Αν με ρωτούσε κάποιος αν θα επέλεγα να ερωτευθώ βαθιά, ή να ζήσω μια ζωή ανέγγιχτη από αυτό το συναίσθημα, θα επέλεγα τον θάνατο. Ναι, αυτό θα επέλεγα και όχι, δεν είμαι τρελή! Απλά ο έρωτας, είναι θάνατος. Θάνατος των δικών σου θέλω, του εγωισμού και του «εγώ» σου.
Τότε, θα σκεφτεί κάποιος εύστοχα, γιατί να ερωτευτώ; Γιατί να βάλω τον εαυτό μου σε τέτοια διαδικασία; Γιατί φίλε μου, όπως δεν επιλέγεις τον θάνατο, έτσι δεν επιλέγεις και τον έρωτα. Ο μικρός φτερωτός θεός σε βρίσκει ξαφνικά και σου καρφώνει το πολυπόθητο βέλος, χωρίς καν να το καταλάβεις.
Μόλις αυτό συμβεί, δίνεις όλο σου το είναι για τον άλλο. Νιώθεις μια εφορία στην καρδιά και έχεις δικαίωμα να θυσιάσεις τα πάντα. Για έναν ερωτευμένο άνθρωπο άλλωστε, δεν υπάρχει η λέξη θυσία, μόνο το χαμόγελο του ανθρώπου σου. Δεν υπάρχει η λέξη προδοσία, μόνο η απόλυτη πίστη και αγάπη.
Ξέρω πως σε πολλούς αυτά μπορεί να μοιάζουν ουτοπικά, ψεύτικα, ή συναισθήματα βγαλμένα από παραμύθι, όμως δεν είναι έτσι. Αν είσαι πραγματικά και απόλυτα ερωτευμένος, για εσένα η ζωή είναι μονόδρομος. Πρέπει να είστε μαζί και αυτό δεν πρόκειται να επιτρέψεις να αλλάξει. Βέβαια, όπως δεν μπορείς να αποτρέψεις τον θάνατο, έτσι δεν μπορείς να αποφύγεις και την μοίρα. Αν λοιπόν είναι γραφτό να χωρίσεις, τότε αυτό θα γίνει!
Θα είσαι εξωτερικά ένα ράκος, ένας μισός άνθρωπος μα μέσα σου, γεμάτος. Ξέρεις γιατί; Γιατί έχεις ζήσει το απόλυτο. Τον απόλυτο φόβο, μην κινδυνέψει εκείνος, την απόλυτη απόγνωση, μήπως κάτι δεν πάει καλά στην ζωή του. Την μια και μοναδική ευτυχία, που είναι η λάμψη στα μάτια του. Έμαθες πως είναι να σε βγάζουν από την σκιά και να γνωρίζεις την ζωή πάνω σε ένα σύννεφο. Πλέον, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, γιατί ζεις ήδη, μέσα στον ίδιο τον θάνατο. Γνώρισες το απόλυτο και σου το πήραν πίσω! Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό, αυτό που ξέρω όμως καλά, είναι πως δεν θα άντεχα με τίποτα να δω τον έρωτα μου δυστυχισμένο. Ναι, αυτό σίγουρα δεν θα το άντεχα!
Δεν με νοιάζει αν θα φτιάξει ξανά την ζωή του, αν φύγει μακριά ή αν μείνει στην πόλη που ζήσαμε μαζί. Το μόνο που έχει σημασία για εμένα, είναι να μην σβήσει ποτέ το χαμόγελό του. Ξέρω, πως μαζί ζήσαμε το απόλυτο συναίσθημα, τον ένα και μοναδικό, τον ανυπέρβλητο έρωτα. Ξέρω πως αυτός ο άνθρωπος κατέχει την καρδιά μου και εγώ την δική του. Κάθε μέρα, νοιώθω το θάνατο που έχει τυλίξει την καρδιά μου και αυτό είναι αρκετό. Δεν χρειάζεται να τον δω με άλλη για να πληγωθώ, ούτε να τον δω μπροστά μου ευτυχισμένο για να ραγίσει η καρδιά μου. Άλλωστε μια καρδιά σε κόμμα, δεν φοβάται το ράγισμα. Τον οριστικό θάνατο φοβάται μόνο και αυτό θα γίνει μόνο αν τον δω δυστυχισμένο. Μόνο τότε!
Αν διαβάζεις όλα αυτά και νιώθεις κάθε λέξη χωρίς υπερβολή, τότε είσαι και εσύ ένας μισός άνθρωπος που γνώρισε τον θάνατο του έρωτα. Αν όχι, αλλά παρόλα αυτά είσαι σίγουρος πως έζησες το απόλυτο, τότε σου λέω πως έχεις δρόμο ακόμη και αυτό είναι καλό. Μην απογοητεύεσαι λοιπόν. Ο πραγματικός, ο απόλυτος, ο ανυπέρβλητος, ο δίχως όρια και φραγμούς έρωτας, είναι κάπου εκεί έξω για εσένα και σε περιμένει. Γιατί ο απόλυτος έρωτας, είναι σαν τον θάνατο, συμβαίνει μόνο μια φορά!
