“Φθίνουμε ως κοινωνία!”. Η λέξη αυτή ξεστομίστηκε με αγανάκτηση. Τον άνθρωπο αυτό τον είχα καθηγητή στο Γυμνάσιο. Φιλόλογος. Τον συνάντησα έξω από τον γιατρό μου, όπου βρισκόμουν για άλλη μια φορά λόγω των προαιώνιων πλέον θεμάτων υγείας που αντιμετωπίζω.
Η κουβέντα που είχαμε αφορούσε την αδιαφορία της πλειοψηφίας των σημερινών εφήβων και νέων απέναντι στο πνεύμα και τα κοινωνικά προβλήματα. Η διαπίστωση θλιβερή: μια νεολαία προσκολλημένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία δεν διεκδικεί, αλλά επιδιώκει μόνο το «φαίνεσθαι», αδιαφορώντας πλήρως για όσα συμβαίνουν εν μέσω της μεγάλης σφαγής που λέγεται «κρίση».
Η όλη αυτή συζήτηση με προβλημάτισε. Βέβαια εξαιρέσεις πράγματι υπάρχουν, αλλά η επικρατούσα κατάσταση είναι αυτή που περιέγραψε ο καθηγητής: μια αδιαφορία για όλα…
Πλέον, τα ενδιαφέροντα είναι άλλα: λέγονται «likes», «selfies» κλπ. Και κλείνουν μέσα τους μια ατέρμονη προσπάθεια ομοιογένειας. Μια τάση δηλαδή να ακολουθούμε αυτό που τα “σύγχρονα μέσα μαζικής εξημέρωσης” προβάλλουν.
Έτσι, η νεολαία έχει μεταλλαχθεί πια… Καμία σχέση με αυτή των παλαιοτέρων γενεών. Ο Πέτρουλας θάβεται για δεύτερη φορά κάτω από μια επεξεργασμένη φωτογραφία, το 1-1-4 κρύφτηκε πίσω από το «δε γαμιέται, ποιος ασχολείται με μνημόνια και μαλακίες». Καμία διεκδίκηση. Μόνο «φαίνεσθαι» και η εφήμερη λατρεία του σήμερα, που ολοκληρώνεται ανάμεσα στα ξερατά ενός μεθυσιού από τις “μπόμπες” που κατεβάσαμε το Σαββατόβραδο σε ένα κλαμπ της παραλιακής.
Κι η τηλεόραση, να σιγοντάρει ασταμάτητα την κατάντια αυτή. Χυδαία τα προγράμματα, χυδαία και ηλίθια τα πρότυπα που παρουσιάζουν. Τα «τελευταία κάστρα» αυτού του μέσου έχουν πέσει πια. Η Μαλβίνα κι ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν υπάρχουν πια, για να μας αφυπνίζουν με τη σκέψη τους. Τα γραπτά τους μπορεί να έμειναν, αλλά σχεδόν κανείς δε διαβάζει πια. Όλα τα παρέσυρε η λαίλαπα των σκουπιδιών που μας σερβίρονται από τα ΜΜΕ και τα «Social Media».. Ακόμη κι εκεί όμως μπορούμε να βρούμε κάποια αποσπάσματα από το έργο σπουδαίων πνευματικών ανθρώπων. Όμως σαν «σκόρπιες ατάκες» τις οποίες σχεδόν κανείς μας δεν πρόκειται να εφαρμόσει στην καθημερινότητά του, και το χειρότερο, σχεδόν κανείς δε γνωρίζει το έργο των ανθρώπων των οποίων τα αποφθέγματα αναπαράγει π.χ. στο Facebook…
Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η ατέλειωτη μαζοποίηση, και η μετατροπή του διαδικτύου από μέσο πληροφορίας, σε μέσο καταστολής συνειδήσεων; Όχι μόνο στον εκχυδαϊσμό των μέσων αυτών, αλλά και στον εκχυδαϊσμό ολόκληρης της κοινωνίας. Τα χειρότερα πλέον βρίσκονται μπροστά μας…
ΥΓ: Αυτόν τον εκχυδαϊσμό έχουμε την ατυχία να τον ζούμε τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές. Ένας νέος άνθρωπος χάθηκε λόγω της λανθάνουσας συμπεριφοράς που η σηψαιμική μας κοινωνία πέρασε στους «καλούς νοικοκυραίους»…
Πλέον η χυδαιότητα σκοτώνει. Και προέρχεται από τα σπλάχνα των υποτιθέμενων «χρηστών πολιτών»…
