Οι Ρεντζαίοι, Θύμιος και Γιάννης Ρέντζος αποτέλεσαν τους πλέον διασημότατους ληστές του 20ου αιώνα στην Ελλάδα χάριν τόσο των δεξιοτήτων τους αλλά και επειδή κατάφεραν να γελοιοποιήσουν την ίδια την χωροφυλακή. Γεννημένοι επί Τουρκοκρατίας και μεγαλωμένοι επί Μεσοπολέμου στο Ανώγι της Πρεβέζης, κατάφεραν να ανακηρυχτούν «Βασιλείς της Ηπείρου» μέσα από ληστείες, κλοπές, απαγωγές, εκβιασμούς και δολοφονίες.
Η αρχή έγινε με την δολοφονία του πατέρα τους από τρεις ζωοκλέφτες, ο οποίος εξαφανισμένος από το 1909, βρέθηκε πεταγμένος σε μία τρύπα. Ο Γιάννης Ρέντζος λιποτακτεί τότε εν έτει 1917 και ψάχνει εκδίκηση. Στον αγώνα του συμμετέχει και ο κατά τρία χρόνια μικρότερος αδελφός του, Θύμιος, και μαζί ανεβαίνουν στο βουνό αναζητώντας τους δράστες. Εν τέλει σκοτώνουν μονάχα τους δύο από τους τρεις, μίας και ο τελευταίος είχε διαφωνήσει με τους συνεργούς του και δε συμμετείχε στο φονικό. Έφτιαξαν συμμορία και σφραγίδα και μέχρι το 1924 διέπραξαν από 47 έως και 82 φόνους, σύμφωνα με την ‘’Ιστορία της Χωροφυλακής’’. Έδρασαν στην περιφέρεια της Ηπείρου και κυρίως στα Τζουμέρκα. Ανάμεσα στις απαγωγές τους συγκαταλέγονται αυτές των Φαρναρόπουλου με 2.000 λίρες και του υιού 
του Παπαγιαννόπουλου με 4.000 λίρες λύτρα. Η μεγαλύτερη ήταν του έμπορου Μαραμένου το 1923, από όπου πήραν λύτρα 1 εκ. λίρες. Ακόμα και ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, Σπυρίδων Βλάχος, βρέθηκε στα σχέδια τους!
Ούτε οι ίδιοι οι συνεργάτες τους μπόρεσαν να γλυτώσουν. Το 1924 η κυβέρνηση Πάγκαλου βγάζει νόμο πως όσοι ληστές σκοτώνουν άλλους ληστές θα τους χαρίζετε αμνηστία. Μη μπορώντας να χάσουν την ευκαιρία οι Ρεντζαίοι δολοφονούν τους συντρόφους τους, Σιντόρη και Κοντογιώργο, και στη συνέχεια τον ταμία τους με τη σύζυγο του, Μπουζούκη, ο οποίος τους κατέδωσε. Η αμνηστία τους, έφερε αντιφατικές αντιδράσεις. Από την μία φόβο για τους λήσταρχους, από την άλλη ενθουσιασμό για την ‘παλικαριά’ τους. Κάθε ληστής δήλωνε φίλος τους και τραγούδια γράφτηκαν προς τιμήν τους. Οι Ρεντζαίοι αρχίζουν τις ευεργεσίες και μοιράζουν μέρος των κλοπιμαίων σε φτωχούς, αρρώστους, χήρες και ορφανά. Εγκαθίστανται στο κέντρο των Ιωαννίνων και μάλιστα στον πάνω όροφο του σπιτιού του διοικητή της Αστυνομίας. Ο Γιάννης νυμφεύεται την κόρη του Κολοβού, Χαρίκλεια, πλούσιου πρώην οπλαρχηγού και στενού του συνεργάτη.
Δεν σταματούν όμως εκεί. Οι Ρεντζαίοι πιάνουν δουλειά στην χωροφυλακή! Σύμφωνα με τον βουλευτή Μ. Γούδα, χρησιμοποιήθηκαν ως ανεπίσημοι αστυνομικοί βοηθώντας την αστυνομία και παρέχοντας χρήσιμες πληροφορίες. Αυτό βέβαια δεν ήταν ικανό για να σταματήσουν και οι υποψίες. Ο εισαγγελέας Λεονταρίτης με επιστολή του στο Υπουργείο Εσωτερικών ζητά την απομάκρυνση αξιωματικών της χωροφυλακής και του στρατού, καθώς υπήρχαν υποψίες συνεργασίας με τους Ρεντζαίους και θα μπορούσαν να σαμποτάρουν τις έρευνες. Τα Ιωάννινα αρχίζουν να λαμβάνουν μέτρα ασφαλείας. 
Οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται όμως τόσο εύκολα! Στις 13 Ιουνίου του 1926 τα αδέλφια οργανώνουν την μεγαλύτερη ληστεία της εποχής: θα λήστευαν την χρηματαποστολή της Εθνικής Τραπέζης. Ο λόγος, οι 15.000.000 δρχ. που μετέφερε στα Ιωάννινα από την Πρέβεζα. Κλείνουν τον δρόμο με τον κορμό ενός δέντρου και όταν περνά το αμάξι, ανοίγουν πυρ και από τις δύο πλευρές του δρόμου. Ο οδηγός προσπαθώντας να τους αποφύγει χάνει τον έλεγχο και το αμάξι ανατρέπεται. Το αποτέλεσμα της ληστείας ήταν οχτώ νεκροί και ονομάστηκε «Η ληστεία της Πέτρας». Από εκείνη την στιγμή τα πράγματα αλλάζουν. Ο διοικητής της αστυνομίας Κοκκαλάς και ο συνταγματάρχης Γάσπαρης ενισχύουν την αστυνομία με 280 πολίτες και αντικαθιστούν όσους προέρχονται από τα Ιωάννινα ή την Κέρκυρα, κηρύσσουν τον διωγμό κατά των Ρεντζαίων και των συνεργατών τους και δημιουργούν φυλάκια ανάμεσα στα Ιωάννινα και την Πρέβεζα. Λάθη από την πλευρά των διωκτικών αρχών καθυστερούν την σύλληψη τους και έτσι τα αδέλφια αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την χώρα. Διαφεύγουν στη Αλβανία με ψεύτικα ονόματα και τους πιο έμπιστους τους. Διαμένουν στο Μιλάνο για μια βδομάδα και μετά περνούν στην Σερβία για να καταλήξουν στην Ρουμανία. Οι Ελληνικές αρχές παρακολουθούν στενά τα βήματα τους, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να τους συλλάβουν.
Όλα όμως τα πράγματα φτάνουν κάποτε στο τέλος τους! Εντοπίζονται στην Βάρνα της Βουλγαρίας με Αλβανική ταυτότητα και μοναδικό συνεργάτη τους τον Ματσάγκο. Εκεί ζούσαν ως έμποροι σιτηρών και είχαν ανοίξει γραφείο εισαγωγών – εξαγωγών. Η τελική τους σύλληψη έγινε με την συνδρομή των Ελληνικών, Βουλγαρικών και Ρουμανικών αρχών. Τον Σεπτέμβριο του 1929 ξεκινά η δίκη τους μαζί με άλλους δεκαέξι συνεργούς τους και τον Οκτώβρη ολοκληρώνεται. Οι Ρεντζαίοι μαζί με τους συνεργούς τους Κόκκαλη, Καψάλη και Διαμάντη καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ οι υπόλοιποι σε ισόβια κάθειρξη. Η εκτέλεση ορίζεται για τον Μάρτιο του 1930 και παραμένει μυστική λόγω του φόβου απόδρασης. Η επιχείρηση έγινε με άκρα μυστικότητα. Ούτε ο οδηγός του αμαξιού δεν ήξερε ποιους θα μετέφερε. Αστυνομικοί από την Κέρκυρα και την Αθήνα είχαν κινητοποιηθεί. Ο Γιάννης πεθαίνει ακαριαία, ενώ ο Θύμιος είναι ακόμα ζωντανός. Ο Κόκκαλης πεθαίνει χαμογελαστός, ο Διαμαντής έχει πέσει με το στόμα προς το χώμα και ο Καψάλης έχει υποστεί διάρρηξη της κοιλιάς του.
Την Τετάρτη 5 Μαρτίου 1930 και ώρα 7:30 το πρωί «σβήνουν» οι Βασιλείς της Ηπείρου με δύο βολές.
