Αυτή η εισαγωγή γράφεται έχοντας τέρμα μουσική. Ναι, είναι μεσημέρι, ναι είναι οριακά ώρα κοινής ησυχίας αλλά κανείς δεν έχει διαμαρτυρηθεί. Ούτε γείτονας, ούτε σκύλος, ούτε παιδιά. Δεν είναι ότι ξέρω καράτε και θα τους κανονίσω όλους. Είναι επειδή παίζει Γιάννης Καραλής. Εκείνη η playlist που περιλαμβάνει τα πάντα δημιουργημένα από ΕΝΑΝ. Μπαλάντες, ποπ, ροκ, ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια. Αν το ταλέντο είχε μυστική κρυψώνα θα κρυβόταν στο όνομά του, αν η πολυσχιδότητα είχε πρόσωπο θα εκφραζόταν μέσα από τις σπίθες στα μάτια του. Αν η ροκιά είχε εξώφυλλο θα ήταν τα μαύρα του γυαλιά, η μηχανή και το αμάνικο μπλουζάκι του. Προσοχή εδώ! Μιλάμε για original ροκιά, στάση ζωής, έκφραση. Ναι, θα μπορούσαν να τρέμουν τα χέρια μου, να γράφω και να σβήνω ώρες, μέρες. Αλλά δε συμβαίνει κάτι τέτοιο διότι ο Γιάννης Καραλής για όλους μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι τρομακτικά οικείος. Είναι ο παράγοντας Χ σε κάθε εξίσωση των μουσικών μας ακουσμάτων. Είναι παντού. Μα πάνω από όλα είναι μέσα στην καρδιά μας έχοντας αφήσει τα δικά του δακτυλικά αποτυπώματα.
Επιμέλεια συνέντευξης: Ντέμη Ρούσσα
Αγαπημένε μας Γιάννη Καραλή, (συγγνώμη για τον ενικό αλλά πραγματικά η οικειότητα που νιώθω νίκησε τον σεβασμό του πληθυντικού) είναι τιμή μας και χαρά μας που σε έχουμε στο maxmag. Άραγε σου λείπει καθόλου η επαφή με το κοινό ή ήταν κάτι που δεν επιδίωκες ποτέ;
Ντέμη μου!
Απ’ τον πρόλογό σου κρατάω το “αγαπημένε μας”.
Τα τραγούδια μου είναι εκεί έξω και θα υπάρχουν για πάντα, συνεπώς η σχέση-επαφή με το κοινό παραμένει. Είναι σαν μια ψυχοσυναλλαγή, όπου ανταλλάσσονται σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα..
Ακούγεται λίγο MATRIX, αλλά ισχύει.
Έχεις γράψει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ελληνικής μουσικής και έχεις συνεργαστεί με τους περισσότερους τραγουδιστές. Τελικά ένα τραγούδι χρειάζεται το κατάλληλο ερμηνευτή ή μπορεί να το πάει η στόφα από το οποίο είναι φτιαγμένο;
Οπωσδήποτε ένα τραγούδι χρειάζεται τον κατάλληλο ερμηνευτή.
Σίγουρα ένα κατάλληλο τραγούδι, μπορεί να στήσει έναν νέο τραγουδιστή.
Ένας σπουδαίος ερμηνευτής, μπορεί να προάγει ένα τραγούδι.
Όπως βλέπεις, ισχύουν όλες οι εκδοχές και έχω «αποδείξεις και ονόματα». Παράδειγμα, τα ΔΑΚΤΥΛΙΚΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ που απογείωσαν τον Δάντη και το ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ που απογειώθηκε με τον Νταλάρα.
Κάποτε σε βλέπαμε και στην τηλεόραση και απολαμβάναμε κάθε προσέγγιση σου γιατί είχε μέσα αλήθεια. Η σημερινή πραγματικότητα χωράει προσωπικότητες σαν τον Γιάννη Καραλή; Χωράει αλήθειες;
Ο Γιάννης χωράει παντού και δεν έχω παράπονο από τα μέσα (και τα έξω), αλλά ούτε και εξάρτηση. Απλά δεν πολυταιριάζω με το lifestyleπου επικρατεί και δεν κόβομαι για τις ελάχιστες “μουσικές εκπομπές”. Άρα πού να βγω, στο ΜyStyleRocks ή στους Μαγείρους; Θέλεις να με συλλάβει η «μουσική αστυνομία»?
