Καπνός τσιγάρων, τραπέζια με μποτίλιες κρασιού ή αψέντι για τους πιο τολμηρούς και θαμώνες που περίμεναν με χτυποκάρδι την εμφάνιση των «κοριτσιών». Όταν οι πρώτες νότες του καν-καν ακούγονταν, το χειροκρότημα και τα σφυρίγματα κάλυπταν τη μουσική ενώ σε μια γωνιά ένας μικρόσωμος διοπτροφόρος ζωγράφος με εμφανές πρόβλημα στα κάτω άκρα σχεδίαζε με μισόκλειστα μάτια την εικόνα του ηδονισμού που προβαλλόταν εμπρός του. Μια ακόμη νύχτα στο Moulin Rouge της Belle Epoque μόλις άρχιζε!
Οι σημερινοί επισκέπτες του Moulin Rouge δεν έχουν ανάγκη να επισκέπτονται κρυφά το διάσημο κέντρο διασκέδασης με τον φόβο πως η κοινωνική τους θέση και η αξιοπρέπειά τους θα κλονιστεί. Το Moulin Rouge πλέον είναι σημείο κατατεθέν της νυχτερινής ζωής του Παρισιού έχοντας περάσει από την απαξίωση στην παρουσίασή του ως αξιοθέατο για τους τουρίστες. Στα 129 χρόνια ζωής του ο «Κόκκινος Μύλος» έχει να διηγηθεί απίστευτες ιστορίες. Η «γέννησή» του τον Οκτώβριο του 1889 αντιμετωπίστηκε με αποστροφή από τους σοβαρούς-ή σοβαροφανείς-αστούς και χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τους γλεντοκόπους της Μονμάρτης. Οι ιδιοκτήτες, Charles Zidler και Joseph Ollier, του έδωσαν το παρατσούκλι «Πρώτο παλάτι των γυναικών» με την πεποίθηση πως θα γινόταν «ναός της μουσικής και του χορού». Η Μονμάρτη ήταν μια περιοχή όπου θα βρισκόταν κανείς για πολύ συγκεκριμένους σκοπούς. Χτισμένη σε ύψωμα, αυτή η πλευρά του Παρισιού με τα κακόφημα νυχτερινά κέντρα ζούσε κάθε βράδυ τη δική της μυστική ζωή. Στα εξοχικά δρομάκια της μπορούσε να συναντήσει κανείς τόσο καθωσπρέπει οικογενειάρχες που έβρισκαν εκεί μια ανάσα από την αυστηρή ζωή τους όσο και παρίες της κοινωνίας. Το άνοιγμα του πολυτελούς Moulin Rouge έδωσε νέο αέρα στην περιοχή.
Συγκέντρωνε πολλές καινοτομίες: είχε ηλεκτρικό ρεύμα (κάτι σπάνιο τότε), τον κήπο του κοσμούσε ένας τεράστιος ελέφαντας και την πρόσοψή του ένας μύλος ενώ οι χορεύτριες με τον τολμηρό χορό τους, μέρος του οποίου ήταν και η επίδειξη των εσωρούχων τους, καλούσαν τους πελάτες να ξοδέψουν τα χρήματά τους. Την προώθηση του κέντρου μέσω αφίσας ανέλαβε ο Τουλούζ Λωτρέκ που ήταν τακτικός θαμώνας. Στους πίνακές του απαθανάτισε γνώριμες μορφές χορευτριών όπως η Goulue (Αχόρταγη) η οποία πήρε το παρατσούκλι της από τη συνήθεια να πίνει τα απομεινάρια των ποτών των πελατών, η Jeanne de Folle και η Nini Pattes-en-l’ Air. Η διάσημη Mistinguette ήταν επίσης μαγνήτης για τους θαμώνες. Ο «Κόκκινος Μύλος» γνώριζε τη λαμπρότερή του περίοδο. Η περίοδος αυτή, όμως, σταμάτησε απότομα τον Φεβρουάριο του 1915 όταν η φωτιά που ξέσπασε σε γειτονικό κτίριο έκαψε και το Moulin Rouge αφήνοντάς το ερείπιο έως το 1921 οπόταν ξαναχτίστηκε. Μια ακόμη εξάχρονη διακοπή λειτουργίας κατά τον Β’.Π.Π. δεν ήταν αρκετή για να σβήσει από τη μνήμη των θαμώνων το πρόγραμμα που προσέφερε το πασίγνωστο νυχτερινό κέντρο. Η επανέναρξή του είχε έναν επιπλέον στόχο: να καταστήσει το κέντρο αξιοπρεπές συγκεντρώνοντας την καλή κοινωνία όπως και το κατάφερε.
To Moulin Rouge πλέον προσφέρει παραστάσεις υψηλής αισθητικής και ποιότητας. Για να βρει κανείς τραπέζι δίπλα στην πίστα πρέπει να πληρώσει αδρά. Ωστόσο, η εμπειρία που θα βιώσει δικαιολογεί κάθε έξοδο. Για τον «Κόκκινο Μύλο» που ξεκίνησε ως τολμηρό, κακόφημο καμπαρέ η σημερινή αποδοχή του κόσμου είναι δικαίωση!
