Ήμουν 6η δημοτικού την 25η Σεπτεμβρίου του 2008, ημέρα κυκλοφορίας του Halo 3. Τα βιντεοπαιχνίδια μόλις είχαν ξεκινήσει να μου δείχνουν πως έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω από PES και movie tie-ins με το Halo 2 να πρωτοστατεί σε αυτή τους την προσπάθεια. Το είχα παίξει στο PC, πακέτο με το διαβόητο Games for Windows LIVE που πολλοί μίσησαν αλλά δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, τουλάχιστον για τον (πολύ) νεαρό εαυτό μου. Υποθέτω οι περισσότεροι ξεκινάμε από shooters αυτό το ταξίδι βαθύτερα και το Halo 2 έφτασε την κατάλληλη στιγμή ενώ με την βοήθεια της σειράς Metal Gear Solid σχεδόν με ανάγκασαν να θέλω να μάθω αγγλικά μπας και αποκτήσει λίγο παραπάνω νόημα όλος αυτός ο χαμός που έβλεπα στην οθόνη μου. Πέτυχε. Η τελευταία σκηνή με τον Master Chief να δηλώνει πως βρίσκεται σε ένα συγκεκριμένο πλοίο για να δώσει τέλος στη μάχη έτρωγε για πολύ καιρό την πενιχρή μνήμη του επίσης πενιχρού τότε κινητού μου. Το έβλεπα καθημερινά, τουλάχιστον μέχρι να πιάσω στα χέρια μου το τέλος της τριλογίας.
Οι καλύτερες αναμνήσεις σου φέρνουν και τα πιο δυνατά συναισθήματα και το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι υπεύθυνο για αρκετές τέτοιες. Η κυκλοφορία του Halo 3 αλλά και η πορεία προς αυτήν μου έδειξε για πρώτη φορά πόσο δυνατό αντίκτυπο μπορεί να έχει ένα παιχνίδι, τουλάχιστον από άποψη μάρκετινγκ. Θυμάμαι να διαβάζω ειδήσεις για το καλύτερο άνοιγμα πωλήσεων στην ιστορία της βιομηχανίας, βίντεο με μαγαζιά στολισμένα με την Halo αισθητική, κράνη του Master Chief δεξιά και αριστερά, δηλώσεις πως το Halo 3 κρίθηκε “ένοχο” για την μείωση της εργατικότητας και του box office στο τέλος του Σεπτεμβρίου, δεν ξέρω, είμαι σίγουρος πως κάπου, κάπως θα βγήκε είδηση για το πώς αυτό το παιχνίδι κατάφερε να αποτρέψει κάποιον πόλεμο. Δεν ήθελα και πολύ λοιπόν. Έπεσα και γω θύμα ή μάλλον αφέθηκα στο κύμα.
Τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους πήρα επιτέλους στα χέρια μου ένα Xbox 360 Elite, με εκείνο το υπέροχο μαύρο χρώμα και τα ατελείωτα (για την τότε εποχή) 120GB αποθηκευτικού χώρου, ενώ η Legendary Edition βρισκόταν στην κατοχή μου ήδη από λίγους μήνες πριν. Λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου ήμουν μπροστά από μία 14 ιντσών CRT, γκρι τηλεόραση και έπαιζα την πρώτη αποστολή από ένα παιχνίδι που είχα ήδη διαβάσει και δει το τέλος του (ήμουν λίγο πιο ανυπόμονος τότε). Μαγεία. Ναι, ξέρω πόσο υπερβολικό ακούγεται, ίσως δήθεν αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω με μία λέξη. Σαν παιδιά ψάχνουμε ήρωες για να προβάλουμε τους εαυτούς μας και να φανούμε πιο δυνατοί απ’ότι είμαστε. Ο δικός μου ήρωας για τότε, εκείνη τη στιγμή βρισκόταν μπροστά στην οθόνη μου, άκουγε τις εντολές μου και μαζί προχωρούσαμε για να φέρουμε ειρήνη σε όλο τον γαλαξία.
