“Χρήστο, Κατερίνα κλείσατε τα εισιτήρια για το σαββατοκύριακο;”
“Όχι ρε, τελικά δε το ψήνουμε να πάμε.. άστο καλύτερα.”
“Τι; Αφού το συζητούσαμε ένα μήνα τώρα να πάμε ρε παιδιά, και το είχα κανονίσει”
“Ε ναι αλλά δε τρελαίνομαι τώρα μωρέ.. που να τρέχουμε… πάμε άλλη φορά”
Advertising
Πόσες φορές έχει παιχτεί το παραπάνω σενάριο στη ζωή μου. Πόσες φορές έχω ακυρώσει έτσι απλά ένα ταξίδι. Κι όλα αυτά τα ωραία που περιλαμβάνει. Πόσες φορές έχω ακυρώσει την ίδια μου τη ζωή, τα θέλω μου αναγκασμένος να συμβιβαστώ με ένα κοινωνικό μοτίβο – δεν λέει να ταξιδέψεις μόνος – και να συμβιβαστώ με τα θέλω των άλλων. Άπειρες!
Και σίγουρα θα το έχεις ζήσει κι εσύ κάποια στιγμή. Όλο αυτό το σενάριο του να πείσεις τους φίλους σου να δοκιμάσετε μια νέα περιπέτεια να φύγετε από τη καθημερινότητα και το γκρίζο χρώμα της. Να προσπαθείς να βρεις άτομα να πάτε ένα ταξίδι, να προσπαθείς να τους πείσεις, να συμφωνούν ότι αξίζει, και τελικά να βουλιάζουν ξανά στην ανιαρή καθημερινότητα τους κάνοντας πίσω σε ότι ξεπερνάει το comfort zone τους. Και πάντα να κάνεις κι εσύ πίσω περιορίζοντας τα θέλω σου αρχικά και την ανάγκη να ζήσεις τελικά.
Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Κι ενώ αρκετοί έχουν συμφωνήσει και δεχθεί κατά τη διάρκεια να πάμε κάπου τις περισσότερες φορές όλο και κάτι θα συμβεί, κάποιος θα αρρωστήσει, κάποιος θα έχει δουλειές, άλλος απλά βαριέται και πάει λέγοντας.
Αυτό που έμαθα λοιπόν απ’ όλα αυτά είναι ότι άμα περιμένω από τους άλλους, ποτέ δεν θα κάνω τίποτα!
Μα υπάρχουν τόσα μέρη που θέλω να δω, τόσες εμπειρίες που χρειάζομαι να ζήσω, τόσοι νέοι άνθρωποι, τόσες κουλτούρες που θέλω να γνωρίσω, και παραδόξως πολύ λίγος χρόνος για να τα κάνω όλα αυτά!
Γι ‘αυτό και αρνούμαι να περιμένω. Δεν θα αφήσω τους άλλους να με εμποδίσουν να κάνω και να ζήσω αυτό που θέλω.
Μπορεί να σου φαίνεται τρομακτικό να ταξιδέψεις μόνος σου, ειδικά αν δεν το έχεις κάνει ποτέ ξανά. Αλλά για μένα το να γεράσω χωρίς εμπειρίες και χωρίς να δοκιμάσω να κάνω όσα έχω ονειρευτεί, το αίσθημα αυτό, είναι πιο τρομακτικό. Εσένα δε σε τρομάζει;
Αν λοιπόν συνέχεια ακυρώνεις ένα ταξίδι που θέλεις να κάνεις εξαιτίας των άλλων – σταμάτα! Απλά πήγαινε. Μη αφήνεις τους άλλους να σε κρατάνε πίσω απ’ όσα ονειρεύεσαι κι απ το να ζήσεις! Εμπιστέψου με, κατά τη διάρκεια θα κάνεις περισσότερους φίλους, και μάντεψε, θα μοιράζεστε κοινές σκέψεις, ασχολίες και ιδανικά. Θα γνωρίσεις κόσμο σαν κι εσένα που είπαν “τέλος αν δε πάω τώρα δεν θα πάω ποτέ” μέχρι ντόπιους που θα σε υποδεχθούν με ένα τεράστιο χαμόγελο και θα μοιραστούν στιγμές από τη ζωή τους. Δεν είσαι ποτέ μόνος σου στο solo traveling.
Κι αυτό είναι το σημαντικότερο και πολυτιμότερο πράγμα φίλε/φίλη μου, οι στιγμές που ζεις! Όταν θα φτάσεις στα 80 δεν θα χει καμία αξία ούτε η καριέρα σου ούτε τα λεφτά σου. Το μοναδικό πράγμα που θα σε κάνει χαρούμενο και ευχαριστημένο είναι όσα έζησες μέχρι να φτάσεις στα 80!
Εκτός αυτού το να ταξιδεύεις μόνος, σου δίνει απόλυτη ελευθερία. Σηκώνεσαι ότι ώρα θέλεις εσύ και κάνεις απολύτως ότι θες, όπως το θες, πας όπου θες, όποτε θες. Μέσα σ’ αυτή την απόλυτη ελευθερία και τις άπειρες πιθανές επιλογές, εκεί είναι που γνωρίζεις και τον πραγματικό σου εαυτό, πράγματα που του αρέσουν κι όσα τον ευχαριστούν. Δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός ή κάποιος άλλος που πρέπει να συμβιβαστείς και με τις δικές του επιθυμίες. Θες να πας για κινέζικο; πας, θες να δοκιμάσεις θαλάσσιο σκι; πας για θαλάσσιο σκι. Υπάρχουν άπειροι λόγοι για να ταξιδέψεις μόνος σου πίστεψε με.
Οι επιλογές είναι δύο, είτε κολυμπάς είτε βουλιάζεις. Εσύ αποφασίζεις. Κατά την διάρκεια των ταξιδιών σου μαθαίνεις ποιον να εμπιστευτείς, πως να κάνεις φίλους, πως να βρεις το δρόμο σου εντελώς μοναχός σου. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη αμοιβή – η προσωπική σου εξέλιξη. Κάθε φορά που βγαίνεις έξω μαθαίνεις να είσαι όλο και πιο ανεξάρτητος, με περισσότερη αυτοπεποίθηση και να συνυπάρχεις με τα συναισθήματα και τις επιθυμίες σου.
Το solo traveling δεν είναι για όλους. Άλλοι γυρνάνε σπίτι τους πριν καλά καλά φτάσουν στο προορισμό τους, άλλοι κλαίνε για μέρες πριν πάρουν το ρίσκο και κάποιοι άλλοι απλά πηδάνε σε μία νέα περιπέτεια. Τα συναισθήματα περιπλέκονται. Αλλά ποτέ δεν θα μάθεις πώς είναι αν δε το δοκιμάσεις. Πάντα θα μένεις στις υποθέσεις και τα “αν”. Και πίστεψε με τα “αν” είναι αυτά που θα σε πονάνε πιο πολύ στα 80 σου, όχι η μέση σου. Μετανιώνουμε πάντα για όσα δεν καταφέρουμε να κάνουμε όχι για όσα ζήσαμε. Πίστεψε με!
Κι αυτά στα γράφω καθώς γυρνάω από Μονεμβασιά! Αν περίμενα κι άλλο πιθανότατα να προσπαθούσα ακόμα να πείσω το Χρήστο και την Κατερίνα, αναρωτώμενος αν τελικά κάποια μέρα να δω κι εγώ τον κόσμο.
ΣΉΚΩ! ΦΎΓΕ! ΆΔΡΑΞΕ ΤΗΝ ΜΈΡΑ!
