Στον στενό δρόμο κάθετα στην μεγάλη λεωφόρο έχει συσσωρευτεί πλήθος κόσμου. Σχηματίζουν ουρά κάποιοι και κάποιοι απλά στέκονται άναρχα με τα χέρια στις τσέπες και συνομιλούν με άλλους. Είναι ένας παγωμένος μα ηλιόλουστος Μάρτης. Είναι ένας ανθισμένος μα και διστακτικός σε χαμόγελα Μάρτης. Γι’ αυτό τα χέρια είναι στις τσέπες, τα χείλια έχουν πάρει ένα τριανταφυλλί ζωηρό χρώμα, τα στόματα διστάζουν να αστειευτούν, αλλά τα μάτια υπόσχονται σύντομα να σκορπίσουν το φως τους. Οι άνθρωποι εκεί περιμένουν κάτι, άλλοι πιο βιαστικοί και ανήσυχοι μέσα στις μικροσκοπικές σπαστικές κινήσεις τους, άλλοι υπομονετικοί και με άνετο στυλ απολαμβάνουν το απόλυτο τίποτα, επαναπαυμένοι σε αυτήν τη σπάνια ευκαιρία που τους δίνει η ζωή. Ξάφνου φύσηξε ένας αέρας πόλης που μυρίζει μούχλα, πυκνό νέφος και προσδοκίες.
Όλοι αντέδρασαν σε αυτόν τον αέρα, αλλάζοντας θέση στο σώμα τους, κατεύθυνση στο βλέμμα και ίσως στάση στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα. Πολλοί συχνά επιδιώκουμε μετά μανίας να μας φυσήξει ένας αέρας αισιοδοξίας, να εκπνεύσει κάποιος Θεός λίγη ελπίδα για εμάς εδώ κάτω. Το να μπορέσει έστω κάτι να μετατοπίσει το νου από τη σκέψη που σου τρυπάει σαν κάμπια τον εγκέφαλο είναι πάντα ένα ευτυχές στιγμιότυπο της κινηματογραφικής σκληρότητας που εκτυλίσσεται στον ανώμαλο ανθρώπινο ψυχισμό σου. Περισσεύει λίγο από τούτο το κάτι, την ώρα αυτή που ο αέρας στροβιλίστηκε γύρω από τα κορμιά μας, μέσα από τα παλτό μας, ανάμεσα στα μαλλιά και στην επιφάνεια του γυμνού προσώπου μας. Πρέπει ξαφνικά να συνηθίσουμε και να ξεσυνηθίσουμε σε χρόνο μερικών δευτερολέπτων το φαινόμενο που προκαλεί την τύχη των μορίων από τα οποία αποτελούμαστε. Κάπως έτσι αναγκάζονται μερικοί να εγκαταλείψουν το σχέδιο ψυχαναγκασμού και αυτό-εξόντωσης και να αναπτύξουν δεξιότητες αντίστασης στα μαλλιά που μπερδεύονται, στους πόρους του δέρματος που διαστέλλονται απότομα, στα μάτια που τσούζουν και υγραίνονται.
Ούτε η δραματοποίηση ούτε και η δραματικότητα είναι δράμα. Η δραματοποίηση είναι η μετατροπή των γεγονότων, καταστάσεων ή συνθηκών σε δράματα μέσω του εργαλείου της υπερβολής ή της θεατρικότητας ως προς τον τρόπο που παρουσιάζονται. Όταν ο σκοπός είναι καλλιτεχνικός, οπότε και αποσκοπεί στην υπερβολική απόδοση του δράματος ενός έργου, τότε στόχος είναι μέσω της δραματοποίησης του το έργο να καταφέρει να προκαλέσει το συναίσθημα. Αντίστοιχα η δραματικότητα είναι ο τρόπος να αποδίδονται δραματικά, θεατρικά θα λέγαμε, τα γεγονότα πριν καταλήξουν να έχουν τελικά δραματοποιηθεί. Η εργαλειοποίηση του ανθρώπινου ταλέντου από τον ίδιο τον άνθρωπο, ώστε να μετατρέπει καθετί απλό ή όχι απόλυτα δραματικό στην πλέον δραματική του μορφή είναι θα λέγαμε το ίδιο μας το δράμα. Και αυτό φυσικά γιατί τα άλλα, τα πραγματικά δράματα εύκολα επίσης, αποδραματοποιούνται μέσω ακριβώς μιας αντίστοιχης εργαλειοποίησης ενός άλλου ανθρώπινου ταλέντου να απογυμνώνει το δράμα από τα συμβάντα όταν αποφασίσει να πορευτεί.
