Η Ζωή Μάντζου είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Βέροια. Από μικρή ηλικία ξεκίνησε βρήκε την κλίση της στην μουσική και ξεκίνησε μαθήματα πιάνου. Στα 16 της ξεκίνησε μαθήματα φωνητικής στο κλασικό τραγούδι. Κατά την διάρκεια των σπουδών της στην Ιταλία πάνω στην αρχιτεκτονική ήρθε σε επαφή με την Jazz μουσική. Με την επιστροφή της στην Ελλάδα ξεκίνησε σπουδές jazz στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης όπου πλέων διδάσκει σύγχρονο τραγούδι.
Συμμετέχει σε διάφορα μουσικά σχήματα όπως το «Balsam Blue» και ο «Αργαλειός» όπου παντρεύουν την jazz με το παραδοσιακό τραγούδι.
Το καλοκαίρι του 2023 εμφανίστηκαν στο Μέγαρο Μουσικής με τον «Αργαλειό» ενώ στις 30 Σεπτεμβρίου εμφανίζονται στο Καπάνι Θεσσαλονίκης
Επιμέλεια: Φλώρα Πελέκη
Γεια σου Ζωή και καλώς ήρθες στο MAXMAG.GR! Θα ήθελες να μας πεις ποια είναι η Ζωή Μάντζου;
Γειά σας και σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Και εγώ το ψάχνω ακόμα (γέλια)… Ζώ στη Βέροια και εργάζομαι ως Αρχιτέκτονας ωστόσο η μουσική είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Ασχολούμαι ενεργά με το τραγούδι, πάνω στο οποίο σπούδασα και συνεχίζω να μελετώ. Είμαι σε διάφορα σχήματα τα τελευταία χρόνια με τα οποία δοκιμάζουμε διαφορετικά είδη μουσικής και εμφανιζόμαστε σε διάφορες σκηνές. Κατά τα άλλα αγαπώ τις εξορμήσεις στο βουνό, μοιράζομαι χρόνο με τα ζωάκια μου, ακούω πολύ μουσική και διαβάζω.
Πως μπήκε η μουσική στην ζωή σου; Είναι κάτι που ήθελες πάντα να κάνεις;
Θυμάμαι από πολύ μικρή να μουρμουρίζω μελωδίες και να αλλάζω τους στίχους τραγουδιών κάτι που ενοχλούσε χαρακτηριστικά την αδερφή μου. (γέλια)
Το δωμάτιο του πατέρα μου ήταν το πρώτο μουσικό καταφύγιο για μένα. Έπαιζε κιθάρα, φυσαρμόνικα και γενικά εκεί μέσα ακούγαμε από κλασική μουσική μέχρι ροκ. Για αρκετά χρόνια, από παιδάκι, φοίτησα σε ωδείο όπου παρακολούθησα πιάνο και θεωρητικά και όταν ήρθα σε κατάλληλη ηλικία ξεκίνησα κλασικό τραγούδι με παρότρυνση του τότε δασκάλου μου στο πιάνο. Για να είμαι ειλικρινής δε είχα φανταστεί από μικρή την έκθεση σε κοινό γιατί μου δημιουργούσε πολύ άγχος, αυτό άλλαξε στη πορεία και σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας κάποιων ανθρώπων που μπήκαν στη ζωή μου και μέχρι τώρα συντροφευόμαστε μουσικά.
