Η Florence Welch επικρατεί στον χώρο της εναλλακτικής μουσικής εδώ και μία δεκαετία. Ιδιαιτέρως αγαπητή στο ελληνικό κοινό, κατάφερε να κάνει όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις sold-out συναυλίες στην προ-κορονοϊού εποχής Αθήνα, τον Σεπτέμβρη του 2019. Πλέον φαντάζει σαν μακρινό όνειρο όταν αντίκρισα την Βρετανίδα τραγουδίστρια να εμφανίζεται στην σκηνή ξυπόλητη, ντυμένη με ένα διάφανο λιλά φόρεμα, με λιτά, ατημέλητα μαλλιά. Σαν βγαλμένη από πίνακα του Gustav Klimt, η μουσική της παράσταση πιστεύω ήταν ό,τι πιο κοντινό θα έχω ποτέ σε ιερή εμπειρία. Η φωνή της φάνταζε να αντηχεί από κάθε πόρο του σώματος της, και η επιρροή της στο κοινό ήταν εξωπραγματική. Σαν κάποια αρχαία ιέρεια παρέσυρε με την δύναμη της φωνής της και τον θηλυκό δυναμισμό των κινήσεων της τα περίπου 10.000 άτομα που την παρακολουθούσαν σε ξέφρενους χορούς. Είμαι αρκετά τυχερή και πρόλαβα να αγοράσω εισιτήριο (μπορούμε άραγε να ξεχάσουμε τον χαμό που επικράτησε με την αγορά αυτών των εισιτηρίων και τα 10λεπτα sold-outs;), και δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι σχεδόν τα ¾ της συναυλίας έκλαιγα δάκρυα δέους. Όσο κι αν θα μ’ άρεσε να συνεχίσω την περιγραφή μου αυτής της θαυμάσιας εμπειρίας, θέλω να αναφερθώ στην πρώτη ποιητική συλλογή της τραγουδίστριας, που εκδόθηκε στις αρχές του μήνα. Ο ενθουσιασμός μου είναι τεράστιος και, αν και δεν το έχω ακόμη στα χέρια μου (με περιμένει στο καλάθι μου του amazon), επαναφέροντας στην μνήμη μας μερικά από τα τραγούδια της μπορούμε να πάρουμε μία γεύση από το τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το βιβλίο.
Οι λογοτεχνικές αναφορές της καλλιτέχνιδος είναι πολυάριθμες. Επιστρέφοντας για λίγο στην συναυλία της, αναφέρθηκε τότε στην Περσεφόνη ως αγαπημένη της Θεά, γεγονός που προκάλεσε τους ζητωκραυγασμούς του κοινού, ενώ έχει πολλάκις εκφράσει την αγάπη της για την ελληνική μυθολογία. Γι’ αυτό άλλωστε ήθελε να τελειώσει την περιοδεία της κάτω από την Ακρόπολη. Οι κλασικές επιρροές στην εικόνα της είναι εμφανείς, όμως το πάθος της δεν εκφράζεται μονάχα Αισθητικά. Στην προώθηση του άλμπουμ της του 2015 How Big, How Blue, How Beautiful, γύρισε βιντεοκλίπ για 10 τραγούδια του άλμπουμ, τα οποία δημοσιοποίησε σταδιακά, και τα οποία στο τέλος σχημάτισαν μία μικρή μουσική ταινία 45 λεπτών με τίτλο The Odyssey. Η έμπνευση της από το Ομηρικό έπος είναι σαφώς ξεκάθαρη. Η Florence εξήγησε ότι τα τραγούδια αυτά περιγράφουν την δική της προσωπική Οδύσσεια από το τραυματικό της παρελθόν σε ένα πιο υγιές μέλλον. Αναφορές στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό βρίσκονται διάσπαρτες σε διάφορα τραγούδια της, όπως στο What The Water Gave Me, με το οποίο τιμά τον Άτλαντα με τον στίχο “poor Atlas/ The world’s a beast of a burden/ You’ve been holding on a long time”, ή στο Queen of Peace, στο οποίο προβάλλει την εικόνα μίας βάρκας να χάνεται στον απέραντο ορίζοντα της Λήθης (“a boat into oblivion”), η οποία είναι εμπνευσμένη από τον Άδη, τόσο λόγω της βάρκας που χρησιμοποιούσε ο Χάρων για να μεταφέρει τους νεκρούς στον άλλο κόσμο μέσω του ποταμού Αχέροντα, όσο και λόγω του γειτονικού ποταμού της λησμονιάς, Λήθη. Η αγάπη της τραγουδίστριας για τον φυσικό κόσμο είναι φανερή σε όλη της την δισκογραφία, η οποία σαφώς συσχετίζεται με τον παγανιστικό πολιτισμό. Στο τραγούδι Mother παραδείγματος χάριν, ζητάει από την μητέρα της (η οποία μπορεί να είναι τόσο η βιολογική της μητέρα, όσο και η μητέρα Φύση) να την μεταμορφώσει σε δέντρο ή σε κάποιο σύννεφο (Mother, make me/Make me a big tall tree/ So I can shed my leaves and let it blow through me/ Mother, make me/ Make me a big grey cloud/ So I can rain on you things I can’t say out loud).