Σε σένα ας πούμε, είπα αμέσως ΝΑΙ.
Όσο για τις «αλήθειες», άσ’ το καλύτερα.. Σε μια εποχή παγκόσμιας εξαπάτησης, η αποκάλυψη της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική (Όργουελ).
Η γνωριμία σου με τον Μάνο Χατζηδάκι ήταν εκείνη που καθόρισε το μέλλον σου ως συνθέτη και στιχουργό ανοίγοντας ουσιαστικά τις πόρτες της μουσικής βιομηχανίας. Τι πήρες από εκείνη τη συναναστροφή;
Ο Χατζηδάκις μου έδωσε ένα μεγάλο δώρο! Ξέρετε τι ήταν; Μια μεγάλη ΕΥΘΥΝΗ. Έπρεπε να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης του, γιατί μου άνοιξε την πόρτα των studiosτης ΕΡΤ και ηχογράφησα καθ’ οδηγίαν του τα πρώτα μου τραγούδια. Θυμάμαι ότι επέλεξε κάποιες μπαλάντες μου και λαϊκά χασάπικα σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου.
Ήταν απλός και σπουδαίος άνθρωπος μεγάλης πνευματικότητας.
Η Μαίρη Χρονοπούλου μου είχε πει κάποτε, «όταν ο Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Ελύτης και Γκάτσος συναντιόντουσαν για καφέ στο Κολωνάκι, στην ουσία κάνανε «πολιτιστική επανάσταση».
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς, γιατί οι εκλεκτοί χαράσσουν τον κόσμο, ενώ οι μέτριοι επικαλούνται την πλειοψηφία (βλέπε πολιτικούς).
Και για να γελάσετε λίγο, μετά την πρώτη μας συνάντηση εγώ ήμουν λίγο τρακαρισμένος και αφού χαιρετηθήκαμε, για να μην του γυρίσω αγενώς την πλάτη φεύγοντας, οπισθοχώρησα προς την πόρτα, οπότε κάπου σκόνταψα και σωριάστηκα φαρδύς πλατύς στο πάτωμα της ΕΡΤ με την κιθάρα στα μούτρα μου. Τότε είδα τον Χατζηδάκι ανήσυχο από πάνω μου να λέει: «χτυπήσατε κ. Καγαλή»; (συμβαίνουν κι αυτά).
Οι Έλληνες καλλιτέχνες τι ζητούν; Θέλουν τη δόξα, το χρήμα, την υστεροφημία, τα καλά τραγούδια ακόμα και με το κόστος της μικρής επιτυχίας; Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας του καθενός ή υπάρχει μια γενικευμένη θεώρηση του τι είναι τελικά επιτυχία;
Οι Έλληνες καλλιτέχνες δεν μπαίνουμε όλοι στον ίδιο παρονομαστή, γιατί μεταξύ άλλων, μας καθορίζουν η νοημοσύνη, η προσωπικότητα και η αισθητική μας και αυτά μας κάνουν εντελώς διαφορετικούς-μοναδικούς. Φυσικά την επιτυχία ουδείς εμίσησε, αλλά διαφέρουν οι επιλογές μέσα απ’ τις οποίες φιλοδοξεί ο καθ’ ένας να επιτύχει τον στόχο του (αν έχει βέβαια..).
Ας μην ξεχνάμε ότι, η τέχνη πωλείται και δε χαρίζεται, συνεπώς η επιτυχία είναι
“αναγκαίο καλό”.
Κατ’ εμέ αυτό το «καλά τραγούδια με μικρή επιτυχία» είναι μπούρδες των μετρίων και όσοι το ισχυριζονται, μάλλον τόσο μπορούν… Για παράδειγμα, του Σαββόπουλου, Μαχαιρίτσα, Μηλιώκα κλπ τα τραγούδια, σκίσανε!
Ορισμένοι βέβαια, αυτοπροσδιορίζονται με τον αδόκιμο όρο «έντεχνοι», για να κρύψουν την αδυναμία τους και φυσικά κάνουν μεγάλη καριέρα στη φαντασία τους, γιατί εκεί έξω ουδείς γνωρίζει τα τραγούδια τους.
