Το να είσαι (υπερ) ταλαντούχος ηθοποιός δεν αντιστοιχεί απαραίτητα με την απόκτηση ενός χρυσού αγαλματιδίου. Αυτό προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου όταν σκέφτομαι πως ο Edward Norton δεν έχει κερδίσει ακόμα, έστω ένα Όσκαρ.
Όποτε τυχαίνει να συζητάω περί κινηματογράφου αποπειρώμαι να παραμένω ανοιχτόμυαλη. Ωστόσο, όταν ακούω «Ποιος είναι αυτός ο Edward Norton;», δεν μπορώ παρά να νιώθω μια μικρή στεναχώρια για όποιον έχει στερήσει από τον εαυτό του τόσο καλές ταινίες. Αν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία, δείτε αυτό το άρθρο ως μια ευκαιρία να τον γνωρίσετε, και να απολαύσετε αρκετές ώρες συγκλονιστικού θεάματος. Για όσους τον γνωρίζουν ήδη, καλώς ήρθατε σε μια ωδή στον Edward Norton.
Γεννημένος το 1969 στο Meryland της Αμερικής, ο Norton είχε δείξει από τα εφηβικά του χρόνια ενδιαφέρον για την ηθοποιία. Αν και οι σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Yale είναι πάνω στο αντικείμενο της Ιστορίας της Τέχνης, το διάστημα που φοιτούσε ακόμα, είχε παρακολουθήσει αρκετά μαθήματα υποκριτικής. Αφού αποφοιτήσει, η αγάπη του για το θέατρο θα τον οδηγήσει στο να επιδιώξει μια καριέρα ως ηθοποιός, κάνοντας τα πρώτα του βήματα σε μικρά θέατρα της Νέας Υόρκης.
Εμείς θα τον γνωρίσουμε λίγα χρόνια μετά, όταν το ταλέντο του θα μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, δίπλα σε αυτό του Richard Gere. Το 1996 λοιπόν, κυκλοφορεί η ταινία “Primal Fear” και η ακαδημία υποδέχεται το ντεμπούτο του Norton δίνοντας του μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ του Β’ Ανδρικού ρόλου. Ο διπολικός, και κατηγορούμενος για φόνο, Aaron κατάφερε να γοητεύσει το κοινό. Μπορεί να μην κέρδισε το Όσκαρ, αλλά κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα.
Την ίδια χρονιά, ο Woody Allen τον καλωσορίζει, δίνοντας του έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο “Everyone Says I Love You”. Η χρονιά του θα κλείσει με τη συμμετοχή του στο “The People vs. Larry Flynt” του Milos Forman. Αυτό ήταν. Ο Norton είχε ξεκινήσει δυναμικά, από το πρώτο του «βήμα» στον χώρο, όλα έδειχναν ότι πρόκειται για έναν ηθοποιό που θα έφτανε ψηλά.
Φτάνουμε στο 1998, όπου θα τον βρούμε δίπλα στον Matt Damon να παίζει πόκερ στην ταινία The Rounders. Οι υποκριτικές του ικανότητες για άλλη μια φορά αποθεώνονται, ωστόσο κανείς δεν ήταν έτοιμος για αυτό που θα ακολουθούσε μετά. Τι ήταν αυτό; Φυσικά, το αριστούργημα του American History X.
Νεοναζί, μετανιωμένος, προστάτης. Όπως και να χαρακτηρίσουμε τον ρόλο του Edward Norton στο American History X, ο παρονομαστής μένει κοινός, εκπληκτικός. Η ταινία δημιουργήθηκε για να ταράξει, όπως και οφείλει εξάλλου, για το είδος της. Άκρως ρεαλιστική, και με αφοπλιστική ειλικρίνεια, κατατάσσεται στις ταινίες που πρέπει κανείς να δει. Ο Norton δεν δίνει μία απλώς αναμενόμενη συμβατική ερμηνεία, αλλά συμβάλλει σε όλη τη δραματουργία με τον πιο άμεσο και συγκλονιστικό τρόπο. Το είδαμε εμείς, το είδε και η Επιτροπή όταν τον έθεσε ως υποψήφιο για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Δεύτερη υποψηφιότητα, κανένα αγαλματίδιο. Αλλά όπως ακούγεται και στην ταινία, «Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είσαι τσαντισμένος όλη την ώρα. Δεν αξίζει τον κόπο».
