Πολλές φορές αναρωτιόμαστε γιατί η ζωή μας τα έφερε έτσι και οι άνθρωποι μας απογοήτευσαν. Έχουμε όμως αναρωτηθεί ποτέ μήπως εμείς οι ίδιοι πείσαμε τον εαυτό μας πως μια κατάσταση θα μας πληγώσει και έτσι την οδηγήσαμε εκεί;
Ή μήπως πιστέψαμε πολύ περισσότερο στους άλλους παραμελώντας την κρίση μας και οι προσδοκίες μας οδήγησαν στα αντίθετα αποτελέσματα; Το να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας είναι το παν. Να τον βοηθάμε να δει καθαρά και να αποφασίζει. Το να ξεκινάμε μια κατάσταση οποιασδήποτε φύσεως με αρνητικά συναισθήματα και μιζέρια μόνο κακές συνέπειες θα επιφέρει. Ο αρνητισμός του ότι δεν θα πετύχουμε τίποτα στα επαγγελματικά μας, δεν θα είμαστε καλοί στις επιδώσεις μας ή πως ο/η σύντροφός μας δεν θα είναι ικανοποιημένοι με εμάς.
Αυτές οι σκέψεις δεν είναι παραγωγικές αλλά λειτουργούν σαν εμπόδια στην ευτυχία μας, δεν μας αφήνουν να ζήσουμε το τώρα αλλά μας προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα για το παρελθόν και το μέλλον αντί να απολαμβάνουμε το παρόν. Ο φόβος της αποτυχίας όταν γίνεται έντονος μετατρέπεται στην αιτία της. Και έτσι λοιπόν κάπως ο άνθρωπος έχει καταδικάσει την ευτυχία του και ζει με μόνιμη έγνοια πως αυτό που θα κάνει δεν είναι σωστό.
Η συμβουλή που θα έδινα στον καθένα από εσάς είναι να αγκαλιάζει τις επιλογές του, να μην τις φοβάται και να κατανοήσει πως μέσω του ρίσκου επέρχεται η επιτυχία ενώ μέσω της απάθειας η σίγουρη απογοήτευση. Να αφήνετε το μυαλό σας ελεύθερο να σκέφτεται και τα όμορφα σενάρια χωρίς να αγωνιάτε για το πώς θα καταστραφεί αυτό που σχεδιάζετε.
Από την άλλη υπάρχει και το αίσθημα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, κάτι πολύ φυσιολογικό σε μια νέα κατάσταση, το οποίο με την σειρά του «τυφλώνει» τον καθένα από εμάς και μας υποτάσσει σε έναν φαύλο κύκλο που δύσκολα θα ξεφύγουμε. Ο φόβος και η ανησυχία μήπως κάτι «στραβώσει» μετατρέπουν τα άτομα σε αδύναμα και παθητικά να δουν με τα δικά τους μάτια την αλήθεια και με αυτόν τον τρόπο εξαρτώνται από τους άλλους. Δεν αναγνωρίζουν την δική τους αξία και φοβούνται να δράσουν κατάλληλα με αποτέλεσμα να ελπίζουν πάντα στην σωτηρία από έναν εξωτερικό παράγοντα. Άλλοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην έντονη πίστη τους στην θρησκεία, άλλοι σε άτομα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος και άλλοι σε έναν ή μια σύντροφο. Φυσικά και το «μοίρασμα» των ανησυχιών μας μειώνει την ένταση τους αλλά δεν λύνει ποτέ ολοκληρωτικά το πρόβλημα από την ρίζα του. Το να αφήνουμε τον εαυτό μας να γίνεται έρμαιο των άλλων και η τύχη μας αλλά και τα συναισθήματα μας να καθορίζονται από αυτούς θα μας φθείρει.
Έτσι και πάλι θα απογοητευτούμε για κάτι που εμείς οι ίδιοι πιστέψαμε πως θα λυθεί αν εμπιστευτούμε τις προθέσεις των άλλων αλλά τελικά θα μας κάνει να νιώσουμε πως η εμπιστοσύνη μας κλονίστηκε και οι προσδοκίες μας δεν ταυτίστηκαν με τις πράξεις τους. Κάπου εδώ όμως θα πρέπει να αναλογιστούμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης που δεν στηριχθήκαμε στην δική μας δύναμη αλλά αντιθέτως προσπαθήσαμε να ευτυχήσουμε μόνο στηριζόμενοι στις ενέργειες κάποιων άλλων.
Όσο αδύναμοι, γεμάτοι ανασφάλειες και ερωτηματικά και να νιώθετε να μην φοβάστε να δοκιμάζετε, να δημιουργείτε τον δικό σας κόσμο, να ενεργείτε σύμφωνα με την δική σας αντίληψη και να είστε επαρκείς αρχικά με εσάς και ύστερα με την αλληλεπίδρασή σας με τους τρίτους.
Το να απογοητευόμαστε δεν είναι όμως απαραίτητα κακό διότι μέσα από τις εμπειρίες θα μάθουμε πώς να υπερασπίζουμε τα δικά μας θέλω και να μην αφήνουμε κανέναν να δρα για εμάς. Ο καθένας μας είναι αρκετά ικανός να προσπαθήσει ώστε να αναγνωρίσει τα λάθη του και να βοηθήσει τον εαυτό του να βελτιωθεί και να επιτύχει τους στόχους του χωρίς να εγκλωβίζεται μέσα στο παιχνίδι του μυαλού που μας προκαλεί ψευδαισθήσεις και πολλές φορές μας παρακινεί προς τον δρόμο της απογοήτευσης και της θλίψης.
Να ενισχύετε θετικά τις σκέψεις σας και με σκληρή δουλεία να αποδεικνύετε στον εαυτό σας πως μόνο εσείς μπορείτε να βρείτε το κλειδί στην ευτυχία σας!