Το καλό τραγούδι ανήκει στο κοινό και δεν κρύβεται. Είναι όπως η ομορφιά που δεν πρέπει να είναι τέλεια, αλλά εντελώς ξεχωριστή.
Μιλώντας για «επιτυχία», κάποτε ο κ. Μάτσας μου είπε: «Αν ξέραμε τι είναι επιτυχία Γιάννη μου, θα κάναμε μία την ημέρα» και καταλήξαμε στο ότι, ως επιτυχία βαπτίζουμε ένα τραγούδι, αφού προηγουμένως γίνει!
Προσωπικά,δεν είμαι “biased” και καμαρώνω που τα περισσότερα τραγούδια μου είναι από τα δημοφιλέστερα στους απανταχού Έλληνες και χαίρομαι που τους κρατάω υπέροχη συντροφιά, όπως οι ίδιοι ομολογούν στα αμέτρητα μηνύματα που μου στέλνουν.
Έχω ακροβατήσει σε πάρα πολλά είδη μουσικής, από σύνθεση για κλασσική κιθάρα, βιολί, ethnic, δημοτικά, έως χιουμοριστικά, λαϊκά πάσης φύσεως (αλλά ποτέ λαϊκίστικα), rock, soul, διαφημιστικά, θεατρικά και αλλά πολλά,
α) γιατί η μουσική δεν έχει σύνορα,
β) γιατί μπορώ,
γ) γιατί είχα να κάνω με εντελώς διαφορετικούς ερμηνευτές.
Θεωρώ ότι το τραγούδι, όποιο είδος κι αν εξυπηρετεί αξιοπρεπώς, είναι σπουδαία μορφή τέχνης, γιατί το μυαλό μας χωράει αμέτρητα τραγούδια, που το καθένα χωράει απίστευτα συναισθήματα και τα ανακαλείς όλα, μ’ ένα σφύριγμα της μελωδίας. Τόσο απλά!
Θεωρώ επίσης ότι χωράνε τα πάντα, απ’ τα ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ, ΠΑΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΨΑΞΕ ΜΕ, ΡΩΤΗΣΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ, ΧΑΛΑΛΙ ΣΟΥ κλπ, έως τα ΠΕΝΤΟΧΙΛΙΑΡΑ, ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ, PUSHUPS, ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑΡΕΣ, ΛΕΕΙ-ΛΕΕΙ, ΠΑΜΕ ΠΑΚΕΤΟ κλπ, γιατί κάπου άκουσα ότι, πρέπει να στοχαζόμαστε μετ’ ευθυμίας (αλλιώς τη βάψαμε, θα πάθουμε όλοι κατάθλιψη).
Προσωπικά, ήθελα να είμαι ωφέλιμος και ευχάριστος, αλλά ΠΟΤΕ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ
και νομίζω ότι σε ένα μεγάλο βαθμό το πέτυχα.
Ποια είναι η σχέση σου με το ραδιόφωνο σήμερα;
Έχω μεγάλες γνώσεις και ικανότητες στα ηλεκτρονικά και είμαι απ’ τους ελαχίστους που μπορούν να επαναφέρουν στη ζωή, τα προπολεμικά ραδιόφωνα της γιαγιάς μας (είναι κι αυτό μια σχέση).
Όμως, ανέκαθεν με μάγευε το ραδιόφωνο και όπως πιθανώς ξέρετε, είχα κάτσει πίσω απ’ τα μικρόφωνα του ΣΚΑΪ (εποχή Κοσκωτά) με μεγάλη επιτυχία, όπου και εμπνεύστηκα το περίφημο ΡΑΔΙΟ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, που άλλωστε είναι και βιωματικό.
Ήταν υπέροχο διάλειμμα αλλά μου έτρωγε χρόνο κι έτσι ξαναγύρισα σ’ αυτό που ήξερα να κάνω καλά, δηλαδή στο να γράφω μουσική και στίχους για τραγούδια. Τέτοια τραγούδια όμως, που όταν τ’ ακούς, να τα φαντάζεσαι κιόλας.
