«Ναι, είμαστε οι επιλογές μας. Αυτό όμως δε σημαίνει πως μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα. Διότι η τύχη, οι συμπτώσεις, το απροσδιόριστο και το απρόβλεπτο πολλές φορές επικρατούν στη ζωή μας. Αυτοί οι αστάθμητοι παράγοντες επιτελούν το μοιραίο έργο τους και εμείς έχουμε το όπλο του λόγου και τη συνειδητοποιημένη επιλογή μας. Δε θα αφήσω την απροσδιοριστία να καθορίσει τη ζωή μου. Εγώ ορίζω την τύχη μου..»
Το τελευταίο πόνημα του Μιχαήλ Μαντζανά αποτελεί μια εμβάθυνση σε ολόκληρη τη γυναικεία υπόσταση, αφού εξετάζει αναλυτικά και εκ των έσω τη γυναικεία αντίληψη σε ψυχολογικό και φιλοσοφικό επίπεδο. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα ταξίδι μέσω του οποίου ο αναγνώστης οδηγείται σταδιακά στα μονοπάτια της αυτογνωσίας και της αυτοδιαχείρισης. Αναμφίβολα, το παρόν βιβλίο συνιστά μια βαθύτατη υπόκλιση στο γυναικείο φύλο, χωρίς όμως να στερεί στον αναγνώστη την αλήθεια και χωρίς να εξωραΐζει καταστάσεις. Αξίζει να σημειωθεί, πως το συγκεκριμένο βιβλίο δεν απευθύνεται μόνο σε γυναίκες, αφού το γυναικείο φύλο και όσα αναφέρονται για αυτό μέσα στις σελίδες του βιβλίου αφορούν τους πάντες.
«Ένα βιβλίο υπόκλιση στη γυναικεία περιπλοκότητα. Ένα βιβλίο που είναι χωρίς μοντάζ, σαν τα μάτια της γυναικείας ψυχής.»
-Μιχαήλ Κ. Μαντζανάς
Από το οπισθόφυλλο:
Η φιλοσοφημένη γυναίκα έχω πρόσωπο που είναι και η αυτοβιογραφία μου. Έχω μια ανερμήνευτη γοητεία που πηγάζει από την ανεπιτήδευτη χάρη μου. Δηλαδή έχω προσωπικότητα. Δεν είμαι τρωτή στις κακοήθεις φήμες. Δε γνωρίζω αν έχω άστρο, εκείνο που γνωρίζω είναι πως κυνηγάω την τύχη μου. Είναι πολυτέλεια να την αναμένω. Είμαι εκείνη που βλέπεις και που δεν μπορείς να να μην περιμένεις. Είμαι καταδικασμένη ελεύθερη, είμαι αθεράπευτα υπεύθυνη και καθόλου ευθυνόφοβη. Για όλα φταίω εγώ και ποτέ οι άλλοι, που δε με αφήνουν να θέλω, αλλά να είμαι. Το κρησφύγετο μου είναι η σκέψη μου. Πείρα είναι το παρελθόν μου. Με ξεπερνά μόνο το πιθανό, το απροσδόκητο και το απροσδιόριστο. Με φοβίζουν μόνο οι αλυσιδωτές αντιδράσεις των λαθών μου. Επικυρώνομαι καθημερινά με το λόγο μου στη συνείδηση των άλλων. Ευτυχώς όλα φαίνονται, το ίδιο και η αλήθεια που κουβαλάω και το χρέος με το οποίο είμαι εμβολιασμένη: να πηγαίνω τους άλλους παραπέρα. Σας βρίσκω όλους γοητευτικούς και ωραίους, διότι κάνετε εκείνα τα οποία εγώ δε μπορώ και δε θέλω. Ευχαριστώ τη φύση και το θεό για το δώρο της σοφίας, με το οποίο με έχουν προικίσει. Αφού δεν με αδίκησαν με το να είμαι καχύποπτη και ελλειμματική, δεν το επιτρέπω κι εγώ στον εαυτό μου ούτε στους άλλους. Είμαι στη λίστα εκείνων που εμπιστεύονται οι άλλοι. Διαχειρίζομαι την όρεξη, το φθόνο, την απόρριψη και τη συναίνεση. Δεν έχω ανήλιαγη ψυχή και είμαι πάντα με ένα καταδεκτικό χαμόγελο, σαν ανθισμένο λουλούδι. Και φτάνω εκεί που δε μπορώ. Εσύ;
