Από μικρή κιόλας ηλικία, τότε που βγαίναμε στις γειτονιές για παιχνίδι ο σημαντικότερος κανόνας ήταν να γυρίσουμε σπίτι όταν θα νυχτώνει. Το φως της μέρας δεν εγκυμονεί κινδύνους ή τουλάχιστον τόσους όσους το σκοτάδι. Η νύχτα έχει μια μαγεία μοναδική. Ξέρεις πως στο σκοτάδι δεν είσαι τόσο ασφαλής μα παρόλα αυτά η επιθυμία σου να ζήσεις σε αυτό μεγαλώνει. Μόνο όποιος έχει ζήσει καλά το σκοτάδι μπορεί να εκτιμήσει και το φως της μέρας. Τότε που το φεγγάρι παραχωρεί τη θέση του στον ήλιο και οι φόβοι σου απομακρύνονται, τότε που όλα μοιάζουν να αλλάζουν. Η νύχτα με ένα μαγικό τρόπο φαίνεται να κρατάει καλά όλα σου τα μυστικά μέχρι να έρθει το επόμενο βράδυ και να το «πιάσεις» από κει που το άφησες. Οι περισσότεροι φοβούνται το σκοτάδι μα αν μάθεις να ζεις μέσα σε αυτό δύσκολα το αλλάζεις.
Έτσι νιώθω και εγώ με εσένα. Φοβάμαι. Όλα αυτά τα περίεργα ξεσπάσματα που μπορεί να έχεις. Αυτές τις βόλτες το βράδυ τις έχω συνδέσει με τα σκοτάδια σου. Όλη η μέρα κυλάει διαφορετικά και ομαλά μα μόλις έρθει το σκοτάδι και έρθω να σε βρω όλα αλλάζουν μορφή. Ο τρόπος που κοιτάζεις σαν κάτι να θες να κρύψεις και ταυτόχρονα να τα μαρτυράς όλα. Μοιάζεις τόσο εύθραυστος τις νύχτες, και η παραμικρή λέξη μπορεί να σε πληγώσει. Μου εμπιστεύεσαι ο,τι δεν έχεις πει ποτέ σε κανέναν και εγώ νιώθω τόσο τυχερή. «Ακουμπάς πάνω μου τους φόβους σου, τις πιο κρυφές σου σκέψεις τις μοιράζεσαι μαζί μου και εγώ νιώθω τόσο τυχερή. Μα και εγώ τρομάζω. Κάθε βράδυ βλέπω μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού σου, τόσο όμορφη που η νύχτα δε σε χαρίζει στη μέρα και έτσι το πρωί πάλι αλλάζεις.
Τα σκοτάδια σου είναι αυτά που με τρομάζουν περισσότερο. Τη μέρα μπορώ πιο εύκολα να διαχειριστώ την αδιαφορία σου και όποια άλλη συμπεριφορά. Μα στα σκοτάδια σου κρεμιέσαι από πάνω μου λες και είμαι ο κόσμος σου όλος. Αν σου ζητούσα τα αστέρια θα έβρισκες τρόπο να μου τα φέρεις. Όλο αυτό με τρομάζει, όλη αυτή η αλλαγή μόλις σκοτεινιάζει. Όλη εκείνη η συμπεριφορά που δεν ξέρω πως ακριβώς να διαχειριστώ. Βυθίζεσαι στις σκέψεις σου και με θέλεις δίπλα σου οπωσδήποτε λες και είσαι αδύναμος. Λες και αφήνεσαι στα χέρια μου. Σαν να έχω την ευθύνη σου. Να προσέχω να μη παρασυρθείς πολύ από ανούσιους συλλογισμούς. Μοιάζεις υπνωτισμένος και παραδομένος σε κάτι που ούτε καν μπορώ να φανταστώ. Σαν η νύχτα να σε καταπίνει. Με τρομάζουν πολύ τα σκοτάδια σου.
«Όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, μπορείς να δεις τ’ αστέρια».
-Charles Austin Beard-
