Ο Δεκέμβριος κουβαλάει στις πλάτες του το βάρος όλου του χρόνου.Τις λάθος αποφάσεις του Μάρτη, τον χωρισμό του Απρίλη, το ξεχασμένο καλοκαιρινό έρωτα του Αυγούστου, τη θλίψη του φθινοπώρου. Ο Δεκέμβρης, ως ο μήνας του απολογισμού, σε κοιτάει κατάματα, και είναι εκεί για να δώσει και να πάρει εξηγήσεις, αλλά και να ανάψει αναμνήσεις. Η τελευταία θέση, που του έδωσε το έτος, είναι και η πιο καθοριστική. Ο Χρόνος τον στόλισε με γιορτές και φώτα, για να μη φαίνεται η μελαγχολία που κρύβει αυτός ο ψυχρός μήνας.
Αρχικά όμως, ελαφρύνοντας το κλίμα, ας ξεκινήσουμε με την αστεία πλευρά του μήνα αυτού: προκαλεί τη μικρή-έως πλήρη- (περιστασιακή) μετάλλαξη των ανθρώπων. Ο μήνας αυτός, είναι λες και κυοφορεί τον ίδιο τον Ιησού στην κάθε μέρα του, και μας ωθεί στο να κάνουμε καλές πράξεις και να είμαστε γενναιόδωροι. Και είναι όντως πικρόχολα αστείο, διότι τη στιγμή που τελειώνει η εορταστική περίοδός του ξαναγυρνάμε στις αληθινές μας προσωπικότητες. (Συμβουλή:Φροντίστε να χαρείτε τους συνανθρώπους σας λοιπόν, όσο είναι υπό την επιρροή αυτού του φαινομένου του μήνα!)
Γενικά, όμως αυτός ο μήνας, μοιάζει να είναι ένα λαμπερό χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα. Μέσα του κρύβονται αμέτρητες σκέψεις για το παρελθόν, αναρίθμητες αναμνήσεις, αγωνία για το μέλλον, αλλά κυρίως για τα αποτελέσματα των αποφάσεων που ήδη έχουν ληφθεί. Θαμπωνόμαστε για λίγο από τα λαμπιόνια, μα μετά χανόμαστε στη μελαγχολία του. Παραμένει αγαπημένος μήνας!
Ο Δεκέμβρης μας ρωτάει ευθέως τι θέλουμε να κρατήσουμε από τη χρονιά που τελειώνει. Τις στιγμές που έφυγαν και έγιναν αναμνήσεις; Τα λάθη που θα έπρεπε να διδάσκουν; Τους ανθρώπους που γνωρίσαμε και μπήκαν στη ζωή μας ξαφνικά και ταίριαξαν; Εκείνους που μας γύρισαν την πλάτη, όσο κι αν προσπαθήσαμε να τους ταιριάξουμε εμείς στη ζωή μας; Τους στόχους που καταφέραμε να πετύχουμε; Το ανεκπλήρωτα και τα απωθημένα;
Κατ’ εμέ, πρέπει να κρατάμε μόνο τα καλά.
Όχι μόνο τις ευχάριστες στιγμές. Μα επίσης, να φυλάμε μέσα μας όσα πέρασαν, μας πόνεσαν, αλλά μας δίδαξαν. Ας αφήσουμε πίσω όσα δε μας άγγιξαν καθόλου και μας σπατάλησαν το χρόνο. Ας αφήσουμε πίσω τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν χωρίς να έχουμε φταίξει, και ας τους συγχωρέσουμε! Ανήκουν στο παρελθόν μας.Η νέα χρονιά θα μας βρει με μια καλύτερη αύρα, όταν δεν κουβαλάμε μέσα μας πικρία.
Εξ’ άλλου αυτήν την πικρία μάς την εξαντλεί ο Δεκέμβρης. Καθισμένος στην άδεια πλέον καρέκλα του οικογενειακού τραπεζιού, που όλοι την κοιτάζουν με θλίψη. Μας κοιτάζει πίσω παρηγορητικά. Δεν φταίει ο ίδιος που η όψη του μας θυμίζει τόσο πολύ τους πεθαμένους.Ίσως να είναι το χρέος του στο νέο έτος, να μας παραδώσει στραγγισμένους από δάκρυα και στεναχώριες. Για να είναι η χαρά, μονόδρομος πλέον.
Ιανουάριος
Ένας καινούργιος χρόνος. Τι μας περιμένει; Τι θα μας φέρει;
Όνειρα, φιλοδοξίες, έρωτες, αινίγματα.
Κι ω φτωχά ημερολόγια που ύστερα από τόσες γιορτές τελειώνετε
τις μέρες σας μέσα σ’ ένα ρείθρο.
Τάσος Λειβαδίτης, “Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου”