Ας με συγχωρέσει ο Brad Pitt, αλλά δεν γίνεται να μιλήσω για τον Edward Norton δίχως να αναφερθώ στο Fight Club. O David Fincher το 1999, έκανε τη σωστότερη επιλογή διαλέγοντας τους παραπάνω κυρίους για μια ταινία σταθμό για τον κινηματογράφο. Μια μαύρη σάτιρα του δυτικού τρόπου ζωής, αν προτιμάτε. Σίγουρα μια ευφυής ταινία με τεράστια διαχρονικότητα, και εκπληκτική πλοκή που δεν θα ήθελα να τη χαλάσω, για όσους δεν την έχουν δει ακόμα για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Θα μιλήσω ωστόσο για τις ερμηνείες, και θα πω ότι δεν υπήρξε άνθρωπος που είδε την παραπάνω ταινία και δεν λάτρεψε τους πρωταγωνιστές της. Η εμπορική της επιτυχία άργησε να έρθει, αλλά μιλάμε για τον Fincher, που ενδεχομένως και να γοητεύεται από το γεγονός πως οι ταινίες του διχάζουν.
Άλλη μία ταινία «διαμάντι», είναι η 25th Hour του ιδιαίτερα οργισμένου Spike Lee. Ο Norton, χαρακτηρίζει ως όνειρο κάθε ηθοποιού τη συμμετοχή σε μια ταινία του. Φανταστείτε πως είναι το τελευταίο 24ωρο ενός εμπόρου ναρκωτικών που γνωρίζει πως έχει καταδικαστεί σε 7 χρόνια φυλάκισης. Η εναλλαγή των συναισθημάτων, και οι πιστές εκφράσεις του Edward Norton απαρτίζουν μία από τις καλύτερες ερμηνείες στο ιστορικό του. Σαφώς εξαιρετικός, και αυτός και όλη η ταινία, αξίζει σίγουρα μία (και όχι μόνο) προβολή.
Στα επόμενα χρόνια, o Norton απέκτησε τη φήμη του ηθοποιού που είναι δύσκολος να συνεργαστείς. Απαιτητικός, τελειομανής, με άποψη πάνω σε κάθε πτυχή μιας ταινίας. Aκολούθησαν αρκετές, όχι και τόσο επιτυχημένες, ταινίες, καθώς και ένα διάστημα αδράνειας. Φωτεινές εξαιρέσεις, ήταν αυτές των The Grand Budapest Hotel, The illusionist, και προφανώς το Birdman or (The Unexpected virtue of ignorance).
Για πολλούς, η ερμηνεία του στο Birdman είναι η καλύτερη που μας έχει χαρίσει τη τελευταία δεκαετία. Γεμάτη ένταση και τόλμη, σε κάνει να μετανιώνεις αν τον είχες αμφισβητήσει. Ο Norton, υποδύεται έναν ηθοποιό που ευελπιστεί πως η ανερχόμενη παράσταση που συμμετέχει θα αναβιώσει τη, κατά τ ‘άλλα τελειωμένη, καριέρα του. Για άλλη μια φορά, υποψήφιος για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, στην ταινία που «στέφθηκε» με το Όσκαρ της Καλύτερης Ταινίας του 2015.
Ο Edward Norton δεν είναι «ο καινούριος Robert De Niro» όπως τον είχαν χαρακτηρίσει στο ξεκίνημα του. Ο Edward Norton είναι αυτός που είναι, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Μοναδικός και ιδιαίτερος, όσο καιρό και να απέχει, το ταλέντο του παραμένει αναλλοίωτο και εντυπωσιακό.