Το Halo 3 ξεκινάει ακριβώς από εκεί που τελείωσε το δεύτερο, φέρνοντας συνέχεια στο αξιομνημόνευτο (και κάπως μισητό) cliffhanger. Ο Master Chief βρισκόταν πίσω στην Γη και μαζί με τον Arbiter και τον Sergeant Johnson θα πάλευαν αναρίθμητες ορδές Covenant, Brutes και Flood κατά τη διάρκεια του δεκάωρου campaign. Και τι campaign. Δεν θεωρείται άδικα μέχρι και σήμερα μία από τις καλύτερες single player FPS εμπειρίες μιας και κάθε επίπεδο αυξάνει την ένταση και μεγαλώνει σε κλίμακα δίχως να δείχνει ποτέ τη διάθεση να κουράσει τον παίχτη, με εξαίρεση ίσως το καθιερωμένο Flood-centric level που αναμφίβολα κόβει λίγο το ρυθμό αλλά δεν στέκεται ικανό να χαλάσει την συνολική εμπειρία. Άμα εξαιρέσει κανείς αυτό το μικρό στραβοπάτημα, δύσκολα μπορεί να βρεθεί σοβαρό ατόπημα στο campaign του Halo 3.
Οι μάχες ήταν γρήγορες και εμποτισμένες με μία υπέροχη αίσθηση ρυθμού, οι εχθροί και η Α.Ι. τους βοηθούσαν τον παίχτη να γίνει καλύτερος δίχως όμως να τον αφήνουν να νιώσει θεός και ειδικά σε Heroic ή Legendary επίπεδα δυσκολίας, η πρόκληση ήταν αρκετά υψηλή, τόσο ώστε να παίρνει κανείς το μάξιμουμ της απόλαυσης από κάθε υπέροχα σχεδιασμένο χάρτη. Παρά τα χρόνια που πέρασαν, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όποτε σκέφτομαι το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι η λέξη διασκέδαση. Δεν θυμάμαι πόσες φορές τερμάτισα την κεντρική ιστορία είτε μόνος, είτε μαζί με φίλους αλλά είμαι σίγουρος πως κάθε φορά θα άξιζε, από την πρώτη βόλτα στα δάση της Αφρικής μέχρι και το τελευταίο cut-scene με ένα φινάλε απόλυτα ταιριαστό στο ύφος της σειράς αλλά και των χαρακτήρων της. Το προσωπικό μου ενδιαφέρον για την σειρά μπορεί να έχει μειωθεί κατά πολύ (δεν έχω παίξει ακόμα το 5 αν και το 4 το βρήκα αρκετά καλό), αλλά τα τελευταία λόγια του Master Chief στην Cortana παραμένουν μέχρι και σήμερα ένα συγκινητικό κλείσιμο στην ιστορία τους.
Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το hype δεν είναι ικανό να πατήσει κάτω την αληθινή ουσία του εκάστοτε παιχνιδιού, το Halo 3 κέρδισε κάθε στοίχημα που έθεσε σε κάθε πλευρά. Η Microsoft έδωσε πάρα πολλά εκατομμύρια για να κάνει το launch του ένα ολόκληρο event αντάξιο κινηματογραφικής πρεμιέρας ενώ και από διαφημιστικής άποψης, η καμπάνια Believe με τις “αληθινές” δηλώσεις βετεράνων του πολέμου με τους Covenant και το ανεπανάληπτο trailer που απαθανατίζει μία τεράστια μάχη ανάμεσα σε ανθρώπους και εξωγήινους συγκεντρώνει σε ενάμιση λεπτό το άγχος, τον τρόμο και την ελπίδα που κρύβεται πίσω από τέτοιες ιστορίες. Τόσο το ODST (2009) όσο και το Reach (2010) είχαν επίσης φοβερά trailers αλλά υπάρχει κάτι ιδιαίτερο με το συγκεκριμένο που το απογειώνει πάνω από κάθε άλλη προσπάθεια.
