Η αλήθεια είναι πως δεν με ενθουσιάζουν οι ερωτικές ιστορίες. Ποτέ δεν μου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Ίσως επειδή εγώ δεν έζησα κάποια συγκλονιστική περιπέτεια. Παρόλα αυτά, σχεδόν όλοι έχουμε διαβάσει έστω και μερικές σελίδες τους και υποσυνείδητα αναρωτιόμαστε πού βρίσκεται το δικό μας έτερον ήμισυ. Δεν ξέρω για εσάς, πάντως το δικό μου βρίσκεται μακριά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ναι, η απόσταση είναι ένα σοβαρό μειονέκτημα όμως δεν είναι το μόνο. Λένε πως όταν οι ψυχές δύο ανθρώπων συναντιούνται τότε συμβαίνουν υπέροχα πράγματα. Μπορώ να το επιβεβαιώσω. Όταν βλέπεις εκείνο το άτομο, νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα από το φυσιολογικό, το χαμόγελό σου να φτάνει μέχρι τα αυτιά και τα μάτια σου να λαμπυρίζουν.
Δεν ήμουν ποτέ αρκετά τολμηρή με τους ανθρώπους, πόσο μάλλον στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου προς αυτούς. Ωστόσο, το τόλμησα. Τα κατάφερα και του το είπα. Κάποιο βράδυ του περσινού Ιουλίου σε μια παραλία ενός πανέμορφου νησιού των Δωδεκανήσων είπα τη μαγική φράση. Και πέντε μέρες μετά έφυγα χωρίς να λάβω απάντηση, θετική ή αρνητική. Ένα μήνα μετά, έμαθα ότι ισχύει το ίδιο και από πλευράς του, αλλά φοβόταν την απόσταση. Γενικά φοβόταν.
Ο χειμώνας πέρασε σχετικά γρήγορα με μερικές διαδικτυακές συζητήσεις αραιά και πού. Φέτος, λοιπόν το καλοκαίρι ξανασυναντηθήκαμε, με την ίδια παρέα, στο ίδιο μέρος. Σε αυτόν τον ένα χρόνο που μεσολάβησε εγώ είχα εγκαταλείψει την ιδέα να είμαστε μαζί ή τουλάχιστον είχα προσπαθήσει. Και ήμουν περίπου στο τέλος της διαδρομής. Μέχρι την τελευταία μέρα της αναχώρησής μου. Ξέρετε αυτές οι αγκαλιές που γίνονται στις δυο το βράδυ και οι κουβέντες που ανταλλάσσετε εκείνη την ώρα, πόσο επώδυνες είναι; Θα σας πω εγώ εκ πείρας, ΠΟΛΥ. Ακόμη περισσότερο όταν συνοδεύονται από την φράση ‘’Να προσέχεις’’ και ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη που δεν είχες ξαναδεί.
Είναι αυτό που σου μένει και σκέφτεσαι κατά την διάρκεια της επιστροφής σου. Είναι αυτό που ψάχνεις στον καθένα που γνωρίζεις έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα το βρεις. Σου εύχομαι ολόψυχα να το βρεις, εγώ ακόμη το παλεύω. Έχω καταλήξει πως έχει κάτι το μοναδικό, κάτι το ξεχωριστό από τους υπόλοιπους. Του το είχα πει και γέλασε αλλά νομίζω πως βαθιά μέσα του κατάλαβε ότι έχω δίκιο. Πριν περίπου μια εβδομάδα, έτσι στα ξαφνικά μου έστειλε μήνυμα. Έκτοτε μιλάμε κάθε μέρα. Σε αυτό εδώ το σημείο ξεκαθαρίζω, πως πρόκειται για άτομο ιδιαιτέρως ιδιόρρυθμο και αρκετά εσωστρεφή σαν χαρακτήρα παρόλο που είναι η ψυχή της παρέας και έχει απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Οπότε καταλαβαίνετε πως αν δεν πάρω την πρωτοβουλία ή δεν υπάρχει κάποιος σημαντικός λόγος π.χ. γενέθλια, γιορτές, δύσκολα θα στείλει μήνυμα..
Και όμως, έστειλε και μιλάμε και αισθάνομαι ότι είναι η πρώτη φορά που ένα μήνυμα στην οθόνη μου με κάνει να χαμογελάω. Πλέον ξέρουμε τι αισθάνεται ο ένας για τον άλλον αλλά κανένας από τους δύο μας δεν κάνει μια αρχή. Εντάξει έκανα μια προσπάθεια και δεν περιμένω από εκείνον να κάνει ένα τέτοιο άλμα. Είμαι ικανοποιημένη και μόνο που μαθαίνω τα νέα του. Μου φτάνει. Παρόλα αυτά θέλω να του πω έστω και με αυτόν τον τρόπο-κυρίως γιατί ξέρω πως δεν θα το διαβάσει-πως μου λείπει. Πως άξιζε να δώσουμε μια ευκαιρία στους εαυτούς μας. Πως έπρεπε να μην μας φοβίζει τόσο πολύ η απόσταση. Πώς δεν έπρεπε να χάσουμε τόσο χρόνο με τους χαζο-εγωισμούς μας. Και πάλι τον αγαπάω, με τον τρόπο μου. Mentally, που μου είπε και η κολλητή μου. Έφτασα τις 600 λέξεις και νομίζω πως θα γράψω άλλα τόσα αν συνεχίσω.
Αν έχω να σας δώσω μια συμβουλή είναι να λέτε αυτό που νιώθετε, μην περιμένετε να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί και να μην έρθει ποτέ, όμως είναι χίλιες φορές καλύτερο να μετανιώνεις για πράγματα που έκανες παρά για πράγματα που δεν έκανες. Σκέψου το. Πες το, με τα δικά σου λόγια μην αντιγράψεις σκηνές από μυθιστορήματα ή ρομαντικές ταινίες. Γίνε σκηνοθέτης και σεναριογράφος της στιγμής. Και πίστεψέ με θα βγει σίγουρα κάτι καλό από αυτό.
Μην ξεχνάτε: ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ. Να αγαπάτε και να το λέτε.
Εάν κατέληξα να περιγράφω μια ακόμη ερωτική ιστορία ζητώ συγγνώμη. Δεν ξέρω αν η δικιά μας θα έχει αίσιο τέλος, όπως αυτές των βιβλίων, όμως σίγουρα ξέρω πως βρήκα τον ιππότη του παραμυθιού. Μπορεί να μην είναι θαρραλέος αλλά κάτι κάνει και αυτός. Θα ήθελα πολύ να γράψω το πραγματικό μου όνομα αλλά επειδή έχω ένα ψήγμα ελπίδας ότι μπορεί να το διαβάσει λέω να βάλω ψευδώνυμο. Πάντως αν έστω και λίγο σε οποιοδήποτε σημείο η ιστορία μου ταυτίστηκε με τη δική σου και σε άγγιξε θα ήθελα να το ξέρω.
Αφιερώνω, λοιπόν, το κείμενο αυτό σε εκείνον, σε εσένα και κυρίως σε όλους εκείνους που φοβούνται να εκφράσουν αυτά που νιώθουν.