Ωστόσο, η αγάπη της Florence Welch για την λογοτεχνία δεν περιορίζεται στην μυθολογία και τα έπη. Επιστρέφοντας στο What The Water Gave Me, το τραγούδι αυτό πρόκειται για φόρο τιμής στην συγγραφέα Virginia Woolf. Οι στίχοι του ρεφρέν “Lay me down/ Let the only sound/ Be the overflow/ Pockets full of stones” αναφέρονται στην αυτοκτονία της σπουδαίας συγγραφέως με πνιγμό. Όπως εκείνη γέμισε τις τσέπες της με πέτρες και προχώρησε στον ποταμό Ouse στις 28 Μαρτίου του 1941, σε ηλικία 59 ετών, κάνοντας το νερό το τελευταίο σπίτι της, έτσι και η Florence Welch ζητά να βυθιστεί. Η επιθυμία να βυθιστεί στο νερό είναι επαναλαμβανόμενη στο έργο της τραγουδίστριας, και εκφράζεται με αισθήματα απόλυτης γαλήνης και τελικής απελευθέρωσης. Μερικά ακόμη τραγούδια στα οποία αναφέρεται στο υγρό στοιχείο είναι, μεταξύ άλλων, τα Big God, Ship To Wreck, Spectrum, και Never Let Me Go. Η ίδια έχει εξηγήσει ότι η εμμονή της με το νερό και τον πνιγμό πηγάζει από την γαλήνη που προσφέρει ως τρόπος θανάτου, καθώς επιτρέπει στο άτομο να καταναλωθεί από κάτι μεγαλύτερο από την ανθρώπινη φύση και να γίνει ένα με αυτό. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το στοιχείο του νερού είναι συνδεδεμένο με την γυναικεία φύση από την αρχαιότητα, και όχι μόνο λόγω των υγρών της μήτρας και την δυνατότητα εγκυμοσύνης. Από τις Νύμφες, την Μέδουσα και τις Σειρήνες, μέχρι τον πνιγμό της Σαιξπηρικής Οφηλίας και την ψυχανάλυση της Virginia Woolf, το στοιχείο του νερού έχει αφομοιωθεί από την γυναικεία λογοτεχνική παράδοση, της οποίας η Florence Welch γίνεται μέλος.
Νομίζω ότι η στιχουργική της θεματολογία μπορεί να μας προετοιμάσει για την πολυαναμενόμενη ποιητική της συλλογή, αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ποίηση είναι ένας πλήρως διαφορετικός τρόπος έκφρασης, και ίσως δούμε πτυχές της Florence Welch που δεν μας είχε προηγουμένως φανερώσει. Προσωπικά, αδημονώ!
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
“Florence Welch ‘Obsessed With Drownign'”. ContactMusic. www.contactmusic.com/florence-welch/news/florence-welch-obsessed-with-drowning_1250359