Ακόμα ακούω ραδιόφωνο, ειδικά όταν οδηγώ, αλλά διαλέγω σταθμούς που μιλάνε
ελάχιστα ή καθόλου γιατί δε φαντάζεσαι τι λέει το στόμα τους…
Ενώ μπήκε για τα καλά στη ζωή μας η τεχνητή νοημοσύνη, εγώ παρατηρώ μια τεχνητή αποβλάκωση.
Advertising
Έχεις γράψει μουσική για τα πάντα. Από ταινίες, τραγούδια όλων των ειδών, μουσική για ραδιοφωνικά σποτ, συνθέσεις για βιολί. Έχεις διακριθεί για κάθε ένα από αυτά. Εσύ τελικά τι αγαπάς να κάνεις περισσότερο;
Να έχω απέναντί μου τη θέα μιας όμορφης γυναίκας (μέσα κι έξω) και όλα τ’ άλλα θα γίνουν μόνα τους.
Τι σε έχει οδηγήσει να γίνεις τόσο επιλεκτικός στις συνεργασίες σου σήμερα;
Το ότι το πνευματικό δικαίωμα έχει απαξιωθεί εντελώς, το ότι το FB, τα “likes” και τα “wow”και “super” δεν κάνουν τραγούδια και καριέρες, το ότι ο πήχης έχει κατέβει επικίνδυνα, το ότι οι κριτές είναι χειρότεροι απ’ τους κρινόμενους, το ότι μ’ ένα κομπιουτεράκι όλοι γίνανε μουσικοσυνκλέφτες, το ότι μέχρι τώρα, ανακαλύψαμε 60 τραγούδια μου κλεμμένα (copypaste) σε άλλες χώρες, το ότι το internet αναδεικνύεται σε bigbrother, το ότι γίνεται ένα τεχνολογικό πλιάτσικο στους δημιουργούς και το ότι δε γουστάρω να είμαι μέρος αυτού του παζλ (όσο μπορώ φυσικά).
Πάει λίγος καιρός που έκανα ένα τραγούδι με μια τραγουδίστρια και κάποιος κρετίνος, μου έγραψε, «aftoegineprinkanifeislift”? Του απάντησα ευγενικά, “andega…..”.
Το τεχνολογικό τσουνάμι, έχει οδηγήσει τον κόσμο σε λάθος μονοπάτια (πρέπει ν’ αρχίσω να γράφω greeklish μου φαίνεται, γιατί σε λίγο θα με περνάνε για αγράμματο βλάχο).
Στην καθημερινότητά σου, ποιές είναι εκείνες οι συναναστροφές από τις οποίες «παίρνεις». Τι αποζητάς ουσιαστικά για να χαμογελάς;
Το χαμόγελο είναι διφορούμενο, γι’ αυτό καλύτερα να γελάμε με την καρδιά μας.
“Παίρνω” πάντοτε από ανθρώπους που ασχολούνται με κάτι εντελώς διαφορετικό και τους πρήζω στις ερωτήσεις. Είμαι ενοχλητικά φιλομαθής και πολυσχιδής, συνεπώς ασχολούμαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Οι παρέες μου είναι Heavy meNtal άνθρωποι με χιούμορ και πέφτει πολύ γέλιο.
Πιστεύω ότι, οι αλήθειες κρύβονται μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Θέλω να μας αφηγηθείς μία άγνωστη ιστορία, να μας δώσεις μία αποκλειστικότητα. Κάτι που δεν ξέρουμε και μαθαίνοντάς το θα βάλουμε άλλο ένα κομμάτι στο παζλ που λέγεται Γιάννης Καραλής.
Μια φορά κι έναν καιρό, έσπαγα το μυαλό μου να βρω μια ξεχωριστή μουσική ιδέα, που θα έφερνε τον κόσμο ανάποδα και έτσι θα έλυνα για πάντα τα οικονομικά μου.
Τελικά κατέληξα σε μια απλή αλλά μεγαλόπνοη ιδέα, διαφήμισης εμφιαλωμένων ποτών (αναψυκτικά, μπύρες κλπ), όπου φυσώντας στα μπουκάλια θα έβγαιναν νότες και έτσι θα παιζόταν ζωντανά η μουσική για τη διαφήμιση, με το ίδιο το προϊόν αντί οργάνων.
Ηχογράφησα λοιπόν ένα δείγμα και το παρουσίασα στiς δύο μεγαλύτερες διαφημιστικές: ICONBBDO και Mc Cann Erickson (pepsi και coca cola) που έκπληκτοι μου είπαν ότι δεν υπάρχει τιμή για μια τέτοια ιδέα!