Τι ρόλο παίζει η μουσική στην καθημερινότητά σου και τι μουσική ακούς στο σπίτι;
Έχω κάποιες λίστες κομματιών τις οποίες ονομάζω λίστες φάρμακα και ανάλογα με τις ανάγκες μου και ιδιαίτερα τις κακές μέρες ακούω ότι από αυτά με ηρεμούν ή και με ξεσηκώνουν. Οπότε όπως καταλαβαίνεις έχει ψυχοθεραπευτικό ρόλο στη ζωή μου (γέλια). Γενικά δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που αποστήθιζε ονόματα άλμπουμ κ.τ.λ., ζηλεύω αυτούς που έχουν μία σειρά σε αυτά που ακούν. Το σίγουρο είναι ότι αν ακούσω κάτι που μου αρέσει, θα το ακούω για πολύ καιρό
Στο προφίλ σου στο Instagram δηλώνεις jazz – folk singer. Πως έγινε αυτό το πάντρεμα;
Το 2015 και αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Αρχιτεκτονική έγινα μέλος ενός σχήματος με το όνομα Βalsam blue, με το οποίο παίζαμε jazz διασκευές. Την ίδια χρονιά ξεκίνησα jazz τραγούδι με τη Βίκυ την Αλμαζίδου και από τότε αγαπώ και μελετώ το είδος αυτό κυρίως γιατί εκφράζομαι πολύ μέσα από τον αυτοσχεδιασμό ο οποίος αποτελεί και αυτοσκοπό στη Τζαζ. Με το παραδοσιακό άκουσμα ήρθα από μικρή σε πολύ στενή επαφή κυρίως μέσω του χορού αλλά και του χωριού. Ζω στη Βέροια, οπότε ήταν πάντα πολύ κοντά μου τα πανηγύρια και τα ανταμώματα. Το πάντρεμα όπως λες είναι αυτό που ιδανικά φαντάζομαι να κάνω γιατί από τη μία η τζαζ κρύβει μέσα της το τρόπο και τα μέσα που θέλω να χρησιμοποιήσω ενώ η παράδοση για μένα εμπεριέχει όλο το συναίσθημα.
Τι είναι για σένα το δημοτικό και παραδοσιακό τραγούδι;
Πέραν της νοσταλγίας που μας γεννά για τους παππούδες μας το δημοτικό τραγούδι σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωποι ανά τους αιώνες ψάχνουν την αγάπη, πονάνε στους αποχωρισμούς, μοιράζονται τη λύπη και τη χαρά, ονειρεύονται. Είναι μαγικό να ακούς τα συναισθήματα που σου γεννάει το μουσικό όργανο που άλλοτε κλαίει άλλοτε θυμώνει, παραπονιέται, γελάει. Συγκίνηση…
«Αργαλειός». Πως ξεκίνησε η μπάντα αυτή;
Ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της καραντίνας το 2020.
Αφορμή στάθηκε απλά η ανάγκη τριών φίλων να παίξουν μουσική. Έχοντας διαφορετικά μουσικά υπόβαθρα ο καθένας, έτυχε η δημοτική μουσική να αποτελέσει κοινό τόπο συνάντησης. Εμπνευστής και εμψυχωτής του Αργαλειού ήταν ο φίλος μου και μόνιμος συνεργάτης μου, μέχρι σήμερα, Άλεξ Ιωσηφίδης, πιανίστας και ενορχηστρωτής του σχήματος.
Ποιες είναι οι επιρροές σας; Αντλείτε από συγκεκριμένες περιοχές την έμπνευση σας;
Ο πυρήνας είναι πάντα το δημοτικό τραγούδι. Οι επιρροές μας ωστόσο έρχονται σε μεγάλο βαθμό και από τη δύση. Αρχικά ξεκινήσαμε με τραγούδια που είχαμε πολύ βιωματικά μέσα μας και τα ξέραμε από παιδιά. Πλέον παίρνουμε παραδοσιακά κομμάτια από όλο το κόσμο. Νιώθουμε λίγο σαν να ταξιδεύουμε με αυτό το τρόπο.
Οι ρίζες και τα βιώματα σας τι ρόλο έχουν παίξει στην μουσική σας;
Οι ρίζες μας τρέφονται μας τρέφουν από το χώμα του τόπου μας. Από μόνο του αυτό το γεγονός μας συνδέει αυτόματα και με τη μουσική του τόπου. Τα βιώματα μας μας διαμορφώνουν και είναι αυτά που γεννούν την ανάγκη να φτιάξει κανείς μουσική.