Και μετά… υπήρχε το multiplayer. Το Halo 3 ήταν για μένα η πρώτη αληθινή έφοδος σε online μονοπάτια και για τότε ήταν κάτι μοναδικό. Θυμάμαι πως είχα συνδεθεί με πλάγιο τρόπο στο Xbox LIVE μιας και τότε ακόμα η υπηρεσία δεν ήταν επίσημα διαθέσιμη στην Ελλάδα, θυμάμαι τον πρώτο χάρτη που συνδέθηκα (Snowbound), θυμάμαι πως είχα πετύχει έναν Έλληνα από την Σπάρτη (ή τουλάχιστον αυτό άφησε να εννοηθεί από το gamertag του) στην αντίπαλη ομάδα και, κυρίως, θυμάμαι την απόλυτη έκπληξή μου σχετικά με το πώς όλα αυτά είναι δυνατά. Τώρα είναι σίγουρα πιο δεδομένο και δίχως να στηρίζω πως “τότε ήταν καλύτερα τα πράγματα” (συνήθως δεν ήταν), το πρώτο online ματς ήταν μια αποκάλυψη για μένα, μία αίσθηση που δεν μπορεί με τίποτα να αναπαραχθεί.
Την μουσική ανέλαβαν για ακόμα μία φορά οι Martin O’ Donnell και Michael Salvatori στην ίσως πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους για Halo παιχνίδι. Αυτά τα παιχνίδια οφείλουν πάρα πολλά στην μουσική που συνέθεσαν αυτοί οι δύο και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Προτιμήθηκε εξαρχής μία προσέγγιση μακριά από την ηλεκτρονική μουσική που έχει ντύσει τόσα sci-fi έργα και παιχνίδια, με τα βιολιά να δίνουν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα στις επικές μάχες του παιχνιδιού ενώ το πιάνο εμφανίζεται συχνά μέσα από το σκοτάδι, σαν ένας επιπλέον χαρακτήρας που έχει τα δικά του πράγματα να πει κι ας μην μπορεί να μιλήσει.
Η 25η Σεπτεμβρίου στιγματίστηκε από τον νέο τίτλο της Bungie με το παιχνίδι να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, 300 εκατομμύρια δολάρια την πρώτη μέρα, ένα εκατομμύριο άνθρωποι συνδεδεμένοι ταυτόχρονα online κατά το πρώτο εικοσιτετράωρο, 8 εκατομμύρια πωλήσεις μέχρι το τέλος του έτους, απεριόριστη αγάπη από κριτικούς που λάτρεψαν κάθε κομμάτι του τίτλου, είτε αυτό λέγεται multiplayer είτε το νεοσύστατο Forge που επέτρεπε στους παίχτες να δημιουργήσουν τους δικούς τους χάρτες, ενώ υπήρχε ακόμα και ένα Theater Mode για να βλέπει ο καθένας τα προσωπικά του κατορθώματα, να τα σώζει και να τα μοιράζει με άλλους. Η Microsoft πέτυχε τον σκοπό της, το Halo 3 ήταν ένα φαινόμενο.
Το Halo 3 αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλά πράγματα, τόσο προσωπικά όσο και για την ίδια τη σειρά. Η 25η Σεπτεμβρίου του 2007 έμελλε να αποτελέσει το απόλυτο high point για το όνομα Halo, δίχως αυτό να αφαιρεί τίποτα από τις επόμενες κυκλοφορίες, εξάλλου θα ήταν μάλλον ακατόρθωτο να προκληθεί ξανά τέτοιος πανικός για ένα μόνο προϊόν, κάτι που για να γίνει προϋποθέτει και μερικά πράγματα ή μάλλον, ορισμένες συγκυρίες, που δεν μπορείς να τις δημιουργήσεις με το έτσι θέλω. Το Halo 3 καθόρισε μια ολόκληρη εποχή, αγαπήθηκε από όλους αλλά το κυριότερο, γέννησε αναμνήσεις, αναμνήσεις που σήμερα, 10 χρόνια μετά, φέρνουν συγκίνηση και νοσταλγία για το ένδοξο αυτό παρελθόν που στην κορυφή καθόταν ένας λιγομίλητος άνθρωπος με πράσινη πανοπλία και πορτοκαλί τζάμι στο κράνος του. Και το ιδιαίτερο στην όλη υπόθεση είναι πως αυτές οι αναμνήσεις ξεκίνησαν πολύ πριν τον τερματισμό του campaign ή το πρώτο online παιχνίδι. Όχι, ξεκίνησαν από μία απλή, βουτηγμένη στο μπλε οθόνη μενού, εμπλουτισμένη με τις κατάλληλες νότες.
Για όλα αυτά που πέρασαν, για όλα αυτά που θα έρθουν, για όλα αυτά που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