Η πρώτη εταιρεία, ήρθε σ’ επαφή με τους «θεούς» της PepsiAμερικής, που ενδιαφέρθηκαν άμεσα. Το σενάριο ήταν, να χιονίσουν τεχνητά μερικά σπίτια στην Κηφισιά και ένα γκρουπ από πανέμορφα παιδάκια διαφόρων χρωμάτων, θα έπαιζε από σπίτι σε σπίτι, τα Xmas κάλαντα μόνο με τα μπουκάλια της Pepsi (δηλαδή ορχηστρούλα με flute, bass,piccolo, vibraphone, maracas..).
Έπρεπε λοιπόν, να σηκωθεί ιδιωτικό αεροπλάνο από την Αμερική με εξοπλισμό και παράγοντες για την υλοποίηση της διαφήμισης και το κόστος έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη και δυστυχώς στο παρά πέντε, έκαναν πίσω…
Ένα χρόνο αργότερα είδα απόσπασμα της ιδέας μου στην διαφήμιση της cocacola και αργότερα ήρθε το τελειωτικό κτύπημα.
Ολόκληρη η ιδέα μου κλεμμένη – μα 100% ολόκληρη – όπως ακριβώς την περιέγραφα στην κατοχύρωσή μου και την επικοινωνήσαμε στο εξωτερικό, υλοποιήθηκε και κυκλοφόρησε από πασίγνωστη μπύρα της Αυστραλίας με τεράστια επιτυχία και κέρδη.
Πάρα πολλοί θυμούνται την ιδέα μου και την εμμονή μου, όπως ο Χρήστος Δάντης, Γιώργος Ζανιάς και το επιτελείο του, μουσικοί, ηχολήπτες και πάρα πολλοί άλλοι, που ακόμα με ρωτούν τι απέγινε ..
ΕΠΑΙΞΑ ΚΙ ΕΧΑΣΑ! – αυτοί πήραν τα πεντοχίλιαρα κι εγώ τα πετσετάκια.
Έχεις σκεφτεί να κάνεις ένα μεγάλο live με όλους τους καλλιτέχνες που εχεις συνεργαστεί και αναδείξει;
Όλους? Και 4-5 φτάνουν, αρκεί να το οργανώσει κάποιος άλλος. Εγώ αποκλείεται να μπω στη διαδικασία να πείσω τους τραγουδιστές.
Ξέρω περιπτώσεις που έγινε «εμφύλιος», για το ποιο όνομα θα μπει πρώτο.. Μα φυσικά το δικό μου, θέλει και ρώτημα;
Τι είναι αυτό που δε συγχωρείς και τι είναι αυτό που μπορεί να σε συγκινήσει πραγματικά.
Δε συγχωρώ τον εαυτό μου, για το ότι πιθανώς να έχω πληγώσει άθελά μου κάποιους, ενώ δεν έχω ρίξει δυο μπουνιές σε κάποιους άλλους που το άξιζαν (πχ έναν καραγκιόζη παραγωγό).
Τίποτα δε με συγκινεί περισσότερο από ένα πεινασμένο παιδάκι. Εξ’ ου και το τραγούδι μου ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΑΙΔΙΑ, που τόσο πολύ συγκινεί.
Editor tip:
- Το ξέρατε πως σε συνεργασία με τη Walt Disney productions και έγραψε τους ελληνικούς στίχους για το τραγούδι “Go the distance” που τραγούδησε ο Διονύσης Σχοινάς στην ταινία “Hercules” ενώ το 2006 έγραψε “The adaptation for the end title song ROUTE 66”, που τραγούδησε ο Σάκης Ρουβάς, στην ταινία “Cars”;
- Θέλετε να μετρήσουμε τα διαφημιστικά jingles που οι μανάδες μας ακόμα χρησιμοποιούν ως τσιτάτα;
- Το ξέρατε πως ο Γιάννης Καραλής με το Χρήστο Δάντη έπαιζαν στο MTV με το τραγούδι “Αμάν“;
Ο Γιάννης Καραλής εδώ στην προσωπική του σελίδα εδώ στο fb και εδώ στο youtube