Στο Μέγαρο σε ακούσαμε να τραγουδάς το «Fiata Nika». Ένα τραγούδι στα βλάχικα. Θεωρείς ότι αυτό το ιδίωμα ή γλώσσα για κάποιους έχει χαθεί από τα δημοτικά τραγούδια; Ποια η σημασία για σένα της ερμηνείας στην αρχική μορφή του εκάστοτε τραγουδιού;
Η επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι λίγο προσωπική υπόθεση για μένα. Θυμάμαι πάντα τη γιαγιά μου να το τραγουδάει και για αυτό οι λέξεις αυτού του τραγουδιού και μάλιστα στο βλάχικο ιδίωμα ηχούν πολύ γλυκά στα αυτιά μου. Δεν είμαι η κατάλληλη να πω αν το ιδίωμα αυτό θα επιζήσει μέσα στα χρόνια. Προς το παρόν υπάρχουν κάποιοι ακόμη που τραγουδούν και μιλούν στα βλάχικα.
Ακούω με ενδιαφέρον κάθε ερμηνεία άλλωστε δε ξέρω αν μπορούμε να μιλήσουμε για αρχική μορφή τη στιγμή που βρισκόμαστε τόσο μακριά χρονικά και σε τόσο διαφορετικές συνθήκες ζωής.
Τα τραγούδια σας τα αντιμετωπίζετε με ένα σεβασμό προς την ιστορία τους και την παράδοση. Ο ήχος σας όμως έχει μία σύγχρονη νότα. Είναι αυτός ο τρόπος για την συνέχιση του;
Ίσως να είναι ένας τρόπος ναι. Βέβαια δεν είναι αυτοσκοπός μας η συνέχιση κατ’ αυτήν την έννοια. Ο βασικός λόγος που παίζουμε μουσική είναι διότι θέλουμε να εκφράσουμε κάτι δικό μας, προσωπικό. Και έτυχε μέσα στο δημοτικό τραγούδι να βρούμε χώρο και κίνητρο για να το πετύχουμε αυτό. Όσο για τη συνέχιση, θα έλεγα ότι η συνέχεια υπάρχει από μόνη της στον κόσμο, το ίδιο νήμα είναι που ενώνει το παρόν μας με το παρελθόν μας, κατ’ επέκταση και τις μουσικές μας. Αυτό που μου αρέσει όμως σαν ιδέα θα ήταν τα τραγούδια μας να αποτελούν αφορμή για σύνδεση με τα παλιά, να θυμηθούμε τι θα πει να είναι κανείς άνθρωπος – αυτή είναι και η μεγαλύτερη αξία του δημοτικού στίχου.
Σε βρίσκουμε κάπου αλλού εκτός από τον «Αργαλειό»;
Φέτος έχω τη χαρά να διδάσκω σύγχρονο τραγούδι στο Σύγχρονο ωδείο Θεσσαλονίκης στο πλάι πολύ αξιόλογων ανθρώπων και μουσικών. Παράλληλα ηχογραφώ και συμμετέχω σε διάφορα project κυρίως στη Βέροια και στη Θεσσαλονίκη. Εδώ και χρόνια παίρνω μέρος επίσης σε χορωδία της πόλης μου με την οποία εμφανιζόμαστε σε διάφορες εκδηλώσεις.
Ετοιμάζεις κάτι; Έχουμε να περιμένουμε κάτι νέο;
Πρόσφατα ολοκληρώσαμε με τον Αργαλειό και μαζί με φίλους guests κάποιες ηχογραφήσεις και μέσα στο Φθινόπωρο θα δημοσιευθούν 3 καινούρια κομμάτια. Στις 30 Σεπτεμβρίου θα μας δείτε στο kapani project μαζί με πολύ ενδιαφέροντα σχήματα. Θα είναι η δεύτερη φορά που παρουσιάζουμε τη δουλειά μας στη Θεσσαλονίκη και ανυπομονούμε.
Την Ζωή Μάντζου θα την βρείτε:
και φυσικά στις 30/9 Αγορά Καπάνι Θεσσαλονίκη
