Είναι στη φύση πολλών ανθρώπων να θέλουν να νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά. Σίγουρα δεν είναι οι τύποι που θα τους δεις σε extremes sports ή γενικά να ζουν τη ζωή τους στα άκρα. Δεν συνηθίζουν να κάνουν τρέλες. Αποφεύγουν τα ρίσκα και τρέμουν τα πόδια τους όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα δίλημμα ακόμη κι αν αυτό το δίλημμα που τους αναστατώνει είναι στην πραγματικότητα τόσο μηδαμινό. Εκείνη τη στιγμή είσαι αντιμέτωπος με ένα πελώριο κύμα που κατευθύνεται ορμητικά προς το μέρος σου και είναι έτοιμο να τα παρασύρει όλα με το πέρασμα του. Μπροστά σε μια τέτοια όψη φαίνεσαι τόσο μικροσκοπικός. Παρόλα αυτά υπάρχουν και αυτοί που ρισκάρουν μέσα σε μια κούρσα προς το αβέβαιο.
Γυρνάς τους διακόπτες του φόβου. Ξεκινάς να νιώθεις την αδρεναλίνη μέσα σου. Το ζεις στα άκρα ένα πράγμα! Η αλήθεια είναι πως πάντα τους θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους. Φαντάζουν τόσο συναρπαστικοί. Δίχως κολλήματα. Έτοιμοι για όλα. Άλλωστε, όταν το μυαλό συσσωρεύει τόσες σκοτούρες το παιχνίδι χάνεται.
Βυθίζεσαι στις σκέψεις και στις υπέρ- αναλύσεις. Πιστεύεις πραγματικά ότι θα φτάσεις κάπου έτσι; Ένα αβέβαιο μέλλον, ένα αβέβαιο συναίσθημα, μια αβέβαιη δουλειά και γενικά κάτι γενικά το αβέβαιο θα σου “φάει” τη ψυχή. Και η μια σκέψη φέρνει την άλλη και η άλλη σκέψη την αμέσως επόμενη. Και κάπως έτσι κυλούν τα πράγματα. Σαν ένα παιχνίδι ντόμινο, όπου, άπαξ και πέσει ένα πλακίδιο, συμπαρασύρει μαζί του όλα τα υπόλοιπα. Το ένα ακριβώς πίσω από το άλλο, μέχρι τέλους. Φτάνοντας στην επιτομή των απασχολήσεών σου και έχοντας ισοπεδώσει όλα τα υπόλοιπα.
Μα στη ζωή συναντάς το αβέβαιο σε κάθε τι. Η ζωή είναι όλο εκπλήξεις λένε. Και έχοντας μεγαλώσει πια καταλαβαίνεις ότι έκπληξη δεν ισούται απαραίτητα με μια καλή έννοια. Δεν υπάρχουν standards. Πρέπει να βγεις από το comfort zone σου. Να παίξεις τα χαρτιά σου ακόμη κι αν η μοιρασιά δεν έγινε δίκαια. Ένα είναι όμως το σίγουρο…Η ζωή δεν έχει ούτε μαύρο ούτε άσπρο. Έχει το γκρι και εμείς επιλέγουμε το πως και το πότε θα χρωματίσουμε τον καμβά μας.
Μα το αβέβαιο θα είναι πάντα εκεί. Θα στέκεται μπροστά μας. Θα καραδοκεί στην επόμενη στροφή. Μπροστά σε κάθε βήμα. Σε κάθε νέο ξεκίνημα. Αγέρωχο. Αλλά για πόσο ακόμα; Φοβούμενοι από αυτό το αβέβαιο μένουμε στάσιμοι. Συμβιβαζόμαστε, εθελοτυφλούμε και δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Θα μας “φάει” αυτήν η αβεβαιότητα, αυτός ο φόβος μας και δε θα προλάβουμε να ζήσουμε όλα όσα είμαστε ικανοί. Όσο “τρέφεις” τους φόβους σου άλλο τόσο μεγαλώνουν. Και εσύ; Συνεχίζεις να εμμένεις σε αυτό;
Όντας παιδί συνήθιζα να φοβάμαι το σκοτάδι. Όντας ενήλικας με αγχώνει το αβέβαιο. Και τα δύο κρύβουν ένα μυστήριο. Από τη μια το σκοτάδι μια αβεβαιότητα για το τι έχει καλύψει από την όραση μου αυτό το μαύρο χρώμα της νύχτας. Από την άλλη το αβέβαιο μια αβεβαιότητα για το τι θα ακολουθήσει μελλοντικά. Πανίσχυρος ο σκοταδισμός. Με κρυφά “όπλα”.
Τι κι αν είσαι μικρός μπροστά σε αυτό το σκοτεινό αβέβαιο; Οι σκιές στο σκοτάδι παίρνουν διάφορες μορφές. Μεγαλώνουν χωρίς να αντικατοπτρίζουν τη πραγματικότητα. Έτσι ο ποντικός εάν φερθεί έξυπνα μπορεί να δείξει τη πυγμή του.
Ο φόβος της αβεβαιότητας “φυτρώνει” μέσα μας και “ζει” όσο τον αφήνουμε. Δεν πολεμάμε ενάντια σε αυτόν. Πηγαίνοντας κόντρα σε αυτό το αβέβαιο. Ζούμε με αυτόν και τον δεχόμαστε. Νίπτουμε τα χείρας μας και γινόμαστε οικειοθελώς μικροσκοπικοί. Θέλει τόλμη, πείσμα και κίνητρο για να ξεφυτρώσουμε αυτά τα ζιζάνια από μέσα μας. Σίγουρα δεν θα ξεριζωθούν από τη ρίζα από τη πρώτη φορά. Όμως μια μέρα οι ρίζες των φόβων σου που είχαν φωλιάσει βαθιά μέσα στο χώμα κάποτε θα σταματήσουν να δίνουν αυτά τα συστατικά. Ίσως έτσι πάρεις τα θρεπτικά συστατικά σου.
