, δεν ορικίζομαι).
Ο Αμνός…
Η Μαρία και ο Ίνγκβαρ, ένα ζευγάρι κτηνοτρόφων – αγροτών, ζουν σε μια απομονωμένη φάρμα στους πρόποδες των βουνών της Ισλανδίας. Η σχέση τους δεν είναι και η πιο ιδανική, ας πούμε, εξαιτίας (και) μιας απώλειας που έχουν βιώσει. Για να είμαστε πιο ακριβής, η λέξη που θα μπορούσε να περιγράψει τη σχέση τους είναι “παγωμένη”.
Έρχεται μια μέρα, όμως, που εμφανίζεται στη ζωή τους ένα… υβρίδιο, έπειτα από τη γέννα μιας προβατίνας τους. Η Μαρία και ο Ίνγκβαρ θα δουν αυτό το πλάσμα ως δώρο Θεού, θα το κρατήσουν, θα το ονομάσουν Άντα και θα το μεγαλώσουν λες και είναι βιολογικό παιδί τους. Με αυτή την πράξη, όμως, παραβαίνουν τους νόμους της φύσης.
…είναι η wtf ταινία που χρειαζόσουν
Ή και όχι. Όπως και να ‘χει, προχωράμε. Ο Αμνός είναι μια ταινία, ή μάλλον ένα αλληγορικό, υβριδικό παραμύθι για -μεταξύ άλλων- την απώλεια και την προσπάθεια του ανθρώπου να παρέμβει στους κανόνες της φύσης και να της επιβληθεί, νομίζοντας -ακόμη χειρότερα- ότι έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Ο Γιοχάνσον “παντρεύει” τον τρόμο και το μυστήριο με δραματικά στοιχεία και νεο-παγανιστικές αναφορές για να το κάνει αυτό, και η γράφουσα απλά χειροκροτάει για την επιλογή. Βάλε και λίγη μαύρη κωμωδία, και είμαστε κομπλέ. Πολλά καρπούζια κάτω από μια μασχάλη για το -αν μη τι άλλο- θαρραλέο και wtf ντεμπούτο του σκηνοθέτη. Τα καταφέρνει, όμως; Και ναι και όχι. Είναι τόσο διαφορετικά τα στοιχεία που πρέπει να ισορροπήσει, που πολλές φορές μοιάζει να χάνει το παιχνίδι (ή το κάνει επίτηδες, δεν ξέρω) και ο Αμνός φλερτάρει με το γελοίο. Βέβαια, αυτό δεν είναι και τόσο περίεργο για μια ταινία στην οποία το μεταφυσικό/νεοπαγανιστικό στοιχείο παίζει σημαντικό ρόλο.
Αν μου έλεγες ποιο είναι το χαρακτηριστικό της ταινίας, θα έλεγα η μη έκφραση συναισθηματων. Ο Γιοχάνσον επιλέγει να μην καταφύγει στην ένταση και στην εξωτερίκευση συναισθημάτων, κάνοντας focus στις εκφράσεις και τα βλέμματα των πρωταγωνιστών (εκπληκτική η Νούμι Ραπάς). Και αυτό είναι το στοιχείο που μπορεί να ξενίσει τον θεατή, καθώς πρόκειται πιο εγκεφαλική ταινία με την οποία είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις και να συνδεθείς.
Με λίγα λόγια, ο Αμνός είναι μια love or hate ταινία (ενδιάμεση κατάσταση είναι δύσκολο να βρεις). Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ, παρά τις αδυναμίες της. Εσύ τι λες;