Ο αέρας ως σαν αντικειμενικό φαινόμενο όση ώρα επιβάλλεται προκαλεί φυσικές, αντικειμενικές αποσπάσεις. Μα μόλις τελειώνει όλη αυτή η ιστορία και μια μικρή αμνησία σε σχέση με ότι προηγήθηκε είναι πια γεγονός, το σενάριο ξαναγράφεται από την αρχή και το καστ έχει να μάθει εκ νέου τον ρόλο του. Παίζουμε όλοι στο ίδιο έργο: συμπρωταγωνιστές στη ζωή που συνιστά το τέλειο κινηματογραφικό μελόδραμα με σκηνοθετικά ατοπήματα από στιγμές γέλιου. Λογικές συνδέσεις χαράς και μικρής ευτυχίας με τη δραματική πραγματικότητα, υποβαθμίζουν το μέγεθος του αληθινού δράματος και φανερώνουν πως η δραματοποίηση και η αποδραματοποίηση τους είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: η αποποινικοποίηση της ευτυχίας.
Για τον λόγο αυτό, το κοινό εδώ ετοιμάζεται να δει αυτήν την τόσο πολυσυζητημένη παράσταση. Μιλάει για το μέγεθος του ανθρώπινου πόνου και πώς αυτός αποτυπώνεται σχηματικά μέσω κινησιολογικών γραμμών εκτόνωσης, ενώ φωτογραφικές στιγμές του ανθρώπινου δράματος θα περνάνε κυκλικά στον χώρο, αγκαλιάζοντας τους θεατές με τραγικότητα. Αυτή ακριβώς την ανάγκη μάλλον επιλέγει ένα μάτσο ενοχικών να ικανοποιήσει. Την ανάγκη της άφεσης στην αμαρτία της ικανοποίησης, της ανάτασης, της ελπίδας. Μάλιστα εξηγείται το γεγονός της πνευματικής υπεροψίας, που κάποιοι απροκάλυπτα και επιβεβλημένα εκδηλώνουν, μελετώντας με σύνεση και απόλυτη προσοχή το έντυπο της παράστασης, που στοργικά κρατούν στα χέρια τους αλλά και η αμηχανία των υπολοίπων, όσων δηλαδή είναι με το ένα πόδι έτοιμο να το σκάσει και το άλλο σε επιφυλακή, μήπως χρειαστεί να ακολουθήσει.
Έντονη κινητικότητα όταν εμφανίζεται το κεντρικό πρόσωπο της παράστασης. Μία πανύψηλη φιγούρα, θηλυκή στις γραμμές, αντρική σε ανάστημα και όγκο, μαγνητίζει τον περίγυρο του, καθώς μέσα σε ένα εκκεντρικό, μακρύ φόρεμα, πλούσιο σε σατέν και τούλινα ενωμένα κομμάτια υφάσματος, διασχίζει πάνω σε ένα ζευγάρι μαύρες, ψηλές, τρακτερωτές μπότες το πλήθος και πλανιέται στον χώρο με χέρια που διαγράφουν αόρατα σχήματα στην ατμόσφαιρα. Αδύνατον να μην παρασυρθείς είτε από περιέργεια είτε από την ενέργεια που εκτοξεύει. Θέλει κάτι να δείξει, προσπαθεί κάτι να πει, ελπίζει πως θα κερδίσει θαυμαστές και πιστούς οπαδούς της τέχνης του. Έχει αναλάβει και την πράξη και το πριν την πράξη. Και την τέχνη και τα τεχνικά σημεία που προηγούνται και έπονται αυτής. Και το μύθο και την απομυθοποίηση του. Και να σαγηνεύσει τους θεατές του δράματος, που δελεάζονται από αυτό όντας εφησυχασμένοι στην αίγλη τους και να αποδεσμεύσει τους θεατές της αλήθειας, που είναι ήδη δελεασμένοι από τη δύναμή της και εύκολα θα βρουν άσκοπη την απόκρυψή της από παράγωγες αλήθειες.
