Η ζωή είναι τέλεια όταν έχεις δύο φορές το κάθε τι. Είναι απίστευτο συναίσθημα το να έχεις δύο χέρια, ώστε να μπορείς να αγγίζεις πράγματα, να αγκαλιάζεις ή να στραγγαλίσεις κάποιον. Είναι τρομερό να έχεις δύο πόδια, ώστε να μπορείς να πας όπου θες όταν το θες, να κάνεις αθλήματα ή να τρέξεις ενώ σε κυνηγάνε επειδή στραγγάλισες κάποιον περαστικό. Είναι μαγεία, όμως, να έχεις δύο ρουθούνια όταν είσαι άρρωστος, ώστε ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!
Κυριολεκτικά, όταν είσαι άρρωστος δεν είσαι ικανός για τίποτα. Δεν έχεις όρεξη να διαβάσεις, να πας μια βόλτα ή για έναν καφέ, να κάνεις κάτι πρακτικό, ή να στραγγαλίσεις κόσμο. Εντάξει, σταματάω. Ποτέ δεν έχεις όρεξη να διαβάσεις.
Τις στιγμές που είσαι μπουκωμένος, (στη μύτη, όχι όταν τρως πολλά πράγματα μαζί) νιώθεις ανήμπορος και άχρηστος, νιώθεις μια σχετική ανάγκη να ξαπλώνεις συνέχεια, να κοιμάσαι, να αδιαφορείς για όλα τα υπόλοιπα. Τώρα που το σκέφτομαι, ακούγεται πολύ σαν την καθημερινότητά μου.
Τα ρουθούνια σου παίζουν συνταρακτικό ρόλο στη μέρα σου. Μπορείς να προσλαμβάνεις μυρωδιές φαγητών, να εισπνέεις το άρωμα των ανθών, να διεγείρεται η όρεξή σου για ζωή την άνοιξη ή να κάνεις ναρκωτικά τον χειμώνα. Επομένως, όταν είναι βουλωμένα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από αυτά. Δεν σε γεμίζει κάτι και δεν έχεις καν τη διάθεση να φας ό,τι θα μύριζες υπο άλλες συνθήκες, δεν έχεις καν την όρεξη να βρεις την όρεξη της ανοιξιάτικης θαλπωρής ή να πάρεις τηλέφωνο τον ντίλερ σου. Ναι, δεν μπορείς να πας ούτε στο περίπτερο για να ανανεώσεις την κάρτα ομιλίας. Ναι, εδώ και τέσσερις μήνες. Ναι, όταν δεν ήσουν μπουκωμένος.
Οι μέρες όταν είσαι άρρωστος είναι μια πρόχειρη αναπαράσταση των ημερών σου ως μεγάλος, ηλικιωμένος, ετοιμοθάνατος και όλα τα συνώνυμα. Α, και μπελάς. Τους πρήζεις όλους, νομίζεις ότι θα πεθάνεις,νομίζεις πως όλοι σου λένε ψέματα για την υγεία σου, πως σου κρύβουν κάτι. Θεωρείς πως ο γιατρός που έβαλες τους δικούς σου να καλέσουν τα μεσάνυχτα έχει κάτι μαζί σου, πως επειδή τον ενόχλησες μέσα στη μαυρίλα της νύχτας και της ζωής του, θα σε κακομεταχειριστεί εκδικητικά. Έχεις δίκιο, είναι πιθανό. Μαγείρευε εσύ και μην τρως τίποτα από ό,τι σου φέρνουν απέξω.
Ένα από τα κυριότερα θέματα που αντιμετωπίζεις ως άρρωστος είναι η φωνή. Αυτό το αγνό στραβοκελάιδισμα των.. ήπιων ημερών σου έχει δώσει τη θέση του σε μια στριφνή φωνή, που δεν ακούγεται καθαρά και σίγουρα δεν καταλαβαίνει κανείς τι λες. Αυτή είναι η εφηβεία σου. Αλλά και όταν είσαι μπουκωμένος μιλάς κάπως έτσι, απλά χειρότερα, βραχνότερα και πιο νταλικερίστικα. Μιλάς σαν τον Con O’Neill του Chernobyl. Και αυτό δεν είναι καλό. Εκτός αν είσαι ο Con O’Neill.
Αν είσαι, καταρχάς συγχαρητήρια για τις επιτυχίες σου(;) και που ξέρεις ελληνικά, είμαι μεγάλος φαν. Των ελληνικών.
